Είναι ο υγρός ήχος που ντύνει, θαρρείς, κάθε σου βήμα: σπλατς-σπλατς-σπλατς. Δεν ξέρεις καν πώς βρέθηκες εδώ- είναι σα να βρίσκεσαι σ’ ένα όνειρο το οποίο, με τη σειρά του, είναι το όνειρο κάποιου τρίτου. Τα πόδια σου κινούνται μόνα τους, σα να έχουν αποκτήσει ξαφνικά την αυτοκυριαρχία τους.
Το μόνο που θυμάσαι είναι ότι μπήκες σ’ αυτή την παλιά βικτωριανή έπαυλη. Δεν ήταν κανείς μέσα, παρά μονάχα εσύ. Στο τεράστιο σαλόνι θέλησες να παίξεις λίγο πιάνο, όμως με το που πάτησες τα πρώτα πλήκτρα ένα κρυφό πέρασμα αποκαλύφθηκε. Η περιέργεια σ’ έσπρωξε στο να δεις που οδηγεί και τώρα…
Σπλατς- σπλατς- σπλατς. Πατάς σε υγρό έδαφος καθώς πλησιάζεις ολοένα και περισσότερο στην αγκαλιά του πυρήνα της γης. Είναι μια… σπηλιά; Ναι, ναι- κάτι τέτοιο. Κάποια στιγμή τα σκαλοπάτια τελειώνουν και βρίσκεσαι να περιπλανάσαι στο πουθενά. Προτάσσεις τα χέρια σου προκειμένου να διαλύσεις την καταχνιά και μετά από λίγο, όπως προχωράς προσεκτικά, βρίσκεις κάτι που θα μπορούσε να είναι διακόπτης. Κάνεις να τον σηκώσεις.
«Όχι, σταμάτα», ακούγεται μια φωνή.
Έχει έντονη αγγλική προφορά, είναι σίγουρα Βρετανός. Πριν προλάβεις να πεις το οτιδήποτε, σου μιλάει και πάλι: «Όχι φώτα, σε παρακαλώ». Έπειτα, σε προστάζει να κάτσεις. Θέλεις ν’ αναρωτηθείς φωναχτά «Πού στο διάολο να κάτσω; Δε βλέπω τίποτα εδώ μέσα!», αλλά πριν καν προλάβεις ν’ ανοίξεις το στόμα σου βρίσκεσαι δια μαγείας καθισμένος σε μια δερμάτινη πολυθρόνα.
«Καλώς ήλθες στον κόσμο μου», λέει ο παράξενος οικοδεσπότης. «Εδώ θα συναντήσεις συγγραφείς με την εμμονή ν’ ακολουθούν αγνώστους στο δρόμο, προκειμένου ν’ αντλήσουν έμπνευση για τις ιστορίες τους. Όμως, δεν αργεί η στιγμή που θα πέσουν πάνω σ’ έναν κλέφτη και τότε τα υπέροχα καδραρισμένα ασπρόμαυρα πλάνα θ’ αποκτήσουν μια ξεχωριστή ζωντάνια και φωτεινότητα.
Θα βρεις άντρες που πάσχουν από αμνησία να προσπαθούν να λύσουν το δισεπίλυτο μυστήριο της δολοφονίας της γυναίκας τους, διαβαίνοντας ξανά και ξανά τις ίδιες ακανθώδεις ατραπούς.
Θα ταξιδεύσεις σ’ ένα μέρος που ο ήλιος δε δύει ποτέ για ν’ ακολουθήσεις δύο ντεντέκτιβ του τμήματος ανθρωποκτονιών του Λος Άντζελες να παλεύουν με τους προσωπικούς τους δαίμονες ενόσω ξετυλίγουν το κουβάρι της εξιχνίασης ενός φόνου.
Θα πιάσεις το χέρι μου και θα πάμε μαζί μερικά χρόνια πίσω, για να δούμε την αρχή του μύθου της Νυχτερίδας. Από το θάνατο των γονιών της, την περιπλάνηση ενός πολυεκατομμυριούχου στην ανέχεια και τη φτώχεια και το πώς αποφάσισε να βαδίσει στο μονοπάτι της λύτρωσης, το οποίο είχε τη μορφή μιας ολόμαυρης κάπας.
Θα μείνεις με το στόμα ανοιχτό όταν δεις δυο μάγους (ή μήπως περισσότερους;) ν’ ανεβαίνουν στη σκηνή για να κάνουν το απόλυτο τρικ και ν’ αφήσουν τους πάντες με το στόμα ανοιχτό, λίγο πριν το τέλος.
Θα βρεθείς στο έλεος ενός ελκυστικά παράφρονος κλόουν, ο οποίος θα σταθεί ως ίσος προς ίσον απέναντι στον σπουδαιότερο χάρτινο ήρωα και θα τον αναγκάσει να χαμηλώσει το βλέμμα. Αλήθεια, μήπως θέλεις να μάθεις πώς απέκτησε αυτές τις ουλές;
Θα δεις την πραγματικότητα να λιώνει και τα όνειρα να μετατρέπονται από σαθρά αποκυήματα της φαντασίας σε αρραγείς, απτές αλήθειες. Αναρωτήθηκες ποτέ μέχρι πότε θα περιστρέφεται η σβούρα στο φινάλε ή αν θα σταματήσει;
Θα πονέσεις βλέποντας ένα βουνό μυών να τσακίζει την εύθρυπτη πλάτη ενός γερασμένου μασκαρεμένου Μπρους, όμως μη βιαστείς να ξεγράψεις τον «γέροντα». Καμιά φορά το μόνο που χρειάζεται μια υπερμεγέθης Νυχτερίδα είναι ένα μικρό άλμα ελπίδας και τότε όλα γίνονται. Ναι, σίγουρα: τότε όλα γίνονται.
Θα ταξιδεύσουμε μαζί στ’ αστέρια για να εξερευνήσουμε άλλους γαλαξίες και να προσπαθήσουμε να σώσουμε την θνησιμαία γη. Και, όσο βρισκόμαστε εκεί ψηλά στο πουθενά, θ’ αντιληφθούμε πως το μόνο που μπορεί να γκρεμίσει τον χωροχρόνο είναι η αγάπη.
Έλα, μπορείς να δεις και μόνος σου- μην περιμένεις άλλο. Το σκοτάδι μας περιμένει να το εξερευνήσουμε.
Το ερεβώδες, φιλόξενο σκοτάδι».
The Christopher Nolan’s Darkness from Room 237 on Vimeo.