Αν είστε κοιλιόδουλοι όπως όλοι οι συντελεστές του Menshouse θα το καταλάβετε καλύτερα: είναι σα να παίρνεις τεχνηέντως τη χθεσινή πίτσα του αδερφού σου- ο οποίος, όμως, την έχει κλέψει με τη σειρά του από έναν πασίγνωστο άσημο- και να την βάζεις στον φούρνο μικροκυμάτων για να τη φας.
Σίγουρα, διάολε, παραμένει ένα απολαυστικό γεύμα, όμως θα ήταν πολύ καλύτερα αν είχες παραγγείλει πριν από 10 λεπτά από την πιτσαρία της γειτονιάς και περίμενες να σου φέρουν μια φρέσκια σπέσιαλ με ιταλική ζύμη.
Μέσες- άκρες αυτό συμβαίνει με το “Magnificent 7” του Αντουάν Φουκουά (τον οποίον γνωρίζετε είτε από τον περσινό «Αριστερόχειρα» είτε από το ανεκδιήγητο «Ο Όλυμπος έπεσε» είτε από το αρκετά καλό «Ημέρα εκπαίδευσης» είτε δεν τον γνωρίζετε καθόλου): οι δικοί του «Επτά υπέροχοι» αποτελούν κάτι σαν χαλαρή διασκευή του “Magnificent 7” του Τζον Στάρτζες που γύρισε το 1960, όμως κι αυτός είχε βασιστεί στο (αριστουργηματικό) «7 Σαμουράι» του Ακίρα Κουροσάβα. Εν ολίγοις κινηματογραφικός μύλος.
Η ιστορία της ταινίας είναι απλή: λίγο μετά το τέλος του Αμερικανικού εμφυλίου (1861-1865), στην πόλη του Ρόουζ Κρικ ο κακός, κάκιστος Μπαρθόλομιου Μπογκ δίνει περιθώριο τριών εβδομάδων στους κατοίκους της πόλης να δεχτούν την προσφορά του και να παραχωρήσουν όλοι τα χωράφια τους για 20 δολάρια. Στη συνέχεια, άπαντες πρέπει να φύγουν από το Ρόουζ Κρικ, το οποίο θα περιέλθει στην κατοχή του Μπογκ.
Πάνω στην απελπισία τους- κι αφού δουν μερικούς δικούς τους ν’ αποχαιρετούν τον μάταιο τούτο κόσμο- οι άνθρωποι της πόλης στέφονται σ’ ένα μάτσο κακοποιών, κυνηγών κεφαλών, επικηρυγμένων και απατεώνων, προσφέροντάς τους όλη τους την περιουσία προκειμένου να πολεμήσουν τον Μπογκ και να κρατήσουν οι ίδιοι τη γη τους.
Ο Φουκουά προσπαθεί να κάνει ελαφρώς πιο «πολιτικό» το “Magnificent 7” του Στάρτζες, όμως το επιχειρεί με τόσο εξόφθαλμο τρόπο που βγάζει μάτι: η σύνθεση των 7 Υπέροχων μοιάζει να προήλθε από ανέκδοτο- ήταν ένας Αφροαμερικανός (ο πρωταγωνιστής Ντένζελ Ουάσινγκτον), ένας Ιάπωνας, ένας Ιρλανδός, ένας λευκός Αμερικανός, ένας Ινδιάνος, ένας Ισπανόφωνος και πήγαν σ’ ένα μέρος που, παραδόξως, δεν ήταν ο πύργος της Βαβέλ.
Με πρώτιστο γνώμονα την βεβιασμένη ισότητα, λοιπόν, ο Φουκουά βάζει στο μπλέντερ τα χριστιανικά πρότυπα, λίγο από καπιταλισμό και τη μάχη του ψυχωμένου αδύναμου απέναντι στον λιγόψυχο δυνατό.
