Ένα αρκετά βάσιμο επιχείρημα για να υποστηρίξεις πόσο καλή ή κακή είναι μια σειρά είναι το IMDB. Μόνο που υπάρχει μια άλλη ιστοσελίδα ακόμα πιο αξιόπιστη. Το Rotten Tomatoes συγκεντρώνει βαθμολογίες από πιο ειδικούς στο κομμάτι. Αν κάνεις μια αναζήτηση εκεί για τη σειρά Imposters θα δεις βαθμολογία 100%. Για να καταλάβεις πόσο εξωφρενικό είναι αυτό, το Game of Thrones έχει μόλις 95%. Είναι τόσο σούπερ σειρά το Imposters; Θα περίμενα από τον εαυτό μου να είναι πιο συγκρατημένος. Αλλά (για να κουοτάρω τον Βασίλη Σκουντή)…ΝΑΙ ΔΓΙΑΟΛΕ!
Αυτή η εμφατικότητα πηγάζει από δύο πράγματα. Πρωτίστως την μεγάλη αγάπη που θρέφω για την πρωταγωνίστρια Ίνμπαρ Λάβι. Την είδα πρώτη φορά στο Last Ship. Τελευταία στο Prison Break και ενδιάμεσα στην περί ης ο λόγος σειρά του τηλεοπτικού δικτύου Bravo. Το οποίο δίκτυο είναι το δεύτερο πράγμα. Μιλάμε για ένα μέσο που δεν έχει τρομερή εμπειρία σε τέτοιου είδους προϊόν, τη μυθοπλασία, και δεν μας έχει δώσει σε αυτή την τεράστια άνοιξη των σειρών ένα καλό δείγμα.
Όπως και να το κάνουμε, το απροσδόκητο και το απ΄αλλού δοσμένο, για να το θέσω πιο λυρικά, έχει άλλη πρόσληψη. Αν για παράδειγμα το Imposters είχε από πίσω του την υπογραφή ενός FX, ενός Netflix ή έστω ενός FOX, θα υπήρχε μια πιο μετριασμένη αντίδραση. Επ΄ουδενί όμως αρνητική. Καθόλα θετική, αγγίζοντας το πανηγυρικό χειροκρότημα.
Το στόρι: Η Μάντι Τζόνσον είναι μέλος μιας ομάδας απατεώνων που απομυζούν μεγάλα χρηματικά ποσό εν ονόματι κάποιου Γιατρού. Πώς το καταφέρνει; Μπαίνει στη ζωή του υποψήφιου στόχου, τον παντρεύεται και μέσα σε ένα μήνα το πολύ έχει αρπάξει τα λεφτά και οτιδήποτε άλλο είναι προς αρπαγή. Εμείς βλέπουμε την δράση της στο 3ο κατά σειρά θύμα της, τον Έζρα (Ρομπ Χιπς). Ο λόγος που κανένα από τα θύματα της δεν την έχει σταματήσει είναι ότι φεύγοντας αφήνει στην κατάψυξη ένα φάκελο με εκείνα τα μυστικά που μπορούν να τον διαλύσουν, εφόσον γίνουν πιο δημόσια.
Μόνο που ο Έζρα αποφασίζει να απεκδυθεί τον δειλό και ρομαντικό εαυτό του. Περνάει στην σφαίρα της χρησιμοθηρίας, της κυνικότητας και της απατεωνιάς. Γίνεται είδωλο της γυναίκας που τον οδήγησε σε αυτή την αλλαγή. Και απολαμβάνει πλήρως το νέο του είναι. Όπως ο Ρίτσαρντ (Πάρκερ Γιανγκ) και η Τζουλς (Μάριαν Ρέντον), τα δύο προηγούμενα θύματα της. Οι τρεις απαρτίζουν την ομάδα που θα βάλει στοπ στην δράση της Μάντι, του Μαξ (Μπράιαν Μπενμπέν), της Σάλι (Κάθριν ΛαΝάσα) και κατ΄επέκταση του Γιατρού. Ένας Γιατρός που εξαπολύει το πιο ισχυρό του όπλο. Την Λένι Κόεν που υποδύεται η Ούμα Θέρμαν σε μια πολύ Kill Bill συνθήκη, χωρίς την «ιαπωνικότητα» της φάσης. Η Θέρμαν προσθέτει αυτή την πρέζα μπαντασίλας που δίνει μεγαλύτερο εύρος στο Imposters.
Στο τέλος του πρώτου κύκλου (ναι, η σειρά πήρε διαβατήριο για 2ο κύκλο) μπαίνουν όλα στη θέση τους κι επέρχεται μια – προσωρινή έστω – κάθαρση.
Ο Άνταμ Μπρουκς και ο Πολ Αντελστάιν δεν έχουν απλώς δημιουργήσει μια καλοστημένη πλοκή. Προσφέρουν και άφθονη τροφή για σκέψη. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι όλοι οι χαρακτήρες παραπαίουν στον εαυτό που είχαν επιλέξει, ενώ γλιστράνε ευχάριστα σε μια νέα κατάσταση αρκεί.
Η συναισθηματική αιχμαλώτιση της Μάντι στους ρόλους που πρέπει να υποδυθεί φτάνει να έρθει σε σύγκρουση όταν ερωτεύεται τον Πάτρικ. Αλλά της επιφυλάσσεται να πληγωθεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που πλήγωσε. Γι΄αυτό και στο τέλος αφήνει τα θύματα της να πάρουν τη νίκη που τους αξίζει.
Κάθε ένας αμφιβάλλει για το πόσο ανώτερος και διαφορετικός ήταν από τον άλλον. Εν τέλει βρίσκεται αντιμέτωπος με μια πραγματικότητα που δεν είναι τόσο σκληρή: όλοι κρύβουν πράγματα που δεν θα έπρεπε, όλοι πήραν ένα δρόμο που η έννοια της ηθικής δεν έχει θέση.
Όσο κι αν προσπαθείς να φερθείς στον άλλο αντίθετα από την δική του συμπεριφορά, στο τέλος επικρατεί η πραγματικότητα. Κι αυτή λέει ότι σε έναν χορό πρέπει να ακολουθήσεις τα βήματα του καβαλιέρου!