Δεν είναι κάποια συνταρακτική ανακάλυψη αυτή που θα ακολουθήσει. Η παγκόσμια βιομηχανία του σινεμά και της ψυχαγωγίας εν γένει, έχει φτάσει στο σήμερα να διαθέτει όλα εκείνα τα απαραίτητα στοιχεία για να προσελκύσει τον πελάτη με το λιγότερο δυνατό κόστος και χρόνο. Τα trailers είναι το όπλο τους. Γνωρίζουν τον επακριβή χρόνο, τις εικόνες που χρειάζονται, τα λόγια που απαιτούνται και φροντίζουν να δημιουργήσουν το πιο θελκτικό μήνυμα. Αρκεί να τους βοηθάει το περιεχόμενο που έχουν να διαχειριστούν. Υπάρχουν φορές – πολλές τα τελευταία χρόνια – που ένα trailer ανέβασε τον πήχη σε επίπεδο που η ίδια η ταινία δε μπορούσε να υποστηρίξει.
Η σημερινή εποχή είναι ορισμένη από τον κανόνα του trailer. Όχι ενός. Πολλών. Ταινία που δεν έχει βγάλει 3 μέχρι να κυκλοφορήσει, τότε διακινδυνεύει πολύ. Κάθε ένα πρέπει να αιχμαλωτίζει όλες τις κορυφώσεις, να διαθέτει και την κατάλληλη δόση χιούμορ. Αν μιλάμε για περιπέτεια, τότε αρκετή. Αν μιλάμε για δράμα, τότε το ελάχιστο δυνατό. Η λίστα που ακολουθεί είναι η αποθέωση
X-Men Apocalypse
Δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη περίπτωση σχετικά καλού trailer και τόσο μέτριας ταινίας. Στο X-Men Apocalypse δεν υπήρξε κάποια τρομερή ανύψωση προσδοκιών. Τα δύο λεπτά του trailer ήταν απλώς οκ και η ταινία ήρθε να το κατεβάσει ακόμα περισσότερο.
Alien Covenant
Η νέα ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ, το sequel του Prometheus, έπαθε ότι και ο πρόγονος του. Είχε τόσο εντυπωσιακό trailer, το οποίο αντέκρουε το παρελθόν. Και εκεί που λες «να δεις που το Martian βοήθησε τον Σκοτ να δει λίγο διαφορετικά την κατάσταση», πείθεις τον εαυτό σου ότι θα ανταποκριθεί και…Το Covenant ούτε που γλείφει ό,τι έχτισε ο προπομπός του.
10.000 B.C.
Πρέπει να είναι από τις πιο μεγάλες ξενέρες που φάγαμε όσοι αναζητούμε τα προϊστορικά. Ακόμα και το Night at the Museum που ήταν μια fun ταινία, περισσότερο δέος προσέφερε. Ιδίως από το σημείο που οδεύουν προς την Αίγυπτο και αποκαλύπτονται οι «Θεοί» το 10.000 προ Χριστού κάνει μια μεγάλη βουτιά στο κενό.
Gangster Squad
Κάτι ότι έχω αδυναμία στον Γκόσλινγκ και την Στόουν, κάτι ότι ο ρόλος του Σον Πεν έμοιαζε να έχει προσεχθεί, δεν ήθελα πολύ να πω μέσα μου «θα είναι πολύ καλή». Πολύ καλή δεν ήταν, αλλά ούτε και του πεταματού την λες.
Tron Legacy
Ολίβια Ουάιλντ σε περίοδο που δεν ήταν ιδιαιτέρως γνωστή, Τζεφ Μπρίτζες σε έναν ρόλο που μοιάζει περισσότερο με ξεπέτα και ένα sci fi σενάριο που ήταν αρκετά αξιοπρεπές. Απλώς η αίσθηση που έχεις από το trailer είναι αρκετά διαφορετική σε σχέση με την ταινία. Είναι πάντως το ένα από τα δύο παραδείγματα της λίστας που δεν υπάρχει τεράστια απόκλιση.
The Counsellor
Βλέπεις στο trailer πολλές φάτσες που τις γουστάρεις. Φασμπέντερ, Πενέλοπε Κρουζ, Μπραντ Πιτ, Κάμερον Ντίαζ, Χαβιέ Μπαρδέμ, Νάταλι Ντόρμερ, Σαμ Σπρούελ και λες «δε μπορεί, ωραία θα είναι…». Όμως, Ρίντλεϊ Σκοτ. Αυτόνομο επιχείρημα σε κάθε συζήτηση. «Πάμε να δούμε την τάδε ταινία; Μα Ρίντλεϊ Σκοτ ρε Γιώργο».
Exodus: Gods & Kings
Τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσα να κάνω μια εντελώς ξεχωριστή λίστα με τις ταινίες του Σκοτ. Ένας Σκοτ που διαμαρτυρόταν στο παρελθόν για όλο αυτό το hype με τις ταινίες Marvel-DC κτλ, γιατί δεν διαθέτουν όλη αυτή την προπαρασκευή που κάνει ο ίδιος στα πρότζεκτ του. Και μετά βλέπεις το Exodus, που αν δεν είχε τον Μπέιλ θα ήταν χειρότερη από B-Movie. Ακόμα παλεύω να καταλάβω τι συμβολισμός υπάρχει πίσω από το παιδάκι-Θεό.
Clash of The Titans & Wrath of The Titans
Ειλικρινά φίλε μου, αν σου δημιουργήθηκαν προσδοκίες για την τιτάνια κόντρα, τότε κάπου το έχεις χάσει. Διότι μιλάμε για δύο παραδείγματα που δεν θα έπρεπε να μας αποπροσανατολίσουν. Μιλάμε για ταινίες με πρωταγωνιστή τον Σαμ Γουόρθινγκτον. Που ο Λίαμ Νίσον δεν κάνει αυτό που ξέρει πολύ καλά. Που έχουν να επιδείξουν την ανάδειξη της Αλέξα Ντάβαλος (την βλέπουμε στο Man In The High Castle). Μόνο η μυθολογία τους μπορούσε να μας γεμίσει με φρούδες ελπίδες. Δράττομαι της ευκαιρίας να θέσω στην ατζέντα του Χόλιγουντ την ελληνική μυθολογία.