Αρπαχτή: (η) (λαϊκ) ό,τι αποκτήθηκε με ξαφνικό και πονηρό τρόπο. της αρπαχτής: μπάζα για εύκολο, γρήγορο και συχνά παράνομο κέρδος, που αποκτά κάποιος εκμεταλλευόμενος μια κατάσταση. Από τον παραπάνω ορισμό που συναντά κανείς στο Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του Μπαμπινιώτη, μόνο η αναφορά στο παράνομο δεν περιγράφει με απόλυτη σαφήνεια το πώς ακριβώς ενέργησαν ορισμένοι κατά τα άλλα εξαιρετικοί ηθοποιοί κατά τη διάρκεια της καριέρας τους.
Βέβαια, εάν έχεις δει μερικές από τις ταινίες που ακολουθούν (μοιράζονται τον τίτλο της μεγαλύτερης αρπαχτής στην ιστορία του σινεμά) έχεις αμφιβολίες μέχρι και για αυτό. Σίγουρα θα πρέπει να παραβαίνει κάποιο νόμο το να συμμετάσχεις σε αυτές.
Σαγόνια του Καρχαρία 4-Μάικλ Κέιν
Κάποτε παραλαμβάνοντας ένα από τα πολλά βραβεία που διαθέτει στη συλλογή του, ο Μάικλ Κέιν είχε παραδεχτεί ευθαρσώς: «Έκανα πολλές αηδίες, αλλά χάρις σε αυτές έκανα και πολλά λεφτά». Τουλάχιστον ειλικρινής με τον εαυτό του και το κοινό, αυτός ο χαρισματικός ηθοποιός δεν είχε κανένα πρόβλημα στο να επιλέξει τη μεγαλύτερη πατάτα όλων: Τα Σαγόνια του Καρχαρία 4. Για την ακρίβεια, όταν ρωτήθηκε για το αν έχει πάρει χαμπάρι πόσο άθλιο ήταν εκείνο το πράγμα και τη δική του συμμετοχή σε αυτό, απάντησε: «Ποτέ! Δεν την είδα ποτέ, ακούω όμως πως είναι απαίσια. Αυτό που βλέπω είναι η βίλα που έχτισα με την αμοιβή που πήρα»…
Virus-Ντόναλντ Σάδερλαντ
Φωνή που σε καθηλώνει. Ματιά διεισδυτική και διερευνητική. Παρουσιαστικό… ηγετίδη και εκφραστικότητα απαράμιλλη. Αυτά είναι τα δυνατά χαρτιά που δίνουν δουλειά στον Ντόναλντ Σάδερλαντ εδώ και σχεδόν 60 χρόνια. Τίποτα από τα παραπάνω δεν ήταν προαπαιτούμενο πάντως για το ρόλο που χρειάστηκε να ενσαρκώσει στην ταινία Virus, η οποία θα μπορούσε να είναι και η χειρότερη όλων των εποχών. Εκτός είσαι έφηβος, κομμάτια και την βλέπεις με τους κολλητούς μετά από 10ωρο τουρνουά pro. Δίχως σύγκριση, η μεγαλύτερη αρπαχτή (από τις πολλές) που έχει κάνει ο Καναδός ηθοποιός. Το γεγονός πως στην αφίσα του φιλμ δεν υπάρχει πουθενά το πρόσωπό του αλλά μόνο της Τζέιμι Λι Κέρτις και κάποιου από τους πολλούς Μπόλντουϊν που την είδαν αρτίστες και ξεπηδούσαν σαν τα μανιτάρια, δεν ξεπλένει την ντροπή. Καλοφάγωτα τα μαρούλια, Ντόναλντ.
Το νησί του Δόκτορος Μορό-Μάρλον Μπράντο
Ο Χ.Τζ. Γουέλς δεν θεωρείται άδικα από πολλούς ως ο πατέρας της επιστημονικής φαντασίας. Νουβέλες όπως «Το Νησί του Δόκτορος Μορό» αποτελούν απτές αποδείξεις. Απλά για να το καταλάβεις, πρέπει να διαβάσεις το ίδιο το βιβλίο και να αποφύγεις και τις δύο κινηματογραφικές μεταφορές του. Ιδιαίτερα τη δεύτερη απόπειρα στην οποία δυστυχώς ενέπλεξε το όνομά του ο Μάρλον Μπράντο, σε μία από τις τελευταίες παρουσίες του την οποία και θα μπορούσε ασφαλώς να είχε αποφύγει. Επιλέγουμε να τον θυμόμαστε στο Λιμάνι της Αγωνίας, στο Αποκάλυψη Τώρα και στον Νονό. Όχι με ένα σεντόνι γύρω του, προτεινόμενο για το Χρυσό Βατόμουρο.
Υδάτινος Κόσμος-Ντένις Χόπερ
Μετα-αποκαλυπτικό, δυστοπικό και με πρωταγωνιστή τον Κέβιν Κόστνερ. Όλοι οι καλοί λόγοι για να μην το δεις μαζεμένοι δηλαδή. Όταν βγήκε, πριν περίπου 20 χρόνια, ήταν η πιο ακριβή παραγωγή στην ιστορία του κινηματογράφου. Προφανώς η αμοιβή που θα ζήτησε ο (πάντα ιδιαίτερος στις ερμηνείες του) Ντένις Χόπερ για να πάρει μέρος σε αυτό το ανοσιούργημα θα ήταν αρκετά μεγάλη για να πειστεί να κάνει μια τόσο επική σαχλαμάρα στην καριέρα του.
Ρόμπερτ Ντε Νίρο
Εδώ ομολογουμένως είναι πολύ δύσκολο να σταθείς μόνο σε ένα φιλμ του ηθοποιού που μαζί με τον Αλ Πατσίνο μοιράζεται τον τίτλο του κορυφαίου της γενιάς του κι ενός εκ των σπουδαιότερων του 20ού αιώνα. Γιατί μέσα στο 21ο … άστο καλύτερα ρε Ρόμπερτ. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, σχεδόν κάθε μία από τις ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε αποτελεί προσβολή για το βιογραφικό του. Στις δεκαετίες του ’70, του ’80 και του ’90 το όνομά του συνδέθηκε με τον Νονό, τους Κακόφημους Δρόμους, τον Ταξιτζή, τον Ελαφοκυνηγό, το Οργισμένο Είδωλο, το Ακρωτήρι του Φόβου, το Κάποτε στην Αμερική, τα Καλά Παιδιά, το Βασιλιάς Για Μια Νύχτα, τα Ξυπνήματα, το Heat ή τις Ιστορίες του Μπρονξ. Σε αυτήν την τελευταία, ο χαρακτήρας που υποδύεται ξεστομίζει την ατάκα «… το πιο λυπηρό πράγμα στον κόσμο είναι ένα ταλέντο που πηγαίνει χαμένο». Φυσικά οι αρπαχτές με το τσουβάλι του Ντε Νίρο δεν θα διαγράψουν ποτέ τα αριστουργήματα, ούτε το ταλέντο του, όμως ένα “γιατί;” θα μένει πάντα στα χείλη όσων των θαύμασαν και τον θαυμάζουν…