Εφόσον δεν έχετε υποβληθεί σχετικά πρόσφατα σε επέμβαση λοβοτομής, το πράγμα είναι pretty straight forward. Ένα κείμενο με τίτλο «5 φινάλε σειρών πιο ξενέρωτα και απογοητευτικά από το Game of Thrones » αναπόφευκτα θα περιέχει σπόιλερς.
Για την ακρίβεια, μόνο spoilers. Εάν αποφασίσετε να προχωρήσετε, το κάνετε με δική σας ευθύνη. Αλλιώς θα χρειαστεί να υποβληθείτε εκ νέου στην όχι και τόσο ευχάριστη διαδικασία της λοβοτομής και πάλι ώστε να ξεχάσετε όσα διαβάσετε και να κάτσετε να απολαύσετε τις παρακάτω σεζόν που θα σας κρατήσουν σχετικά αμείωτο το ενδιαφέρον, μέχρι να ξενερώσει η ζωή σας με το epic fail φινάλε τους.
Ότι ακολουθούν σπόιλερς το είπαμε, ε;
True detective (1η σεζόν)
Μου έχεις συνεργασία Γούντι Χάρλσον και Μάθιου ΜακΚόναχι. Που αν είχα δύο κόρες, τους τις έδινα. Ή δύο αδελφές. Ή, στην τελική, τους καθόμουν εγώ. Τόσο πολύ τους γουστάρω. Μου προσθέτεις έναν από τους καλύτερους και πιο προσεγμένους τίτλους αρχής, με ανάλογη μουσική. Με έχεις φτιάξει. Με έχεις κάνει πύραυλο.
Και σταδιακά μετατρέπεσαι σε ό,τι πιο (ντεκ@βλέ επιτρέπεται να γράψω;) ντεκ@βλέ μπορεί να σκεφτεί κανείς. Αβάσταχτα ρηχή στην πορεία της, η πρώτη σεζόν ολοκληρώνεται μένοντας συνεπής στη ρηχότητά της.
Με δύο γ@μ@τους ηθοποιούς να λένε αβάσταχτα κλισέ και τον άθεο της υπόθεσης να υπαινίσσεται ότι την άκουσε από τις αναθυμιάσεις και σαν άλλος Μπομπ Ρος, κάπου εκεί μέσα ενώ βρισκόταν μεταξύ ζωής και θανάτου, διέκρινε κι ένα μικρό Χριστό να ζει στην καρδιά του. Κρίμας. Με σίγμα, όπως το λένε στα χωριά.
Dexter
Όλες οι σχετικές έρευνες λένε πως ακόμη και στο σεξ ισχύει το παν μέτρον άριστον. Πρέπει να ξέρεις πότε να τελειώσεις δηλαδή. Όταν τραβάς μια κατάσταση (ή κάτι άλλο, αφού το γυρίσαμε στο σεξουαλικό) ξεχειλώνει. Πράγμα το οποίο συνέβη και στο Dexter.
Ένας δολοφόνος δολοφόνων οφείλει να ζήσει ή να πεθάνει με την προσωπικότητα που δημιούργησε για χρόνια. Εμείς για το αίμα τον αγαπήσαμε τον τύπο. Για την ψυχρότητα με την οποία αντιμετώπιζε τους άλλους αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό. Κι αντί να τον δούμε να φεύγει μέσα στον πόνο και την αγωνία, αυτός τελικά γίνεται μαραγκός… Ξυλοκόπος. Κελ ντεκαντάνς.
Lost
Εδώ γελάνε και τα σκυλιά! Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς μπορεί η επιτυχία να σε διαλύσει. Άλλα πράγματα είχαν στο μυαλό τους οι δημιουργοί, αλλιώς την είδαν οι παραγωγοί. Σου λένε, αφού πετύχαμε την κότα με τα χρυσά αυγά, σιγά μην την αφήσουμε να πεθάνει.
Και κάπως έτσι, το Lost έμεινε επί σειρά ετών ζωντανό και πολλά υποσχόμενο. Κάθε σεζόν έμοιαζε να μπορεί να είναι και η τελευταία. Ένα δύο πραγματάκια κι έκλεινε το θέμα με το νησί που είχε γεννήσει τόσες απορίες. Αλλά όχι. Εκεί. Να προσθέσουμε κι άλλη ίντριγκα. Κι άλλο μυστήριο.
