Αν κάνεις ένα πολύ γρήγορο scroll down στο τέλος του κειμένου, θα δεις να σου βγάζει δύο προτεινόμενα θέματα του Menshouse.gr. Ένα από αυτά φέρει τον εξής τίτλο: 4 υπεραρκετοί λόγοι να μην ξαναδούμε Prison Break. Μερικές φορές είναι καλύτερα να μασάς παρά να…γράφεις. Μηδένα προ του τέλους μακάριζε. Ο αγώνας δεν τελειώνει αν δε βγει η χοντρή κυρία να τραγουδήσει. Πολλά τέτοια ακόμα θα μπορούσα να γράψω. Αυτό όμως που πρέπει να γράψω είναι ότι αν γύριζα το χρόνο 3 μήνες πίσω και με πετύχαινα καθώς έγραφα το κείμενο, θα με σκαμπήλιζα. Θα έσπαγα το χέρι μου να πάθει αγκύλωση βρε αδερφέ. Να γλυτώσω την ταπείνωση. Ανοίχτηκα πολύ και ευτυχώς ηττήθηκα.
Πρόκειται για την τεράστια ικανότητα που διακρίνει τους ανθρώπους που λιμνάζουν εντός, εκτός κι επί τα αυτά της αμερικανικής τηλεόρασης. Της μυθοπλασίας εν προκειμένω. Σε μια οποιαδήποτε άλλη χώρα, το ξαναζεσταμένο φαγητό θα προκαλούσε δυσπεψία ή και δυσκοιλιότητα. Όχι εκεί. Όχι στο Fox. Όχι με τον Γουεντγουόρθ Μίλερ και τον Ντομινίκ Παρσέλ. Πρωταγωνιστές και παραγωγούς του Prison Break. Οι περισσότεροι, προεξάρχοντος εμού, υποθέταμε ότι το comeback γίνεται για λόγους βιτρίνας. Άλλωστε, στο μεσοδιάστημα οι πρωταγωνιστές δεν έκαναν και τίποτα αξιόλογο.
Λαθέψαμε. Ο 5ος κύκλος του Prison Break ήταν εφάμιλλος των προηγούμενων τεσσάρων και ίσως καλύτερος από 2-3.
Με το τελευταίο επεισόδιο να προβάλλεται την περασμένη Πέμπτη, μπορούμε να πούμε ότι συνολικά είχε μια πλοκή πανέξυπνη και εμπλούτισε το περιεχόμενο του. Η εξήγηση του φαινομενικού θανάτου του Σκόφιλντ δεν είχε ούτε ένα κενό. Εκτός από το 21 Κενό. Όποια απορία και να εγειρόταν, θα έβρισκε την απάντηση της. Ο Τζέικομπ, σύζυγος της Σάρα και πατριός του Μάικλ Τζούνιορ (σόρι μεγάλε Μάικλ, ξέρω ότι δεν θες να τον λέμε έτσι) αποτέλεσε τον Σάουρον της υπόθεσης. Δρούσε στα πολύ σκοτεινά, βρισκόταν πίσω από κάθε τι που συνέβαινε στον Σκόφιλντ και κανείς δεν μπορούσε να τον υποψιαστεί. Πολλώ δε όταν για τις ανάγκες του σχεδίου του, έβαλε τα τσιράκια του να τον πυροβολήσουν.
Ο Λινκ με τον C-Note ανακάλυψαν (με την μαριονετίστικη καθοδήγηση του Μάικλ βέβαια) ότι ο αδερφός του είναι ζωντανός σε μια φυλακή της Υεμένης και ξεκίνησαν για την απελευθέρωση του. «Αν θες να πάει στράφι μια σημαντική επιχείρηση, δώστην σε πολλούς, αν θες να πετύχει, δώστην σε λίγους» είπε στο τελευταίο επεισόδιο ο Ποσειδώνας και φάνηκε από το πριν αυτού του σοφίσματος ότι είχε δίκιο. Για τον Μάικλ ή Κάνιελ Ούτις βέβαια, υπάρχει παράφραση. Αν θες να πετύχει μια αποστολή, τότε μην βάλεις όλους τους παίχτες στο παιχνίδι από το πρώτο λεπτό.
Την ώρα που ο Ποσειδώνας είχε στρέψει το βλέμμα του εντελώς στην Υεμένη και περίμενε να κάνει την δουλειά του ο ηγέτης του ΙΚΙΛ, ο Αμπού Ραμάλ, ο Σκόφιλντ είχε αφήσει τον T-Bag να κινείται κάτω από την μύτη του. Η Σίμπα – σου έχω γράψει ξανά για την καταπληκτική Ίνμπαρ Λάβι – έγινε το νέο μέλος της ομάδας του Λινκ και του Σκόφιλντ, τα πράγματα πήραν μια αριστοτεχνικά δομημένη πορεία, έκαναν μια βόλτα από Ηράκλειο μεριά και τα τελευταία δύο επεισόδια δημιούργησαν ένα πανύψηλο μέτρο σύγκρισης. Εκεί εκτυλίχθηκε η πανουργία και διορατικότητα του Σκόφιλντ.
Η κορύφωση της φυσικά ήρθε στο κελί που μπήκε ο Ποσειδώνας. Ο Χείρας, που αποδείχτηκε ότι καμία τύχη δεν τον έφερε στην ίδια φυλακή με τον Ούτις, ο Σιντ που άγγιξε την ελευθερία μέχρι θανάτου, ο Τζα που έδωσε πολλά λεφτά για να αγοράσει τις στάχτες του Φρέντι Μέρκιουρι, συνέβαλλαν με την ξεχωριστή τους ικανότητα στην διαφυγή προς την κανονικότητα των ανθρωπίνων ζωών για τον Σκόφιλντ. Και τον Λινκ.
Μια κανονικότητα που στο αρχικό πλάνο των σεναριογράφων δεν θα ερχόταν τόσο απλά. Πώς γίνεται άλλωστε ένας τύπος που μια 12ετία ζει κυνηγημένος, με στόχο να εκτελεί αποστολές και κάπου κάπου ανθρώπους, να ανταποκριθεί στην ομαλή ζωή; Γι΄αυτό το πρώτο τέλος που ήθελαν να δώσουν ήταν τον Μάικλ να βγάζει εκτός τους υλικούς εχθρούς, αλλά να ηττάται από τον ψυχολογικό εχθρό. Την παράνοια και τον «ιδρυματισμό» της ζωής του. Να είναι άραγε αυτό το ανοιχτό παραθυράκι για μια μέχρι πριν ένα μήνα άρνηση των παραγωγών και σεναριογράφων για 6η σεζόν; Μπορεί. Προς το παρόν μένουμε στα όσα συνέβησαν. Έστω και one off.
Μπλόφες, ρίσκα, σκακιστική συγκέντρωση, πολεμική ρητορική, άγνωρες περιοχές. Ένα combo χαρακτηριστικών που στο Prison Break βρήκαν την πιο ωραία τους έκφανση.