Έχει χαρακτηριστεί ως το πιο τρομακτικό θρίλερ όλων των εποχών. Άπειροι άνθρωποι έχασαν τον ύπνο τους το μακρινό 1973 που είχε βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες. 45 χρόνια μετά συνεχίζει να προκαλεί εφιάλτες.
Ο «Εξορκιστής» του Γούλιαμ Φρίντκιν είναι μια ταινία τρόμου που ευθύνεται για πάρα πολλές ακόμα εξ΄ αυτών. Επηρέασε πολλούς σκηνοθέτες στην προσπάθειά τους να γυρίσουν ψυχολογικά, μεταφυσικά θρίλερ και ούτε λίγο ούτε πολύ συνεχίζει μέχρι και σήμερα να θεωρείται μια αξεπέραστη δημιουργία για το συγκεκριμενο είδος.
Δεν είναι τυχαίο πως ο «Εξορκιστής» έχει πάρει τον πιο τιμητικό χαρακτηρισμό που θα μπορούσε να πάρει ένα τέτοιο φιλμ: «Η πιο τρομακτική ταινία που γυρίστηκε ποτέ»! Ελάχιστα ψυχολογικά θρίλερ κατάφεραν να συγκριθούν μαζί του, πόσω μάλλον να τον κατεβάσουν από τον θρόνο της πιο τρομακτικής ταινίας ever. Αυτό όμως είναι, στην πραγματικότητα, μια μικρή υπερβολή.
Ο «Εξορκιστής» είναι όντως ένα πολύ τρομακτικό θρίλερ, ένα τοτέμ στον χώρο των εν λόγω δημιουργιών. Η περίοπτη θέση του ανάμεσά τους δεν μπορεί για κανένα λόγο να αμφισβητηθεί. Όμως το πιο τρομακτικό; Μάλλον όχι…
Κι αυτό επειδή υπάρχουν τα παρακάτω πέντε ψυχολογικά θρίλερ…
Η Λάμψη
Το αριστούργημα του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, του ανθρώπου που κάθε δημιουργία του καθόριζε και από ένα κινηματογραφικό είδος, αποτελεί έναν εφιάλτη υπό μορφή ταινίας, με σκηνές που μπαίνουν για τα καλά μέσα στο κεφάλι σου και δεν λένε να φύγουν.
Βασισμένο πάνω στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ, ο οποίος πάντως μίσησε την μεταφορά του στον κινηματογράφο από τον Κιούμπρικ, η «Λάμψη» θεωρείται από πολλούς ως καλύτερη στιγμή του Τζακ Νίκολσον που με την τρέλα στο μάτι του γίνεται ένας από τους πιο τρομακτικούς χαρακτήρες που εμφανίστηκαν ποτέ στον κινηματογράφο. Και να ήταν μόνο αυτός: ακόμα και στην σκέψη ορισμένων σκηνών της «Λάμψης» δεν γίνεται να μην ανατριχιάσεις…
Το μωρό της Ρόζμαρι
Πριν βγει ο «Εξορκιστής», το «Μωρό της Ρόζμαρι» του Ρόμαν Πολάνκσι δεν είχε αντίπαλο στον τομέα των ψυχολογικών, μεταφυσικών θρίλερ. Ο Πολάνσκι αντιγράφει το στυλ του μεγάλου μετρ των θρίλερ, Άλφρεντ Χίτσκοκ και διηγείται την ιστορία μιας ανυποψίαστης μητέρας που προορίζεται να φέρει στον κόσμο τον γιο του Σατανά!
Η «εύθραυστη» Μία Φάροου δίνει την κατάλληλη πινελιά αθωότητας σε ένα σύμπαν που μοιάζει να έχει χτιστεί προκειμένου να προκαλεί εφιάλτες και από το 1969 που κυκλοφόρησε μέχρι και σήμερα, η θέαση του «Μωρού της Ρόζμαρι» αποτελεί μάλλον την πιο ανθυγιεινή συνήθεια μιας εγκύου: μην το δείξετε σε μία γυναίκα που περιμένει παιδί!
Ο Ένοικος
Δεύτερη ταινία του Ρόμαν Πολάνσκι σε αυτή τη λίστα αλλά εδώ που τα λέμε δεν γίνεται και διαφορετικά. Ο Πολωνός άλλωστε στην πρώιμη περίοδό του είχε μια εξαιρετική ικανότητα να φτιάχνει ταινίες που έμοιαζαν να έχουν είχαν βγει από πολύ άρρωστους εφιάλτες.
Στον «Ένοικο» ο Πολάνσκι δίνει ρέστα και γίνεται ο αναμφισβήτητος κυρίαρχος μιας ιδιαίτερης κατηγορίας ταινιών, των λεγόμενων «θρίλερ δωματίου». Ειδικά το φινάλε αυτού του αριστουργήματος μπορεί να συγκριθεί με ελάχιστα πράγματα στο παγκόσμιο σινεμά.
To 1976 που προβλήθηκε στους κινηματογράφους, οι θεατές έστεκαν αποσβολωμένοι να κοιτάνε την μαύρη οθόνη ενώ οι τίτλοι τέλους είχαν πέσει μη μπορώντας να πιστέψουν αυτό που μόλις είχαν δει τα μάτια τους…
Τα Πουλιά
Ο μεγάλος καθοδηγητής του Ρόμαν Πολάνσκι στον τομέα των θρίλερ (διότι ο Πολωνός είναι μια πιο πολυδιάστατη περίπτωση σκηνοθέτη), ο τεράστιος Άλφρεντ Χίτσκοκ, προκάλεσε ανατριχίλες ουκ ολίγες φορές με τις ταινίες του αλλά στα νερά του μεταφυσικού θρίλερ κολύμπησε μόλις μια φορά.
Αλλά τι φορά, ε; Ο μεγάλος Βρετανός φτιάχνει ένα θρίλερ όπου ο μεγάλος εφιάλτης δεν είναι άλλος από κάποια πουλιά που… τους την «βαράει» κι επιτίθενται στους ανθρώπους! Μια τεράστια, αριστουργηματική στιγμή για τον Χίτσκοκ που μια μια σχεδόν θρησκευτική παραβολή μας κάνει για πάντα να κοιτάμε λίγο καχύποπτα τα πουλιά τριγύρω μας…
Δαιμονισμένος Άγγελος
Ότι και να πει κανείς για αυτό εδώ το έπος θα είναι πολύ λίγο. Πώς να περιγράψεις μέσα σε λίγες μόνο λέξεις την ανατριχίλα και το δέος που προκαλεί ο Άλαν Πάρκερ;
Τα έχουμε ξαναπεί πρόσφατα άλλωστε, οπότε ας μην τα ξαναλέμε, ας… επαναλάβουμε τους εαυτούς μας: «Μέσα σε κτίρια με ατμοσφαιρικές σιδερένιες σκάλες και τρομακτικά ασανσέρ που κατεβαίνουν προς υπόγεια σαν να κατευθύνονται στην κόλαση, σε σοκάκια με καπνούς όπου άγνωστα πτώματα κείτονται, εν μέσω τελετών μαύρης μαγείας και μιας «κολασμένης» και ιστορικής σκηνής σεξ, ο «Δαιμονισμένος Άγγελος» κραυγάζει στιγμή με την στιγμή πως καμία λύση κανενός μυστηρίου δεν πρόκειται να διαφοροποιήσει τη μαύρη και άραχνη φυσιογνωμία του».
Έπος. Τεράστια, ανατριχιαστική ταινία.