Άντρας που οδεύει με ταχύ βήμα προς τη μέση ηλικία μπαίνει σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων και μεταφέρεται μαζί με τη γυναίκα του και τα τρία παιδιά τους σε καινούρια, ήσυχη γειτονιά.
Εκεί, ασφυκτιά στη δουλειά γραφείου που του έχει αναθέσει η κυβέρνηση, αντιμετωπίζει τεράστιες δυσκολίες προσαρμογής κι επιζητά τα βράδια, όταν σβήσουν τα φώτα και τα μικρά του κοιμηθούν, λίγη δράση. Μοναδική του σύνδεση με το παρελθόν τα παλιά, κιτρινισμένα αποκόμματα εφημερίδων, τα οποία βγαίνουν από το συρτάρι και κάνουν τις αναμνήσεις να χορεύουν μπροστά στα μάτια του.
Διαβάζεις την πλοκή κι αναρωτιέσαι: υπαρξιακό δράμα; Ταινία του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν που μιλάει για το χρόνο που περνά και αφήνει πάνω σου τα σημάδια του; Κοινωνικό φιλμ, ίσως, με πρωταγωνιστή τον Ντάνιελ Ντέι- Λιούις, που δούλευε τον ρόλο 13 χρόνια προκειμένου να πάρει ακόμα ένα Όσκαρ;
Τίποτα από τα παραπάνω: ξεκαρδιστική- αλλά σκεπτόμενη- ταινία κινουμένων σχεδίων! Ο Brad Bird (“Iron Giant”, “Simpsons”, “Ratatouille”) ανέλαβε το 2004 να πάει τα καρτούν της Pixar- η οποία είχε απαλλαγεί από την «παιδική» και αφελή ματιά της Disney- στο επόμενο επίπεδο και τα κατάφερε με την άνεση που θα το έκανε ένας υπερήρωας.
Ο πρωταγωνιστής Bob Parr είναι ο Mr. Incredible, ένας τύπος με υπεράνθρωπες δυνάμεις, ο οποίος έχει μεταφερθεί με τη γυναίκα του και τα παιδιά του (επίσης superheroes) σ’ ένα προάστιο προκειμένου να θάψουν μια για πάντα το ένδοξο παρελθόν τους στο νεκροταφείο αναμνήσεων. Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα: ο κόσμος πρέπει να σωθεί.
Κάπως έτσι, οι “Incredibles” ξαναβγαίνουν στο προσκήνιο και θυμίζουν τη Monopoly: είναι για παιδιά 5 έως 85 ετών. Τα μεν πρώτα θα εντυπωσιαστούν από τις μεγάλες σκηνές μάχης που δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν τις καλύτερες των «κανονικών» ταινιών δράσης με ηθοποιούς που διαθέτουν σάρκα και οστά, τα δε δεύτερα επειδή είναι ένα ξεκάθαρα ενήλικο, στην καρδιά του, animation film.
Η γυναίκα του πρωταγωνιστή έχει υποψίες πως ο άντρας της την απατά, ο ίδιος ο Mr I. αδυνατεί να χωνέψει πως τα καλύτερα χρόνια του βρίσκονται πίσω του και όχι μπροστά του, ενώ σύσσωμη η οικογένεια αντιμετωπίζει την επιβεβλημένη καταπίεση του να κρύβει τον πραγματικό της εαυτό. Επίσης, είναι μία από τις λίγες φορές που σε «παιδικό» δεν την βγάζουν όλοι απολύτως καθαρή και το happy end έχει λερωθεί από μια σταγόνα καλοδεχούμενου δράματος.
Α, ναι: και μέσα σ’ όλη αυτή την απίστευτα πιστευτή ιστορία, η κωμωδία βρίσκεται στα καλύτερά της, καθώς είναι από αυτές τις ταινίες που σου προκαλούν τόσο αβίαστο γέλιο, που όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους αναρωτιέσαι για ποιον ακριβώς λόγο δεν την είχες δει εδώ και καιρό.
Γιατί, ξέρετε, το “Incredibles” είναι σκηνοθετικά, σεναριακά, από άποψη ερμηνειών και απόδοσης γραφικών μια αληθινά σπουδαία ταινία. Βγάλτε τις παρωπίδες που κάνουν πολλούς να παραβλέπουν αυτό το υποβαθμισμένο, στους ενήλικες, είδος και απλά πατήστε το play.
Επειδή, αλήθεια, είναι μία από τις σπάνιες φορές που ο κραυγαλέος τίτλος του έργου είναι τόσο μα τόσο εύστοχος.
Τούτοι οι “Incredibles” είναι, πραγματικά, Απίθανοι.
https://www.youtube.com/watch?v=eZbzbC9285I