Στις μετά-το-Louie κωμωδίες έχουμε συνηθίσει να μην περιμένουμε κάθε ατάκα να καταλήγει σε κάποιο αστείο ή γέλιο-κονσέρβα, αλλά ακόμα κι έτσι είναι λίγο παράξενο η πρώτη σκηνή του πρώτου σου επεισοδίου να είναι μια ψιλομεγάλη, σκοτεινή (σε τόνο αλλά και χρώματα) σκηνή που αρχίζει με ένα καυγά και καταλήγει σε ένα πυροβολισμό. Αλλά αυτός είναι ο Donald Glover, ένας τύπος που στα 33 του έχει ήδη γνωρίσει επιτυχία σαν stand-up κωμικός, ηθοποιός και, σαν Childish Gambino, ράπερ.
Εδώ γράφει, σκηνοθετεί, επιμελείται μουσικά και πρωταγωνιστεί (και μπορεί να τους μαγειρεύει κιόλας) σε μια σειρά που ο κεντρικός χαρακτήρας της είναι κάποιος που, παρατώντας τις σπουδές του, επιστρέφει στην πόλη του, συγκατοικεί με τη μητέρα του παιδιού του, Vanessa (χωρίς να είναι απόλυτα ξεκάθαρο αν είναι μαζί), δουλεύει με αρκετά μεγάλη αποτυχία σαν πλασιέ και γενικά είναι άφραγκος. Ξέρετε, πράγματα που βγάζουν αβίαστο γέλιο.
Κάπου εκεί μαθαίνει ότι ο ξάδερφός του, ένας μικροπωλητής ναρκωτικών είναι ανερχόμενος ράπερ με το παρατσούκλι Paper Boi και αποφασίζει να τον μανατζάρει χωρίς καμία προηγούμενη εμπειρία, αφού πρώτα ο Earnest (=τίμιος, καλό όνομα για υποψήφιο μάνατζερ) που τον φωνάζουν Earn καταφέρει να κερδίσει (earn=κερδίζω) την εμπιστοσύνη αυτού και του συγκατοίκου του, Darius, του καλύτερου χαρακτήρα που έχει εμφανιστεί φέτος σε σειρά.
Με αυτούς τους 4 βασικούς χαρακτήρες, ο Donald Glover που «ήθελε να δείξει στον κόσμο ποια είναι η black experience στην Αμερική» σε μια εποχή που οι διαφυλετικές σχέσεις στις ΗΠΑ είναι στο προσκήνιο είτε λόγω των επερχόμενων εκλογών είτε των συνεχιζόμενων περιστατικών αστυνομικής βίας, παρουσιάζει ιστορίες από κλασικές sitcom καταστάσεις (μια κυρία παρεξηγεί τον Earnest για κάποιον άλλον, ο Earnest πρέπει να βγει ραντεβού αλλά δεν έχει λεφτά) μέχρι το πιο παράξενο και δύσκολο επεισόδιο κωμωδίας μετά το Louie.
Στο “B.A.N” (7o από τα 8 που έχουν προβληθεί μέχρι τώρα) βλέπουμε ένα parody «σοβαρού» talk show που ανά πάσα στιγμή κάθε χαρακτήρας διανύει το φάσμα από ρατσιστής/σεξιστής/ομοφοβικός έως θιγμένος με αριστοτεχνικό τρόπο ενώ ενδιάμεσα υπάρχουν και διάφορες σουρεαλιστικές παρωδίες διαφημίσεων.
Οι κριτικοί το έχουν ήδη αγαπήσει ενώ η πρεμιέρα του είχε τη μεγαλύτερη θεαματικότητα για κωμωδία τα τελευταία χρόνια οπότε το hype είναι αναπόφευκτο όπως και η πρόσφατη ανακοίνωση ότι ανανεώνεται για ακόμη μία σεζόν. Για κάποιο λόγο όμως στις συγκρίσεις, εκτός από το προφανές Louie αναφέρεται και το Master of None του Aziz Ansari παρά το ότι μπροστά στο Atlanta μοιάζει λίγο πιο χαζοχαρούμενο από το Μικρό μου Πόνι (εδώ πχ δεν υπάρχει επεισόδιο με τίτλο «Γονείς» που να βάζει τους γονείς των χαρακτήρων να αφηγούνται την προσωπική τους ιστορία και μαζί τις θυσίες που έκαναν για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και για όποιον δεν καταλαβαίνει το νόημα ο ένας να λέει στον άλλον «Ξέρεις, ίσως τελικά οι γονείς μας να μην είναι τόσο βαρετοί». Ακόμα δεν μπορώ να ξεπεράσω ότι αυτό πήρε Emmy Σεναρίου).
Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι παρά την περιγραφή «σαν το Twin Peaks, αλλά με ράπερς» (του ίδιου του Glover) μιλάμε πρωτίστως για κωμωδία και το Atlanta προσφέρει τέτοια με πολλούς και διάφορους τρόπους αν και όχι πάντα με τον πιο προφανή και εύκολο. Εκτός από το 7ο επεισόδιο. Είναι πραγματικά παράξενο.