Μπορείς, αν θέλεις, ν’ ακολουθήσεις το δρόμο για την αγιοποίηση και να πεις «Μα, δεν έχουν υπάρξει κακές σειρές στα χρονικά της ελληνικής τηλεόρασης! Ήταν όλες τους υπέροχες…» Ή, μπορείς να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να διακρίνεις κι εσύ το ψέμα: έχουν υπάρξει κακά ή μετρίως μέτρια σήριαλ.
Πέντε τίμιοι συντάκτες του menshouse.gr, λοιπόν, επιλέγουν τον δύσκολο δρόμο, κοιτάζονται στον καθρέφτη (δε μένουν και πολύ ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα- κουβαλάνε ακόμα κάτι κιλά των διακοπών…) και φτιάχνουν μια αντικειμενικώς υποκειμενική λίστα με τις 5 χειρότερες ελληνικές σειρές ever.
Το βλέπουμε στο μάτι σας ότι είστε έτοιμοι να τους πατάξετε, όμως τουλάχιστον δώστε τους μια ευκαιρία στο «άκουσον»:
Μάκης Ρηγάτος: Love Sorry
Ό,τι καλύτερο έχουμε δει ποτέ στην ελληνική τηλεόραση. Η σειρά που πρώτη απενοχοποίησε το δασύτριχο στέρνο «Παναγιώτης Αριδάς», περνώντας το μήνυμα ότι το τρίμινγκ στη φυλλωσιά του άντρα είναι ό,τι και ο κιμάς στα γεμιστά. Ύβρις.
Ο Σάκης, ο υδραυλικός με το ενσωματωμένο ηλεκτρικό πάπλωμα στο στήθο,ς γοήτευε όπως ήταν φυσικό τα γυναικεία πλήθη, στάζοντας έρωτα και αρρενωπότητα, την ώρα που βαστούσε την ξεβουλώστρα για να φτιάξει τα βουλωμένα σιφόνια της πελούσιας Λίλης.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από αυτό το έπος; Το σενάριο; Εκπληκτικό. Οι ερμηνείες; Ασυναγώνιστες. Οι ατάκες; Μνημονεύονται ακόμα, 20 χρόνια μετά. Για την ιστορία, να σημειωθεί στα πρακτικά ότι η συγκεκριμένη σειρά έκανε από 40% έως και 65% τηλεθέαση (για να καταλάβετε τι έβλεπαν 3 εκατομμύρια Έλληνες πριν ανακαλύψουν τον Φουρθιώτη).
Βαγγέλης Χαντζής: Σοφία Ορθή
Το «Σοφία Ορθή» βρήκε τον Γιώργο Κωνσταντίνου στο ναδίρ της σεναριακής του δουλειάς. Σε ένα συνονθύλευμα κακών επιλογών στους πρωταγωνιστές, στα επαναλαμβανόμενα κλισέ των προηγούμενων σειρών του, ήρθαν να προστεθούν καρικατούρες δεύτεροι ρόλοι με ανθρώπους που δουλεύουν σε νοσοκομεία να παρουσιάζονται ηλίθιοι. Εκτός από την πρωταγωνίστρια.
Ο Απόστολος Γκλέτσος ήταν τόσο κακός που παραλίγο να μας πείσει ότι ήταν πράγματι ένας φωτογράφος και όχι ηθοποιός που παίζει τον φωτογράφο. Αστεία δεν υπήρχαν, αλλά ένα χαμόγελο το έσκαγες όταν τελείωνε το επεισόδιο ή όταν άλλαζες κανάλι πριν προλάβει να ξεκινήσει η σειρά.
Μακάρι να ξαναπαιχτεί σε επανάληψη για να μπορέσω να μην την ξαναδώ από επιλογή.
