Συνέβη ξανά. Όπως άλλες τέσσερις φορές στο παρελθόν. Έκατσα να δω τον 5ο κύκλο του House of Cards χωρίς διάθεση να τον πάρω μονοκοπανιά. Να το απολαύσω, να αφήσω την επίδραση κάθε επεισοδίου να βρει χρόνο να κατακάτσει. Μην είναι μια περαστική δίνη. Εις μάτην. Το πρώτο επεισόδιο έφερε το δεύτερο, το δεύτερο το τρίτο, το τρίτο το τέταρτο και πριν το καταλάβω έφτασα στο 5ο. Εκεί διέκοψα τον εαυτό μου. Είναι δυνατόν να περίμενα ένα χρόνο και δύο μήνες για να σβήσω την αναμονή μέσα σε ένα 24ώρο; Το ίδιο σου συνιστώ να κάνεις κι εσύ.
Τα 5 επεισόδια είναι ένας καλός αριθμός για να χορτάσεις και ταυτόχρονα να αφήσεις 8 για να συνεχίσεις μέχρι το τέλος της εβδομάδας. Σταδιακά θα το συζητάμε. Όσο σταδιακά μπορεί να συμβεί σε μια σειρά που κυκλοφορεί κάθε σεζόν μονοκοπανιά. Όσο μπορεί να υπάρξει τέτοια ορολογία σε μια σειρά που κανείς δεν βρέθηκε ποτέ να πει κακή κουβέντα για κάποιο επεισόδιο ή κύκλο. Κανείς δεν βρέθηκε να πει ότι κούρασε ή έκλεισε τον κύκλο της. Κοιλιά δεν υπήρξε ποτέ. Το έχουν πάθει όλες οι σειρές. Το κανονίζουν όλες οι σειρές να έχουν ένα κύκλο με κοιλιά. Όχι το House of Cards. Όχι το ζεύγος Underwood.
Πριν έχουμε παρεξηγήσεις μεταξύ μας – κάτι που δεν το επιδιώκω – μην συνεχίσεις την ανάγνωση αν δεν έχεις δει τίποτα. Πρώτα δες και μετά ξαναέλα να μας δείξεις τη φανέλα να συμφωνήσεις ή να συμφωνήσεις.
Θυμάσαι πως είχαμε αφήσει τον Frank και την Claire; Με τον αποκεφαλισμό του Μίλερ από τρομοκράτες, με την κοινή γνώμη να τους αποδοκιμάζει σφοδρότατα, στην πιο δυσμενή θέση που έχουν βρεθεί. Κυρίως με τάσεις διαίρεσης μεταξύ τους. Κι εκεί που ο Frank είναι έτοιμος να παραδοθεί στην ήττα, η Claire τον σηκώνει από την θνητότητα της αδράνειας. Τον ταρακουνάει. «Αφού δεν μπορούμε να ανατρέψουμε την κατάσταση με την δημαγωγία, ήρθε η στιγμή να εξαπολύσουμε πόλεμο και φόβο στη χώρα». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει όλα όσα είδαμε και θα δεις/έχεις δει.
Τη στιγμή που ο Conway και η Hannah προσεγγίζουν κάθε μέρα και περισσότερο τον Λευκό Οίκο, το λαβωμένο θεριό βγάζει τους πιο άγριους βρυχηθμούς του. Αυτή η καρέκλα, αυτό το γραφείο δεν θα χαθούν τόσο εύκολα. Ούτε δύσκολα. Γενικά δεν θα χαθούν. Θα μείνουν στα χέρια αυτών που τα χειρίζονται τόσο καιρό. Ενόσω το Κογκρέσο ετοιμάζεται να ψηφίσει για διενέργεια εξεταστικής γύρω από το άρθρο του Τομ Χάμερσμιντ σχετικά με τις σκοτεινές πράξεις του Προέδρου και του Doug Stamper, ο Frank εισβάλλει στην αίθουσα, παίρνει το μικρόφωνο και στρέφει αλλού τα πράγματα. Διακήρυξη πολέμου. Ενάντια στην ICO. Εκτός ΗΠΑ και εντός ΗΠΑ. Ο λαός να νιώθει την ανασφάλεια και τον φόβο στο πετσί του.
Δύο βδομάδες πριν τις εκλογές, το ζεύγος Underwood εξαπολύει τα πυρηνικά του. Το δικό τους Pollyhop είναι ο Aidan Macallan, που έχει πρόσβαση σε απόρρητους υπολογιστές και μεταστρέφει δεδομένα για χάρη τους. Χακάρει βασικά τους κεντρικούς υπολογιστές και σκηνοθετεί κυβερνοεπίθεση σε μια πολιτεία. Ο Conway μένει στα όρια του by the book. Οι Underwood έχουν εξαντλήσει απέναντι σε πιο αδύναμους αντιπάλους την πολιτική «ορθότητα».
Η μέρα των εκλογών φτάνει. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι οι μέρες προεδρίας εκπνέουν. Έτσι ξεκινάς να πιστεύεις. Έτσι θεωρείς το λογικό. Στον πρώτο κύκλο πήρε την αντιπροεδρία. Στο τέλος του δεύτερου την προεδρία. Στον τρίτο και τον τέταρτο είχε το δικαίωμα του POTUS. Στον 5ο λογικά θα βρεθεί ξανά από κάτω. Στην πτώση. Οι φυσικοί κανόνες όμως δεν συνάδουν με τον Francis. Ούτε την Claire. Το Οχάιο και η Πενσυλβάνιαν οδεύουν στην καταμέτρηση του Conway. Το ίδιο και το Τενεσί. Οι κινήσεις-ματ διαδέχονται η μία την άλλη. Συγχαρητήριο τηλεφώνημα για να θολώσει τα νερά και να σβήσει τις όποιες υποψίες εγείροντο στη συνέχεια, στρατιωτικός νόμος στο Τενεσί, διασπορά φοβικών νέων. America, meet your new daddy. Τάδε έφη Frank Underwood.
Ο 5ος κύκλος του House of Cards δεν διαφέρει σε τίποτα από το παρελθόν του. Συνεχίζει την κληρονομιά του. Ναι, δεν μπορείς να βγάζεις συμπέρασμα από 5 επεισόδια. Αυτό ισχύει για κάθε άλλη σειρά. Όχι για το HoC. Ντάνιελ Μινάχαν (Game of Thrones & Newsroom) και Αλίκ Σακχάροφ (έχει σκηνοθετήσει επεισόδιο από σχεδόν κάθε επιτυχημένη σειρά των τελευταίων δέκα ετών) εναρμονίζουν ξανά την οπτική τους με την οπτική της σειράς, δίχως υπερβολές, δίχως εκπτώσεις. Το τρίτο επεισόδιο ιδίως είναι στα 13 καλύτερα όλων των κύκλων από σκηνοθετική άποψη.
Για τον Κέβιν Σπέισι, τη Ρόμπιν Ράιτ, τον Μάικλ Κέλι και όλους τους υπόλοιπους, χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι; Η αποθέωση της ικανοποίησης. Ποτέ δεν έχει συμβεί να νιώθει θεατής τόσο χαρούμενος που έρχονται όλα επακριβώς όπως τα ανέμενε.