Για τον Τομ Χόλαντ το να είναι ο Spider-Man της νέας εποχής είναι ένα τεράστιο βήμα για την καριέρα του. Για εμάς τους θεατές η παρουσία του στον ρόλο αποτέλεσε μια πολύ μεγάλη ικανοποίηση. Για την ίδια την εξέλιξη του χαρακτήρα όμως, η παρουσία του Τομ Χόλαντ έχει έναν αντίκτυπο που ακόμα δεν μπορεί να μετρηθεί. Αλλά μπορεί να αναγνωριστεί σε επίπεδο σημασίας.
Όλα αυτά που συνοδεύουν την ηλικία του Τομ Χόλαντ, άρα και του Spider-Man βάζουν σε μια νέα εποχή τον ήρωα. Αρκετά μακριά από αυτά που τον είχαμε συνηθίσει. Συνήθειες που βεβαίως γεννήθηκαν σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Για την γενιά την δική μου, εκείνη δηλαδή που θα αποτελέσει το όχημα του ήρωα για την επόμενη 15ετία, Spider-Man ήταν ο Τόμπι ΜακΓκουάιρ. Η δεύτερη ταινία της τριλογίας με τον Dr Octopus αποτέλεσε το σημείο αναφοράς.
Όχι πια. Το Homecoming είναι μια νέα διάσταση που μας απορρόφησε και έκλεισε τον δρόμο της επιστροφής. Δημιουργήθηκε από ανθρώπους που μεγάλωσαν παρέα με τον Spider-Man και γι΄αυτό πετυχαίνει να αιχμαλωτίσει τις σύγχρονες και τρόπον τινά μεταμοντέρνες ανάγκες αφήγησης.
Ίσως και μετα-αποκαλυπτικές με μια έννοια. Την έννοια του ότι ο Τομ Χόλαντ δεν είναι ο σούπερ μυώδης θεός Θορ, ο πολύ ογκώδης Captain America ή ο επιδειξίας Τόνι Σταρκ. Τουλάχιστον για τον τελευταίο όχι σε μεγάλο βαθμό. Γιατί ορισμένες συγκυρίες της ζωής τους τους χτίζουν συνδέσεις. Και πολύ λογικά είναι εκείνος που τον συστήνει στο Civil War στον κόσμο των Εκδικητών. Πολύ σωστά είναι εκείνος που του δείχνει το μονοπάτι που θα πρέπει να ακολουθήσει. Λες και ο Τόνι Σταρκ θέλει να σβήσει τις δικές του απερισκεψίες.
Ενθουσιασμός, παρορμητισμός, αφέλεια, ουτοπία και αποδοχή μιας κάποιας ματαιότητας. Αυτό είναι ο Τομ Χόλαντ ως Spider-Man. Αυτό είναι μάλλον και ο ίδιος. Ο Άνθρωπος-Αράχνη δεν είναι πια εκείνος ο ήρωας που παίρνει όλο το φταίξιμο πάνω του για τα δεινά. Δεν είναι εκείνος που λέει συνέχεια «εγώ φταίω». Είναι εκείνος που αντιλαμβάνεται πότε όχι υπερβεί τα εσκαμμένα. Και το κάνει όχι πριν αφήσει τον ενθουσιασμό να τον παρασύρει σε «αδυνατότητες» και υπερβολές.
Εικονοποιεί την αίσθηση της ταπεινότητας που η γενιά του και οι γενιές γύρω απ΄αυτόν έμαθαν να την προφέρουν. Αναγκάστηκαν να τη ζουν και να της συμπεριφέρονται με αγάπη. Χωρίς φανφάρες και τάσεις μεγαλομανίας. Σιωπηλά. Με ατέλεια ως ένα βαθμό.
Η Marvel αντικατοπτρίζει στον Spider-Man του Χόλαντ μια εξ ανάγκης και ταυτόχρονα συμφυή της σοφίας γενιά. Ιδίως για τους Αμερικάνους θέτει καίριες αναζητήσεις. Τόσο με τον κεντρικό χαρακτήρα όσο και με άλλους. Με την Μισέλ για παράδειγμα. Που κάθεται στην αίθουσα των μαθητών με αποβολή γιατί της αρέσει να ζωγραφίζει ανθρώπους στις πιο άβολες περιστάσεις. Που αρνείται να μπει στα μνημεία που σπεύδουμε να θαυμάσουμε ξεχνώντας ότι χτίστηκαν στις πλάτες δούλων.
Η μετάβαση του ήρωα από την φουλ εξοπλισμένη και τεχνολογικά καταρτισμένη στολή στην old school handmade στολή επιρρώνει την ανάγνωση των παραπάνω. Είμαστε η γενιά που καταφεύγουμε σε εξάρσεις αντιθετικών πραγμάτων. Ξέρουμε να χειριστούμε ένα γκάτζετ με μεγάλη ευκολία, πολλά παιδιά γεννιούνται με μια τέτοια γνώση, τόσο ώστε η τεχνολογία να γίνει παράδοση. Κι όμως, την ίδια στιγμή, γοητευόμαστε από το παρελθόν. Από την απλότητα που έφερνε την ευχαρίστηση και το παιχνίδι. Όχι από κάποια υποτιθέμενη ευμάρεια. Καθαρά από τη μαγεία της άμεσης αφής.
Εννοείται πως όλα αυτά βρίσκουν τους προωθητήρες τους στο ίδιο το origin του Spidy. Κάτι αντίστοιχο μπορεί να μην ήταν εφικτό με τον Batman, τον Superman ή όποιον άλλο ήρωα. Άπαξ και έγινε η αρχή, τότε μιλάμε για κάτι που πρέπει να δώσει στίγμα στους δημιουργούς που καταπιάνονται με τέτοιους χαρακτήρες. Να τους προσδιορίσουν ξανά, να τους φέρουν μέσα στην εποχή τους.
Στο τέλος ο Spider-Man επιτυγχάνει άλλη μια ανάγκη έκφρασης των νέων σε παγκόσμια κλίμακα. Έχοντας να επιλέξει ανάμεσα σε μια φίνα στολή, καλύτερη από όλες όσες είχε, και στην παλιά, ανάμεσα στο κυνήγι μεγάλων ψαριών και στο κυνήγι των μικρών, ο Πίτερ Πάρκερ διαλέγει τα ελάχιστα ως καθόλου φανταχτερά. Η επιθυμία είναι σαφής. Θέλει να πετύχει μικρά πράγματα μόνος του. Όχι μεγάλα με τα δεκανίκια άλλων. Έχει αν θέλετε μια ομηρική ελεγεία ο Πάρκερ όπως τον φέρνει στα μέτρα του ο Χόλαντ. Κι αυτό πιστώνεται σε κάθε κόκκο που συνέβαλε.
Η νέα γενιά θεατών πορώνεται ασφαλώς πολύ με τον Ironman, τον Hulk, τον Hawkeye και τους υπόλοιπους. Αλλά η ταύτιση της έρχεται με εκείνον που δεν είναι υπερβατικός. Δεν επιτυγχάνει στόχους-βουνό και μετά την προσκαλεί με το Υπερεγώ του. Η ταύτιση έρχεται με αυτόν που τα βάζει με έναν. Εκεί όπου δεν μπορεί να κρυφτεί καμία δύναμη ή αδυναμία. Εκεί όπου φτάνεις να μάθεις πραγματικά το ποιος είσαι!