Γινόταν περίπου κάπως έτσι: κοιτούσαμε το πρόγραμμα, ενθουσιαζόμασταν που το βράδυ θα είχε την αγαπημένη μας εκπομπή, με το που έπεφτε το σήμα αρχής για κάποιον ανεξήγητο λόγο ανεβάζαμε παλμούς, οι κόρες των ματιών μας συναγωνίζονταν σε μέγεθος δίμετρους γιους και μετά από κάποια ώρα…
Μετά από κάποια ώρα τα βλέφαρά μας είτε άρχιζαν να ζυγίζουν όσο ο Μπο πριν αρχίσει ο Survivor είτε επιδιδόμασταν στο ευγενές σπορ του ζάπινγκ.
Έτσι, ουδείς ΠΟΤΕ κατάφερε να δει αυτές τις συγκεκριμένες 5 ελληνικές εκπομπές μέχρι τέλους, με τις καταγεγραμμένες προσπάθειες να ξεπερνούν κατά δύο το άπειρο.
Καθίστε αναπαυτικά στον καναπέ, πάρτε το τηλεκοντρόλ στο χέρι και πάμε να τις δούμε:
1) Φως στο τούνελ
Ή, αλλιώς, «Ο βασιλιάς της ημιτελούς προσπάθειας»: η Αγγελική Νικολούλη ξεκινούσε από νωρίς το «κυνηγητό» για να βρει την άκρη του νήματος σε μια υπόθεση εξαφάνισης ή εγκλήματος, τα τηλέφωνα έπαιρναν φωτιά, οι τηλεθεατές το ίδιο, η αγωνία χτυπούσε πράσινο, κίτρινο και μπλε πριν εγκατασταθεί για πάντα στο κόκκινο και μετά, λίγο πριν την αποκάλυψη πηγαίναμε σε διαφημίσεις.
Πολλές διαφημίσεις.
Κάπου εκεί, παραδίδαμε σιγά- σιγά πνεύμα και σταματούσαμε να βλέπουμε φως.
Όχι μόνο στο τούνελ, γενικά.
2) Αθλητική Κυριακή
Τελείωνε το ντέρμπι και κάναμε σπριντ που θα ζήλευε ακόμα και η Λάουρα ο Καρλ Λιούις προκειμένου να προλάβουμε να πάμε από το γήπεδο στο σπίτι για να δούμε και πάλι τα γκολ και τις καλύτερες φάσεις στην «Αθλητική Κυριακή».
Έπειτα βλέπαμε τι έγινε και στα υπόλοιπα ματς της αγωνιστικής, ρίχναμε μια ματιά και στη Β΄ Εθνική, λίγο μπάσκετ και μετά, αίφνης, η ταινία που έπαιζε στο STAR («Αρσενικός ζιγκολό: ωραίος και… Ευρωπαίος») μας φαινόταν αριστουργηματικό αριστούργημα.
Το «Φως στο τούνελ» ακόμα και σήμερα ψάχνει τον πρώτο τηλεθεατή που είδε στην Αθλητική Κυριακή τι έγινε στην πρώτη κατηγορία του χάντμπολ…
3) Στην υγειά μας ρε παιδιά
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος ξεκινούσε την παρουσίαση και των 872 καλεσμένων που είχε στο στούντιο για το επεισόδιο εκείνου του Σαββάτου κι εμείς κουνούσαμε ενθουσιωδώς το κεφάλι για το μουσικό υπερθέαμα που μας περίμενε.
Έπειτα, άρχιζαν τα τραγούδια και ξελαρυγγιαζόμασταν τραγουδώντας μαζί με την τηλεόραση. Ύστερα μερικά αστεία, μίνι συνεντεύξεις, νέα τραγούδια, κρασί, φαγητό, πάλι τραγούδια, ενθουσιασμό εμείς, διάλειμμα ολίγων ωρών, μετά ήταν η σειρά να τραγουδήσει ο καλεσμένος νούμερο 106 και στο τέλος…
Ε, ρε συ στο Mega έχει επανάληψη το «Παρά 5»! Ψήνεστε;
Εν τέλει, γινόμασταν άγγελοι του Τσάρλι.
4) Οι πύλες του ανεξήγητου
Ο Κώστας Χαρδαβέλλας ξεκινούσε με voice over και φωνή εξόχως μυστηριακή ν’ ανοίγει τις πύλες. Πίσω από αυτές βλέπαμε, μαγεμένοι, τον Γιούρι Γκέλερ να λυγίζει μόνο με τη δύναμη του μυαλού του ένα πιρούνι και το στόμα μας δεν έλεγε να κλείσει.
Έπειτα, ο Γιούρι λύγιζε κουτάλια (τόσο της σούπας όσο και του γλυκού), ένα μαχαίρι, μια κατσαρόλα, κάτι μαγνητάκια για το ψυγείο, ένα αντικολλητικό τηγάνι- όλα τους εντυπωσιακά, όμως το ακόμα πιο εντυπωσιακό ήταν η ακαταμάχητη έλξη που μας ασκούσε το τηλεκοντρόλ μετά το πρώτο ημίωρο. Υποκύπταμε στα θέλγητρά του και αλλάζαμε κανάλι.
Ανεξήγητο, πραγματικά.
5) Αλ Τσαντίρι Νιουζ
Είχε πλάκα- πολλή πλάκα, κυρίως γιατί ο Λάκης Λαζόπουλος έχει κωμική φλέβα χρυσού. Είχε και πολιτικά σχόλια (τα οποία, ανάλογα με τις πεποιθήσεις του καθενός, κρίνονταν από «Πες τα ρε Λάκη!» μέχρι «Πω, πάλι λαϊκίζει αυτός…»), ανέκδοτα, συνομιλία με το κοινό. Είχε, εν ολίγοις, τα πάντα και γι’ αυτό το βλέπαμε όλοι μανιωδώς.
Δηλαδή το βλέπαμε όλοι μανιωδώς μέχρι ενός σημείου: στο τελευταίο μέρος, εκείνη που γινόταν μουσικοχορευτικό κομμάτι βγαλμένο από ελληνική ταινία των ’70s, συνήθως αποφασίζαμε πως είχε έρθει η ώρα να δούμε κάτι ποιοτικό («Τα Παρατάγουδα», ας πούμε) και αφήναμε τον Λάκη να τραγουδάει μόνος του.
Εντάξει, σχεδόν μόνος του: υπήρχε πάντα και η Ανθούλα.
Al Tsandiri (yesterday) news.