Μια αλληγορία; Μια πεποίθηση για τα όρια του μυαλού; Ένας τρομερός εφιάλτης που σε παραλύει στο πιο ζεστό βράδυ της ζωής σου; Ό,τι κι αν είναι από αυτά, ο Νιλ Μπλόμκαμπ δημιουργεί κάτι σπουδαίο. Το Oats Volume ήρθε πολύ γρήγορα στη ζωή μας και μοιάζει σα να μην θυμόμαστε πως ήταν πριν από αυτό. Και το ίδιο φαίνεται να ξεσκίζει τις όποιες ρίζες διασύνδεσης με το παρελθόν. Τόσο με το Rakka όσο και με το Firebase. Ένας κόσμος έχει αναδυθεί κι αυτός ξεπερνά κάθε είδους φαντασία. Μοιάζει να κάνει συγκόλληση όλων των εντροπιών του μυαλού. Όχι οποιουδήποτε μυαλού. Το ομοούσιο μυαλό των ζωγράφων.
Εκείνων που μετέφεραν την έκφραση των ονείρων τους από την ψυχή στα δάχτυλα, μετά στα πινέλα κι από κει στο λευκό. Στο απόλυτο τίποτα. Με σκοπό αυτό το τίποτα να τα ρουφήξει. Μα δεν τα ρουφούσε. Έπαιζε το δικό του παιχνίδι. Στο Firebase αφήνουμε τους εξωγήινους του Rakka και πάμε σε θρησκειολογικές αναφορές που δεν αφορούν όμως τη θρησκεία. Αγγίζουν την λαϊκή παράδοση, τα όσα μεταφέρονται από στόμα σε στόμα. Τους μύθους. Μόνο που ο μύθος δεν είναι στο παρά. Είναι στο ακριβώς. Στο τώρα. Ζωντανός, ορατός (ή και αόρατος) και θανατηφόρος.
Στο Firebase έχουμε μια στρατιωτική αποστολή στο Βιετνάμ. Ο πόλεμος με τους Μεκόνγκ μαίνεται. Στη μια άκρη αυτοί, στην άλλη οι Αμερικάνοι. Υπάρχει και μια γκρίζα ζώνη. Εκεί δεν νικάει κανείς. Θανατικό ασυνάρτητων φαντασιακών κυβερνά εκεί.
Ο Θεός του ποταμού. Ο Θεός στον ποταμό. Πότε μούμια, πότε με ιστούς, πότε με υπόδερμα. Σκοτώνει χωρίς λόγο και αιτία. Με τα μάτια του, με τηλεπάθεια, σε καίει ολόκληρο. Μολύνει τους καθαρούς και τους στρέφει απέναντι στους φίλους τους, απέναντι σε αυτούς που φυλάνε τα νώτα τους στο χαράκωμα. Ένας από αυτούς σκοτώνει τον φίλο του. Και κάπου εκεί το μυαλό σταματά να λαμβάνει νέες εικόνες. Πέφτει ο γενικός και μένει ένα σκοτάδι. Το σκίζει ελάχιστα μια μικρή, μικροσκοπική ακτίνα. Η εκδίκηση. Το βλέμμα του γίνεται απλανές, μπροστά του είναι μόνο αυτός ο Θεός. Ένας Θεός που αποδεικνύεται ότι δεν είναι Θεός. Δεν ήρθε δηλαδή από κάποια άυλη πραγματικότητα.
Ξεκίνησε από άνθρωπος. Καμία θεϊκή υπόσταση δεν κατοικεί μέσα του. Ο θάνατος της γυναίκας και του παιδιού του επειδή θεώρησαν οι στρατιώτες ότι είναι στους Βιετκόνγκ τον γέμισαν με τέτοια οργή που το μέσα του έκαψε το έξω του. Σκίστηκε το δέρμα και έμειναν τα κόκαλα και το μεδούλι να αναζητούν. Αόρατος όποτε θέλει, γίνεται επικυρίαρχος στα πράγματα και τη βούληση. Και εκπέμπει φωτιά με τα μάτια του. Ίσως ο Νιλ Μπλόμκαμπ εδώ να θέλει να ανυψώσει μια παραβολή. Ίσως να θέλει να μιλήσει για το μίσος που «φαρδαίνει» στον άνθρωπο όσο έχει όπλο στο χέρι του το πληκτρολόγιο. Όσο η ψηφιακή του σκιά νιώθει ότι πρέπει να πάρει μπόι και να φανεί τρομακτική στον άλλον. Να καλύψει την δειλία και την μικρότητα του πραγματικού ανθρώπου.
Ο παλιός κόσμος δεν είναι πια εδώ. Ο νέος κόσμος δεν είναι πια για μας. Κι η αλήθεια είναι ότι πουθενά δεν θα χωρέσουμε. Γι΄αυτό διπλώνουμε το σώμα μας στην μικρή κούτα του τόπου μας…