Όλγα Παρθενέα – Γεωργάτσου: Εραστής Δυτικών Προαστίων
Αν μου έλεγαν επί εποχής «Είσαι το Ταίρι μου» ότι θα υπάρξει σειρά με πρωταγωνιστή τον Αλέξη Γεωργούλη που θ’ αποδειχθεί τεράστια απογοήτευση, θα στοιχημάτιζα το τηλεκοντρόλ του σπιτιού ότι πέφτουν έξω. Ευτυχώς, δε χρειάστηκε ποτέ να το κάνω, αφού τρία χρόνια αργότερα, το 2004, έκανε την εμφάνισή του ο «Εραστής Δυτικών Προαστίων».
Από πού να το πιάσεις; Από το σενάριο; Τους διαλόγους; Τον όλο ντόρο για τη χλιαρή αυτή σειρά; Ειλικρινά τώρα, η συγκεκριμένη παραγωγή μοιάζει τηλεοπτική μεταφορά της στιχουργικής έμπνευσης του Φοίβου στο «Gucci φόρεμα» που –παρεμπιπτόντως- είχε κυκλοφορήσει ένα χρόνο πριν. Μέχρι σήμερα πιστεύω πως η επιτυχία αυτής της σειράς οφείλεται στον Γιώργο Μαζωνάκη.
Ειδάλλως, ούτε ο Γεωργούλης δεν θα την έσωζε…
Δημήτρης Καναβαράκης: Κωνσταντίνου & Ελένης
Από πού να πρωτοξεκινήσω; Από τις οσκαρικές ερμηνείες; Από την πρωτοτυπία των ευφυολογημάτων του Κατακουζηνού; Ή απ’ το επιπέδου αμερικανικής stand up comedy χιούμορ που κατακλύζει όλο σου το είναι κάθε φορά που τσακώνονται η Γκαρσόνα Β’ με τον Μάνθο;
Η σειρά – φαινόμενο, η πιο overachiever στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης, αυτό το (καλτ πλέον) νοσηρό δημιούργημα, στο οποίο έχουν εντρυφήσει ακόμα και χιλιάδες αγέννητοι όταν πρωτοπροβλήθηκε, είναι δεδομένο ότι θα αποδειχτεί εξίσου ανθεκτική με τις κατσαρίδες σε μια ενδεχόμενη πυρηνική καταστροφή.
Καθίστε κάτω σύντροφοι, πιάστε το κεφάλι σας, συγκεντρωθείτε, διαλογιστείτε και αναρωτηθείτε: «Γιατί εξακολουθώ να το κάνω αυτό στον εαυτό μου…;».
Δημήτρης Πετρίδης: LAPD
Ας το ξεκαθαρίσουμε απ’ την αρχή: δεν ήταν και τόσο κακή σειρά. Αντιθέτως: ξεκίνησε με το κορυφαίο κωμικό τρέιλερ που έχουμε δει ποτέ στη μικρή οθόνη, ενώ και ο ευφυής του τίτλος (Lekanopedio Atikkis Police Department) παρέπεμπε ευθέως σε αριστούργημα.
Κι εκεί έγκειται το «πρόβλημα»: είναι σα να έχεις παραγγείλει δυο πιτόγυρα, κι όταν ετοιμάζεσαι σα λιμασμένος Κινγκ Κονγκ να δαγκώσεις την πρώτη μπουκιά, διαπιστώνεις ότι μέσα από την πίτα δε σε περιμένει γύρος, αλλά μπάμιες.
Ο πρώτος του κύκλος είχε ορισμένες εκλάμψεις χιούμορ και βλεπόταν ευχάριστα βλεπόταν, όμως στο δεύτερο οι παραγωγοί αποφάσισαν να του δώσουν μια πιο σκοτεινή χροιά και να το γυρίσουν στο δράμα, πετυχαίνοντας απόλυτα τον σκοπό τους: η σειρά έγινε πράγματι σκέτο δράμα.
Ό,τι αρχίζει ωραία (ένα υπέροχο τρέιλερ) τελειώνει με πόνο. Για την ακρίβεια, με πόνο καρδιάς.
Τουλάχιστον να ήταν ψίθυροι…