Μπορεί, όμως, η εν έτει 2016 εκδοχή της Άγριας Δύσης να είναι πιο εύπεπτη κι από μια σαλάτα μαρούλι χωρίς λάδι, ξύδι και τριμμένο τυρί και ορισμένες σεναριακές/ ενδυματολογικές «ατασθαλίες» (οι πρωταγωνιστές μιλούν σα να βρίσκονται στον 22ο αιώνα αντί για τον 19ο, ενώ τα ρούχα τους θα μπορούσαν να είναι κάλλιστα της τελευταίας κολεξιόν του Αρμάνι «Άνοιξη 2017: Οh boy, ένας καουμπόι») να φαίνονται από το φεγγάρι, ωστόσο δεν είναι όλα αρνητικά.
Για την ακρίβεια, το φιλμικό ποτήρι είναι μισογεμάτο: ο Φουκουά, παρά τα εγγενή του σκηνοθετικά ελαττώματα, ξέρει να στήνει άρτιες σκηνές μάχης και αυτό κάνει τους δικούς του Υπέροχους 7 να ξεχωρίζουν.
Στις πάνω από 2 ώρες που διαρκεί η ταινία ο θεατής δεν πρόκειται να βαρεθεί, καθώς το πιστολίδι πέφτει με ρυθμό… πολυβόλου, ενώ η τελική σύγκρουση για το ποιος θα κάνει κουμάντο στο Ρόουζ Κρικ μπορεί να περηφανεύεται πως είναι από τις καλύτερες του είδους.
Επίσης, το σενάριο παραμένει πιστό στο αντιηρωικό πνεύμα της πρωτότυπης ιστορίας, και παρά την καταφανέστατα ηρωική αποστολή που θέλουν να φέρουν εις πέρας οι 7, μια γλυκιά μελαγχολία καλύπτει τα πάντα όσο πηγαίνουμε πιο «βαθιά» στο φιλμ.
Τέλος, αυτό που γέρνει την πλάστιγγα από το αρνητικό προς το θετικό πρόσημο, είναι τόσο το γεγονός πως οι κωμικές ανάσες σ’ ένα «βαρυφορτωμένο» θέμα είναι παρούσες, όσο κι ότι δεν έχουμε το κλασικό, «αρραγές» happy end.
Για να σωθεί το Ρόουζ Κρικ απαιτούνται κάποιες θυσίες…
“Magnificent 7”, λοιπόν: όλα όσα πραγματεύεται τα έχουμε ξαναδεί κάπου, κάποτε και, μάλιστα, πολύ καλύτερα. Το αναμάσημα της ξαναζεσταμένης πίτσας, ωστόσο, αφήνει μια ευχάριστη αίσθηση στον ουρανίσκο, ενώ πέραν της κοιλιάς χορταίνει και το μάτι.
Αν θέλετε να δείτε κάτι που θα σας χαραχτεί για πάντα στη μνήμη, τότε προτιμήστε τους «7 Σαμουράι» του Ακίρα Κουροσάβα- είναι, πλέον, ο πασίγνωστος άσημος που ο αδερφός σας του έκλεψε το φαγητό.
Αν ενδιαφέρεστε για μία ταινία ελαφρώς ανώτερη αυτής του Φουκουά, δείτε το έργο του 1960 που σκηνοθέτησε ο Τζον Στάρτζες και θαυμάστε τον Στιβ ΜακΚουίν.
Αν ψάχνετε για κάτι που θέλει να πει πολλά κι εν τέλει δε λέει τίποτα ουσιώδες, αλλά το κάνει με περίσσιο στυλ και απειράριθμα «μπαμ», τότε προχωρήστε μέχρι εκεί- στο βάθος.
Βλέπετε τις διπλές πόρτες του Σαλούν; Κλοτσήστε τες και μπείτε μέσα. Βρείτε τη θέση σας στο σκοτεινό χώρο, ζητήστε ένα ποτό από τον μπάρμαν και καθίστε αναπαυτικά.
Οι 7 Υπέροχοι του 2016 είναι εδώ για να σας ψυχαγωγήσουν.
Σσσς, αρχίζει.