International Wednesdays: Busanhaeng (Το τραίνο για το Μπούσαν)

Πρεμιέρα στις International Wednesdays κάνει το κορεατικό ζόμπι δράμα που έχει κέρδισε κριτικούς και κοινό όπου και αν προβλήθηκε και θα σε κάνεις να αναρωτηθείς ποιοι είναι τα τέρατα στην ταινία; Τα ζόμπι ή οι άνθρωποι;

Το Busanhaeng (The Train to Busan) είναι ακριβώς ό,τι περιγράφει ο τίτλος. Ένα τραίνο με προορισμό το Μπούσαν ή Πουσάν, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Νότιας Κορέας.  Δεν είναι όμως ένα τρένο με συνηθισμένους επιβάτες. Δηλαδή συνηθισμένοι ήταν οι άνθρωποι, όσο ήταν άνθρωποι. Γιατί από κάποια στιγμή και μετά οι περισσότεροι έγιναν ζόμπι. Korean Zombie. Το οποίο είναι και ψευδώνυμο Κορεάτη, μαχητή των MMA. Σε τέτοιον μαχητή μετατρέπεται ο κεντρικός πρωταγωνιστής της ταινίας για να προστατέψει την κόρη του, παρότι καθόλη τη διάρκειά της μόνο αυτό δεν ήταν.

Το Τραίνο για το Μπουσάν, νικητής στο φεστιβάλ Fantasia του Μόντρεαλ, είναι μια μεγάλη εισπρακτική επιτυχία στις ασιατικές αγορές και η απάντηση στο Hollywood αν χωράει η ποιότητα, οι καλές ερμηνείες και το καθαρό δράμα σε μια σπλατεριά με ζόμπι, χωρίς να χαθεί το ψυχαγωγικό κομμάτι. Δεν ξέρω αν κάποιος την έθεσε την ερώτηση αλλά η απάντηση είναι ναι. Χωράει και παραχωράει. Ακόμα και αν στριμωχτεί ανάμεσα στα βαγόνια ενός τραίνου στο οποίο ο ιός που μετατρέπει τους επιβάζες σε ζόμπι μεταφέρεται με αστραπιαίους ρυθμούς.

Το Τραίνο για το Μπουσάν, το οποίο στηρίζεται στην ιδέα του Snowpiercer, δεν ξεφεύγει από κάποια συνηθισμένα κλισέ του είδους αλλά είναι η δραματοποίηση, η σκηνοθεσία και το συναισθηματικό δέσιμο που προσφέρει η ταινία στον θεατή που μπορεί να τα αγνοήσει.

Οι φανατικοί λάτρεις των ταινιών με ζόμπι θα ψάχνουν σεναριακές τρύπες για την παρουσίαση των ζόμπι και ίσως να έχουν δίκιο αλλά αυτό δε μειώνει σε τίποτα την ταινία. Μπορεί να μην καταφέρεις ως το τέλος να καταλάβεις από πού και πώς ξεκίνησε ακριβώς ο ιός ή αν τα ζόμπι είναι πιο γρήγορα ή πιο δυνατά από τους ανθρώπους, ούτε αν είναι τυφλά, μα αυτό είναι κατά τη γνώμη μου λεπτομέρειες αφού τα ζόμπι εξυπηρετούν συμβολικά το αναπάντεχο και φαινομενικά  ανίκητο κακό που θα αντιμετωπιστεί διαφορετικά από τον κάθε άνθρωπο. Επίσης θα υπάρξουν κάποιοι που θα σταθούν στη διαφορά ρυθμού εξάπλωσης του ιού μετά το δάγκωμα ανάλογα το θύμα δαγκώματος. Σωστές παρατηρήσεις που σε βγάζουν όμως από την ουσία της ταινίας.

ttb_sell_banner

Η κεντρική ιδέα στο χτίσιμο των χαρακτήρων στηρίζεται στην γρήγορη αλλαγή προτεραιοτήτων που επιβάλλει η εν κινήσει προσπάθεια επιβίωσης. Πώς σε έναν τόσο περιορισμένο χώρο αλλά και σε τόσο στενό χρονικά περιθώριο, από την ασφάλεια και την απάθεια στον ολικό κίνδυνο και την προσπάθεια επιβίωσης, ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει δραματικά. Κάποιους θα τους κερδίσει ο φόβος και θα φτάσουν στον μισανθρωπισμό. Άλλοι θα μετατραπούν από αδιάφοροι και δειλοί σε  αποφασιστικούς αντιήρωες.

Η επιλογή των ηρώων μπορεί να φαίνεται σχετικά αντιεμπορική, στοχεύοντας στο συναίσθημα. Οι φαινομενικά δυνατοί θα βρεθούν απέναντι σε ηλικιωμένους, παιδιά, εγκύους και άλλους αδύναμους χαρακτήρες και τότε θα δοκιμαστούν τα θεμέλια της κοινωνίας που πρέπει να προνοεί εξίσου για την επιβίωση των αδυνάτων σε σχέση με των δυνατών (έστω και στο περιορισμένο χώρο ενός τραίνου).

3

Η δράση την ταινίας είναι σωστά ανεπτυγμένη, καταλήγοντας σε έναν καταιγισμό σκηνών δράσης και αγωνίας, παρότι ξεκινάει νωθρά, θυμίζοντας λίγο το πατριωτάκι του το Oldboy. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην σε ψυχαγωγήσει ακόμα και αν δε δεθείς συναισθηματικά με κάποιον από τους κεντρικούς ήρωες.

Τα εφέ είναι κατά διαστήματα λίγο υποδεέστερα από αυτά που έχει αποδείξει η τεχνολογία ότι μπορεί να προσφέρει αλλά υπάρχουν στιγμές που απλά δεν τους δίνεις σημασία γιατί σε παρασύρει η ιστορία. Το make up και ο σχεδιασμός των ζόμπι δεν διαφέρει από αυτά που βλέπουμε στις περισσότερες ταινίες του είδους. Μην περιμένεις όμως μα δεις τα παραμορφωμένα ζόμπι του Resident Evil, ούτε την αρτιότητα του make up του Walking Dead. Αλλά όπως ξανάπαμε ο σκοπός της ταινίας δεν είναι να δείξει πόσο ωραία ζόμπι μπορεί να σχεδιάσει ο κορεατικός κινηματογράφος.

Θα το συνιστούσα σε όλους, είτε φανατικούς του είδους, είτε όχι και δεν θα ντραπώ να ομολογήσω ότι με έκανε να βουρκώσω και να κλάψω σε μια συγκεκριμένη σκηνή, παρότι μιλάμε για μια ταινία τρόμου με ζόμπι που συνήθως περιμένεις τον σνάιπερ να κάνει τα αγαπημένα headshots για να διασκεδάσεις. Για να μην κάνεις όνειρα, δε θα τα δεις, θα δεις όμως πολλά άλλα που θα σε καθηλώσουν.