Οι χριστουγεννιάτικες διακοπές των παιδιών που πήγαιναν σχολείο την δεκαετία του ’90 ήταν συνδυασμένες με δύο βασικές παραδόσεις. Η μία ήταν τα κάλαντα, η άλλη ήταν οι ταινίες της Disney. Κάθε χρόνο, κάθε χριστούγεννα ήταν δεδομένο πως θα δούμε μια ταινία της Disney: την μια χρονιά την «Μικρή Γοργόνα», η «Πεντάμορφη και το Τέρας» την επόμενη, ο «Αλαντίν» την τρίτη. Τα Χριστούγεννα του 1994 όμως είδαμε την πιο ιστορική από εκείνη την φουρνιά ταινιών της Disney, τον «Βασιλιά των Λιονταριών».
Ο «Βασιλιάς των Λιονταριών» ήταν ένα έπος. Δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να ήταν παιδί εκείνη την εποχή και να μην έχει ανατριχιάσει όταν το είδε. Βασικά, ας το πούμε καλύτερα: δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ανατριχιάσει όταν το είδε ανεξαρτήτως ηλικίας. Για την ακρίβεια, να μην έχει ανατριχιάσει και να μην έχει κλάψει. Ειδικά σε μια σκηνή. Στην σκηνή του θανάτου του Μουφάσα.
Οι κινηματογράφοι του χειμώνα του 1994 κατακλύστηκαν από τα παιδικά μας δάκρυα. Μια φανταστική σκηνή, με την ένταση να αυξάνεται όσο περνάνε τα δευτερόλεπτα, την μουσική του Χανς Ζίμερ να την πλαισιώνει με ανατριχιαστικό τρόπο και την σκοτεινιά που την διέπει να μας μπερδεύει και να μας τοποθετεί ανάμεσα στον ενήλικο και τον παιδικό κόσμο.
Η δολοφονία του Μουφάσα, αποτέλεσμα των μηχανορραφιών του αδερφού του, Σκαρ και η κορύφωση της σκηνής με το «All hail the King» του τελευταίου μέσα από την φωνή του Τζέρεμι Άιρονς, είναι από τις σεκάνς που δεν γίνεται να μην εκτιμάει ο κάθε σινεφίλ:
Οι στιγμές που ακολουθούν όταν ο μικρός Σίμπα βλέπει το πτώμα του νεκρού πατέρα του ραγίζουν μάρμαρα:
Μπόνους: η σκηνή της εμφάνισης του φαντάσματος του Μουφάσα, πολύ μετά και ενώ ο Σίμπα έχει μεγαλώσει και έχει ξεχάσει. Συγγνώμη αλλά από αυτό το κείμενο θα ήταν αδιανόητο να λείπει αυτή η σκηνή.