Είναι τώρα κοντά μια 7ετία που το ευρωπαϊκό σινεμά βρίσκεται στις μέρες της δόξας του. Το άκρως θετικό είναι ότι ακόμα δεν γνωρίζουμε που θα βρεθεί το peak του. Αλλά είναι βέβαια ότι το σινεμά που υποκλίνεται στη σκηνοθετική δουλειά όσο κανένα άλλο, περπατά στα πιο φωτεινά του μονοπάτια. Ένας βασικός μέτοχος σε αυτό το επίτευγμα είναι το ισπανικό σινεμά από το 2014 και μετά.
Η χρονική οριοθέτηση είναι ταυτόχρονα αυθαίρετη και βασισμένη σε απτά πράγματα. Μοιάζει απόλυτη, αλλά είναι σχηματική. Από τότε μέχρι σήμερα το ισπανικό σινεμά αυτοδιαμορφώνεται, πειραματίζεται, δοκιμάζεται σε διαφορετικά είδη. Το 2017 φαίνεται πως αποτελεί το εφαλτήριο της κατάκτησης της ευρωπαϊκής κορυφής. Το 2017 ως απόρροια του 2016, αφού τότε κυκλοφόρησαν οι ταινίες στην Ισπανία, τότε είδαν την απήχηση τους και ακολούθησε η κυκλοφορία τους στον υπόλοιπο πλανήτη.
Contratiempo
Θριλερική αφήγηση του Οριόλ Πάουλο, νεαρού και πολυτάλαντου σκηνοθέτη. Ένας επιχειρηματίας βρίσκεται με τη γυναίκα του σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Το βράδυ κοιμούνται ζωντανοί. Το πρωί ξυπνάει μόνο εκείνος. Εκείνη είναι νεκρή. Με τη βοήθεια ενός δικηγόρου θα διαβεί τον δρόμο της αναζήτησης. Σε αυτή την αναζήτηση θα εμφανιστούν μπροστά του στοιχεία για την ζωή του που αγνόησε επιδεικτικά να τα αντικρύσει.
El Bar
Μαδρίτη, καλοκαίρι, ζέστη, ένα μπαρ, μερικοί θαμώνες. Συζητούν μεταξύ τους, διαπλέκουν πληροφορίες για την καθημερινότητα τους. Ένας πυροβολισμός θα τους κλείσει μέσα στο μπαρ. Ένας δεύτερος πυροβολισμός θα τους τρομοκρατήσει. Μέχρι να καταλάβουν ότι ο κίνδυνος δεν στέκεται έξω αλλά μέσα, ίσως να είναι πολύ αργά.
Estiu
Μια τόσο όμορφη απεικόνιση, μια χαρούμενη θλίψη. Το καλοκαίρι του 1993 είναι εκείνο που οδηγεί με τη βία την Φρίντα σε μια ωρίμανση και σημαντική αποφυγή της παιδικότητας της. Ο θάνατος της μητέρας της την φέρνει στο σπίτι των θείων της στην εξοχή. Παρά το γεγονός ότι κάνουν τα πάντα για να την βοηθήσουν να μετατρέψει την οδύνη σε ανάμνηση, η Φρίντα αδυνατεί να προσαρμοστεί. Θα περίμενε κανείς από ένα κοριτσάκι 6 χρονών να μην έχει προλάβει να ορίσει τόσο ζωτικά την παρουσία της μαμάς. Όμως ο καιρός που προχωρά της φέρνει συνείδηση, αντί να της φέρνει λησμονιά στην αίσθηση του πόνου. Η Κάρλα Σιμόν ξεδιπλώνει το άψογο ταλέντο της στις ρομαντικές παντός τύπου αφηγήσεις.
Tarde Para La Ira
Ο Ραούλ Αρέβαλο είναι το flagship στον στόλο. Το ισπανικό σινεμά της νέας εποχής του οφείλει πολλά. Ο ίδιος ο Αλμοδοβάρ του έχει υποκλιθεί. Το La Isla Minima έδωσε τεράστια ώθηση. Και με το Tarde Para La Ira δείχνει πως ξέρει τον τρόπο να κρατήσει την θέση της κορυφής. Τα 4 βραβεία Goya μιλάνε από μόνα τους.
Que Dios Nos Perdone
Ακόμα ένα θρίλερ, που στην Ελλάδα κυκλοφορεί την Πέμπτη που έρχεται. Ο νεαρός σκηνοθέτης Ροδρίγο Σορογκόγιεν, τρία χρόνια μετά το ρομαντικό Stockholm, κάνει την πρώτη του απόπειρα στο θρίλερ. Μόλις στην τρίτη του σκηνοθετική δημιουργία. Το στόρι του θυμίζει αρκετά το La Isla Minima, το ορόσημο της άνθισης για το ισπανικό σινεμά. Δύο αστυνομικοί, ο Αλφάρο και ο Βελάρδε, βρίσκονται στη Μαδρίτη του 2011, μια εποχή με σκληρές κοινωνικές περιστάσεις και τα μέτρα λιτότητας να εκκινούν την πορεία τους στην ισπανική οικονομία. Ο λαός είναι πρακτικά διχασμένος, ο αναβρασμός είναι έντονος, κι εκείνοι καλούνται να ερευνήσουν μια σειρά από φόνους με ίδιο μοτίβο. Έμφαση στο κομμάτι της έρευνας, αδιαφορία για το whodunnit, μαύρο χιούμορ, κριτική στον καθολικισμό, γραφειοκρατία, κοινωνική κριτική είναι τα στοιχεία που τοποθετεί στο αφήγημα του ο Σορογκόγιεν.