Κι άλλα στοιχεία που να βάλουν τον κόσμο στο τριπάκι να σκεφτεί και να αναλύσει. Και στο τέλος να σιχτιρίσει. Είναι νεκροί, αλλά δεν πέθαναν με το που έπεσε το αεροπλάνο. Πέθαναν στην πορεία και οι ψυχές τους ταξίδευαν μπρος πίσω μέχρι να συναντηθούν υπό τη σκέπη ενός τύπου που φέρει το όνομα Κρίστιαν Σέπαρντ.
Δηλαδή Χριστιανός Ποιμένας. Ακούτε κάτι; Είναι τα σκυλιά που γελάνε με την κατάντια της σειράς που αιχμαλώτισε όσο καμία άλλη τη φαντασία και για το κλείσιμό της χρειάστηκε ένα μίτινγκ που το πολύ να κράτησε 2 λεπτά. Δεν καταπίνεται με τίποτα το φαρμάκι.
Two and a half men
Την ημέρα που ο Τσάρλι Σιν έχασε τη δουλειά του αφού προηγουμένως έκανε κάποια δυσμενή σχόλια υπό την επήρεια ουσιών, το θέμα είχε τελειώσει. Έτσι κι αλλιώς μετά από τόσα χρόνια η σειρά θύμιζε πολύ εργοστάσιο ανακύκλωσης.
Τα ίδια αστεία, οι ίδιες καταστάσεις. Μόνο το παιδί άλλαζε επειδή ήταν πάνω στην ανάπτυξη. Το πραγματικό τέλος ήρθε τη στιγμή που ο Άστον Κούτσερ έγινε πρωταγωνιστής. Στις σεζόν που ακολούθησαν απλά περιμέναμε να βγει η ψυχή του μακαρίτη. Όσο για την κλιμάκωση (ντεμέκ) των αποκαλύψεων στο τέλος, είναι να γελάει κανείς.
Υποτίθεται όλον αυτόν τον καιρό ήταν ζωντανός αλλά φυλακισμένος στο υπόγειο της Ρόουζ. Άντε ρε παιδιά, αυτά τα είχαμε δει πριν από 30 χρόνια στο Misery. Και στην τελική, αν θες να κλείσεις την ιστορία με ένα πιάνο να προσγειώνεται στο κεφάλι του Τσάρλι Σιν, τουλάχιστον κάνε ένα ντιλ για να έχεις τον Τσάρλι Σιν στη σκηνή.
Όχι έναν κομπάρσο που πήρε τη δουλειά επειδή τον θυμίζει όταν τον κοιτάς από πίσω. Όσοι την έχουν πατήσει έτσι με γκόμενα, καταλαβαίνουν. Έπρεπε να δούμε και φάτσα ρε αλήτες.
The Sopranos
Εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα. Μαζί με το Wire, το Sopranos θεωρείται η καλύτερη τηλεοπτική σειρά ever, πριν το σινεμά μπει στη μικρή οθόνη και αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε tv.
Ένα γκανγστερικό, μαφιόζικο έπος. Με ξεκάθαρους ρόλους, ατάκες, πλοκή. Εφτά απίστευτες σεζόν θα άξιζαν ένα εξίσου επικό και καθαρό τέλος. Αντί γι’ αυτό, βλέπεις τον ήρωά σου, τον Τόνι σε ένα οικογενειακό τραπέζι. Η γενική αίσθηση είναι πως ΜΑΛΛΟΝ στο τέλος πεθαίνει.
Δεν το ξέρεις, όμως, ούτε θα το μάθεις ποτέ. Κι αυτό επειδή οι παραγωγοί αποφάσισαν να ρίξουν μαύρο (ούτε η ΕΡΤ να’ ταν) και τίτλους τέλους τη στιγμή που εσύ περίμενες ένα grand finale ανάλογο και επικό, όπως η σειρά όλα τα προηγούμενα χρόνια. Κάποιοι το χαρακτήρισαν μετα-μοντέρνο και αβάν γκαρντ. Μην τους πιστεύετε. Μια αηδία ήταν.