Το Alien βγήκε στις αίθουσες το 1979, χρονιά κατά τη διάρκεια της οποίας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έβαζε την υπογραφή του προκειμένου να γίνει η Ελλάδα μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας από την οποία θέλει να μείνει ορφανή τώρα. Με αυτή τη μικρή εισαγωγή προσπαθώ να πω ότι ακόμη και οι λιγότεροι δυνατοί στους μαθηματικούς υπολογισμούς μπορούν να καταλάβουν πως από τότε έχουν αλλάξει πολλά. Πέρασε πολύς καιρός (για την ακρίβεια 38 χρόνια για εκείνους που μετρούν δάχτυλα) για να βρεθεί έστω κι ένα τσουτσέκι που θα κάνει λόγο για σποϊλεριές.
Και στην τελική, για το Survivor που κοντεύουμε να μάθουμε τι θα συμβεί στα αγωνίσματα και στις ψηφοφορίες πριν καν αυτά γίνουν, δεν λέτε τίποτα. Κότες, ε κότες.
Τέλος πάντων, στόχος του παρόντος πονήματος δεν είναι να προσβάλει κανέναν για τις επιλογές του. Ούτε εσάς ούτε πολύ περισσότερο τον «Εθνάρχη» για την πάγια θέση του περί της Ελλάδος που ανήκει εις την Δύσιν. Αν, όμως, πρέπει οπωσδήποτε να ψάξουμε έναν να κατηγορήσουμε για μια μάλλον ηλίθια ιδέα, αυτός δεν θα ήταν άλλος από τον Ρίντλεϊ Σκοτ.
Ο σκηνοθέτης του Alien έκανε ομολογουμένως εξαιρετική δουλειά, δημιουργώντας μια ταινία που άφησε εποχή και άλλαξε εντελώς πολλά από τα δεδομένα αυτού που ονομάζεται sci-fi στην 7η Τέχνη. Πέρα από τα προφανή σημεία που έβαλε και ο ίδιος στο χεράκι του σε αυτό το μπροστά από την εποχή του θρίλερ, το οποίο σε κρατούσε σε αγωνία διαρκώς, υπήρχε και μια καινοτομία. Ο κόσμος δεν σωζόταν από έναν άντρα, αλλά από μια γυναίκα. Η πατρότητα της ιδέας της τοποθέτησης μιας η ηρωίδας αντί ενός ήρωα ήταν επίσης δική του. Κάπως έτσι, η άγνωστη Σιγκούρνι Γουΐβερ, έγινε η Έλεν Ρίπλεϊ κι απέκτησε ρόλο και καριέρα.
Μια καριέρα που θα είχε εξελιχθεί εντελώς διαφορετικά εάν πέρναγε το καπρίτσιο της στιγμής που έπιασε τον Σκοτ λίγο πριν ολοκληρώσει την ταινία. Όπως αποκάλυψε πρόσφατα ο ίδιος, πάνω στην τρέλα του, σκέφτηκε να αποκλίνει ξανά από το σενάριο και να αλλάξει το τέλος του φιλμ. Κυρίες και κύριοι, ακολουθεί σπόιλερ.
Αντί αυτού, ο Σκοτ ήθελε το Alien να κάνει αυτό που έκανε με τρομερή επιτυχία στις προηγούμενες δύο ώρες. Να σκοτώσει την πρωταγωνίστρια. Και όχι με οποιονδήποτε συνηθισμένο τρόπο. Αλλά να της ξεριζώσει το κεφάλι και μετά να «φάει» ακόμη και τον θαρραλέο γατούλη, τον κύριο Τζόουνς, ο οποίος δεν ξέρουμε εάν είχε χρησιμοποιήσει τις υπόλοιπες γατίσιες ζωές του ή όχι.
Το καλό της υπόθεσης ήταν πως η ταινία με θέμα τα διαγαλαξιακά ταξίδια τα οποία παραμένουν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας για εμάς τους γήινους, γυρίστηκε το 1979. Όταν, δηλαδή ήταν τουλάχιστο εφικτές οι υπερατλαντικές πτήσεις με αεροπλάνα. Έτσι, όταν οι παραγωγοί στο Λονδίνο πήραν γραμμή το τι ετοίμαζε ο σκηνοθέτης με τα 11 εκατ. δολάρια που του είχαν εμπιστευτεί, πήραν την πρώτη διαθέσιμη πτήση και 14 ώρες αργότερα βρέθηκαν στο πλατό των γυρισμάτων. Η απειλή της απόλυσης τον έκανε να έρθει στα λογικά του και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Η τεράστια εμπορική επιτυχία του Alien οδήγησε την 20th Century Fox να χρηματοδοτήσει άλλα τρία σίκουελ, με διαφορετικούς σκηνοθέτες και σεναριογράφους. Το… τερατώδες τέρας που πρωτογνωρίσαμε μετεξελίχθηκε και αυτό και ένα πράγμα έμεινε στη θέση του: Η Σιγκούρνι Γουΐβερ, η οποία έφτιαξε το όνομά της, πρωταγωνίστησε και στις επόμενες και έκανε καριέρα και περιουσία. Δύο πράγματα που θα μπορούσαν να μην έχουν συμβεί εξαιτίας μιας ιδέας.