Όπως έχει πει και ο μισός αθλητικός πλανήτης, η κατάκτηση της κορυφής είναι απείρως πιο εύκολη σε σχέση με την υπεράσπιση της θέσης σου σε αυτήν. Ναι, προφανώς και δεν λέω κάτι σούπερ ουάου και πρωτοφανές. Αλλά μπορείς να σκεφτείς καλύτερη θυμοσοφιά εκτός από αυτή για να περιγράψεις το Iron Fist; Για την ακρίβεια το τσιτάτο πηγαίνει ντουγρού για την Marvel και τις συνεργασίες της με το Netflix. Η πορεία των αποτελεσμάτων σχηματίζει ένα τρίγωνο, μια πυραμίδα αν θέλετε. Μια πυραμίδα που θα διαλυόταν εύκολα γιατί η μία της πλευράς είναι πιο κοντή. Και είναι πιο κοντή γιατί ξεκίνησε από πιο ψηλά. Ενώ η άλλη πλευρά φτάνει πιο χαμηλά στην κάθοδο.
Φυσικά στο ξεκίνημα της ανόδου βρίσκεται το Daredevil, που έχει ένα ιδανικό κράμα χαρακτήρων και αισθητικής. Μετά την μία πλευρά της γωνίας κλείνει το Jessica Jones. Το Luke Cage ρίχνει λίγο την στάθμη, χωρίς να ξεφεύγει πολύ όμως. Και έρχεται το Iron Fist για να ρίξει μια σιδερένια μπουνιά στο οικοδόμημα. Οπότε πάμε άλλη μία. Η κορυφή είναι το πιο εύκολο. Η παραμονή εκεί απαιτεί πολλά περισσότερα πράγματα, τα οποία ίσως να καταργούν και όσα οδήγησαν στην αρχική κατάκτηση. Η τελευταία σειρά της Marvel δεν είναι ανησυχητικά κακή και αυτόνομη. Αν σκεφτούμε ότι τον Σεπτέμβριο θα έρθει το Defenders, τότε η ανησυχία επιτείνεται λίγο περισσότερο.
Όλα τα κακώς κείμενα της σειράς καταλήγουν στον πρωταγωνιστή. Ο Φιν Τζόουνς (έκανε τον Λόρας Ταϊρέλ στο Game of Thrones) μοιάζει να μην έχει με τίποτα τις κινήσεις που απαιτούνται από τον Iron Fist. Ιδίως στις σκηνές μάχης. Δηλαδή όταν βλέπεις τη σκηνή που αποκρούει 6-7 Κινέζους για να σώσει την Τζόι, παθαίνεις απογοήτευση. Έχοντας πάντα στο μυαλό εκείνη τη σκηνή στο Daredevil κάπου στο 2ο-3ο επεισόδιο.
Ο Τζόουνς αιτιολογήθηκε ότι μάθαινε τις σκηνές 15 λεπτά πριν γυριστούν, οπότε δεν υπήρχε χρόνος να τις μάθει καλά. Όντως οι κινήσεις του είναι σε πολύ αργό τέμπο, δεν βγάζουν καμία φυσικότητα και αληθοφάνεια. Η Τζέσικα Χένγουικ (Κολίν Γουίνγκ) από την άλλη τα πήγε περίφημα στους αγώνες σε κλουβί. Πώς εξηγείται η αντίθεση;
Είναι πολλά αυτά που κάθονται άσχημα στο Iron Fist. Τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα είναι τα crossovers με τους άλλους τρεις ήρωες. Η Γκάο, το Χέρι, η Ροζάριο Ντόσον. Λες και η σειρά δεν έγινε για να παρουσιάσει το origin του ήρωα, αλλά για να αποτελέσει προθάλαμο του Defenders. Ή σκαλοπάτι για την ιστορία του Χεριού. Σε ποιον ανήκει η ευθύνη; Το βελάκι δείχνει το σενάριο. Μόνο και μόνο από την αφέλεια που περιβάλλει τον βασικό χαρακτήρα, μπορείς να καταλάβεις πολλά. Τριγυρνάει και λέει σε όλους για την K’un Lun, για την γροθιά του, το τσι, το Χέρι και τον σκοπό της επιστροφής του. Σαν να μην υφίσταται το κομμάτι της μαγικής δύναμης του Ντάνι Ραντ. Κι από τη στιγμή που αυτό δεν υφίσταται, το υπόλοιπο είναι σα να βλέπεις μια πιο αδιάφορη κόπια του Limitless. Ο Γουάρντ Μίτσαμ και η Κόλιν Γουίνγκ αποτελούν τις πιο γοητευτικές μικρές ιστορίες μέσα στο Iron Fist.
Τελευταίο που αξίζει να ειπωθεί. Ακόμα και στο Luke Cage που δεν κράτησε τον πήχη όσο ψηλά το έκαναν οι προκάτοχοι του, ήταν σαφής μια αισθητική, μια οπτική των πραγμάτων. Η μουσική, το χρώμα της εικόνας, παρακολουθούσες μια σύνολη εμπειρία. Εδώ πρόκειται για κάτι που ξεφεύγει από την Marvel. Όλοι όσοι έχουμε παρακολουθήσει τα προηγούμενα, θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε ένα δημιούργημα της Marvel με κλειστά μάτια. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει επ΄ουδενί για το Iron Fist.
