Δεν χρειάζεται καν να στο πει κάποιος για να καταλάβεις πως πρόκειται για ταινία του Γουές Άντερσον. Αρκεί να δεις τα χρώματα, την αισθητική, την τρομερά ελκυστική ιδιορρυθμία του. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρόμοιο, κανείς δεν «ζωγραφίζει» έτσι επί της οθόνης. Το The Wonderful Story of Henry Sugar, στο Netflix, είναι μια ιδανική ταινία για να «μπάσει» κάποιον άμαθο στα του 56χρονου Αμερικανού σκηνοθέτη. Όσοι ξέρουν, θα ‘χουν από καιρό πατήσει το play, δεν χρειάζονταν καμία παραίνεση περί τούτου – η γνώση είναι δύναμη.
Κρατάει μόλις 37 λεπτά. Αρκούν και με το παραπάνω για να αντιληφθείς τη σκηνοθετική ιδιοφυία του ανδρός, το στιλ που δεν μοιάζει με κανένα(ν) άλλο. Είναι, πραγματικά, κάτι το συναρπαστικό. Ένα καλλιτεχνικό έργο που σου αποκαλύπτεται λίγο λίγο, κατευθύνοντας τα πράγματα με μια μοναδική μαεστρία προς την κατεύθυνση που θέλει. Είναι και κάπως σαν πείραμα, στα μάτια μας, αυτή η ταινία. Για τη μικρή της διάρκεια, για το πώς προσεγγίζει την αλήθεια της. Για το πόσο ξεχωριστή είναι, εν τέλει.
Τι έχουμε εδώ; Όπως ο Ρέιφ Φάινς, σε ρόλο αφηγητή μας λέει στο πρώτο πλάνο, πρόκειται να μάθουμε περισσότερα για την (υπέροχη) ζωή του Χένρι Σούγκαρ (Μπένεντικτ Κάμπερμπατς). Ενός πλούσιου άνδρα. Που θέλει να γίνεται συνεχώς πλουσιότερος. Δεν είναι κακός. Αλλά μήτε και καλός. Είναι «απλά» άπληστος. Τα 10 δεν του φτάνουν, θέλει να τα κάνει 20. Αυτά 30 και ούτω καθεξής.
Μέχρι που μια φαινομενικά συνηθισμένη μέρα, σε μια βιβλιοθήκη, το μάτι του πέφτει πάνω σε κάτι που του εξάπτει την περιέργεια. Μια ιατρική δημοσίευση πάνω σε έναν ασθενή από την Ινδία (Μπεν Κίνγκσλεϊ) που μπορούσε να βλέπει με κλειστά μάτια. Ο Χένρι Σούγκαρ, διαβόητος τζογαδόρος συν τοις άλλοις, ταράζεται και μόνο στη σκέψη των δυνατοτήτων που ανοίγει κάτι τέτοιο. Επιζητάει αμέσως να μάθει περισσότερα. Και καταλήγει να μάθει τη μέθοδο, μέσω του διαλογισμού. Θέτοντάς την σε εφαρμογή έτσι ώστε μέσα από μια σειρά από κομπίνες να κερδίσει χρήματα, κι άλλα χρήματα, όλο και περισσότερα. Μόνο που χάρη σε αυτό, θα «δει» και τα πράγματα εντελώς αλλιώς…
Με πρώτη ύλη που αντλείται από ένα πολυδιαβασμένο βιβλίο του Βρετανού Ρόαλντ Νταλ, που τόσο έχει αγαπηθεί από παιδιά και εφήβους, έχουμε ένα story που σε αφήνει άφωνο με τη δύναμη του μηνύματος που κομίζει με τόσο απλό και συνάμα όμορφο τρόπο. Μυστήριο, αγωνία, ψυχολογία, ιστορία και μια animated αισθητική μπαίνουν και βγαίνουν στο κάδρο, σε μια σκηνή που εμείς βλέπουμε να «χτίζεται», να δομείται πλάνο το πλάνο.
Το τι είναι τέχνη είναι μια μεγάλη κουβέντα, αλλά αυτή η ταινία στο Netflix συνιστά μια καλή σύνοψη, από πολλές απόψεις. Έχει περάσει πια κάμποσος καιρός από τότε που ανέβηκε στην νο1 πλατφόρμα παγκοσμίως (επειδή έχει αγοράσει τα δικαιώματα των βιβλίων του Νταλ, αν αναρωτιέσαι) και για να την βρεις πρέπει να την ψάξεις – δεν υπάρχει κάπου στη home page.
Αλλά αξίζει πέρα ως πέρα η αναζήτηση. Γιατί ακολουθεί ταξίδι. Σύντομης διάρκειας, μην άγχεσαι, τίποτα δεν θα σου θα λείψει. Πόσο σπουδαίο ένα έργο να σου γεννάει πληρότητα μέσα σε κάτι λιγότερο από 40 λεπτά, να σε κάνει να νιώσεις ξανά παιδί, βλέποντας το φως το αληθινό. Γουές Άντερσον, μονάχα εσύ…