Γράφει ο Κώστας Καμπούρης
Ένα καλοκαίρι αναμονής πέρασε μετά από ένα από τα πιο εκνευριστικά cliffhangers στην ιστορία της τηλεόρασης, κι έφτασε επιτέλους η ώρα να δούμε ποιος θα τη φάει κατακέφαλα.
Θα είναι η Maggie, που είναι και άρρωστη αλλά από την άλλη είναι και έγκυος και ήδη έχει γίνει να σκοτωθεί μία εγκυμονούσα; Θα είναι ο Glenn, που ήδη την έχει γλιτώσει 1-2 φορές αλλά είναι κι από τους ελάχιστους συμπαθείς χαρακτήρες; Θα είναι η Michonne που από τη στιγμή που τα έμπλεξε με το Rick ο θάνατός της θα έχει και τον απαραίτητο δραματικό αντίκτυπο; Θα είναι ο Carl για τον οποίο δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε ένα λόγο να παραμείνει;
Θα είναι κάποιος από τους άλλους που εμφανίστηκαν στις επόμενες σεζόν και για τους οποίους κανείς δεν ενδιαφέρεται, σαν τους θείους που εμφανίζονται στο οικογενειακό τραπέζι και όταν μιλάνε απλώς κουνάμε το κεφάλι και κυρίως προσέχουμε μην πάρει κανένας άλλος το καλό κομμάτι κρέας από την πιατέλα; Θα είναι ο Rick ή ο Daryl που δε θα είναι κανένας από τους δύο γιατί ο ένας είναι ο κεντρικός πρωταγωνιστής κι ο άλλος ό,τι καλύτερο έχει το Walking Dead (μαζί με την Κάρολ);
Φυσικά το επεισόδιο δε θα μπορούσε ποτέ να ξεκινήσει δίνοντας αμέσως την απάντηση. Έπρεπε να έχει μια μακριά και ανούσια εισαγωγή (περίπου όπως αυτό το κείμενο) για να ξαναθυμηθούμε πόσο κακός είναι ο Negan (πολύ κακός, σκότωσε έναν από τους ήρωές μας όπως μας υπενθυμίζει κιόλας σε κάθε ευκαιρία). Τόσο κακός που κάνει κάτι ακόμα χειρότερο:
Μιλάει ακατάπαυστα Παίρνει τον Rick και πάνε μια βόλτα για κάποιο λόγο σε ένα μέρος με τόση ομίχλη που για μια στιγμή νόμιζα ότι είναι το Καραϊσκάκη. Εκεί θα έχουμε ένα mindgame με ένα τσεκούρι που ο Negan πετάει πάνω από το τροχόσπιτο ενώ έξω μαζεύονται ζόμπι και ζητάει από τον Rick να του φέρει πίσω. Αυτό δίνει την ευκαιρία στον Rick να σκαρφαλώσει στην οροφή του τροχόσπιτου και να συνειδητοποιήσει (και να μάθουμε κι εμείς επιτέλους) τι έγινε.
Τελικά ήταν ο Abraham. Ναι, τόσο καιρό για να τη φάει κάποιος που αν δε γράψω ότι ήταν ο γεροδεμένος κοκκινοτρίχης πιθανότατα να μην πάει το μυαλό σας κατευθείαν στο ποιος ήταν. Είπε και την Μπρους Γουίλις ατάκα του πριν το τέλος, κύριος. Ο Negan δε σταματάει όμως εκεί (είπαμε, είναι πολύ κακός). Το «Ωχ, μήπως σκότωσα κάποιον που σήμαινε πολλά για σένα;» μπροστά στη Rosita προκαλεί τον Daryl να του επιτεθεί.
Εδώ όμως δεν περνάνε αυτά. Μετά το απαραίτητο «Αφεντικό, να τον σκοτώσουμε;» από τους μπράβους του αφεντικού και το προφανές «Όχι, έχω ένα σχέδιο γι’ αυτόν» έρχεται η πιο βίαια (και αχρείαστη) σκηνή που έχει δείξει το Walking Dead, κάτι που λέει πολλά για μια σειρά που περιλαμβάνει ανθρωποφάγα ζόμπι που ανά τακτά χρονικά διαστήματα εμφανίζονται να τρώνε εντόσθια, να αποκεφαλίζονται και άλλα τέτοια ωραία. Ο καημένος ο Glenn, με το ένα μάτι να πετάγεται σαν του Μανιάτη όταν παίρνει κάρτα, τρώει απανωτές ροπαλιές στο κεφάλι σε κάτι που κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει και ως συμβολισμό για το πώς η σειρά περνάει τα νοήματα στον τηλεθεατή.
Rick και Negan επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος αλλά κάτι δεν πάει καλά. Στον Negan δεν αρέσει το πώς τον κοιτάει ο Rick (ε, μπορεί να έχει να κάνει και με το όλο μόλις-έκανες-τα-κεφάλια-των-φίλων-μου-πουρέ) οπότε είναι ώρα για ακόμη μία τιμωρία. «Βλέπεις αυτό το τσεκούρι που για κάποιο λόγο κουβαλάμε τόση ώρα μαζί μας; Πάρτο και κόψε το χέρι του γιου σου». Και αν στον πρώτο θάνατο του επεισοδίου η αντίδρασή σου ήταν «Ναι, οκ, πάμε παρακάτω τώρα» και στο δεύτερο «Αυτό ίσως και να μη χρειαζόταν» εδώ παρακαλάς να γλιστρήσει και να χτυπήσει λίγο πιο πάνω από το χέρι.
Βέβαια, όλο αυτό είναι ακόμα ένα mindgame, ο Rick συντετριμμένος δηλώνει υποταγή, o Carl δυστυχώς τη γλιτώνει και ο Negan, ικανοποιημένος πλέον από το παραδομένο βλέμμα του Rick, παίρνει τον Daryl σαν εγγύηση και αποχωρεί με τη συμμορία του αφήνοντας όσους απέμειναν να μαζέψουν τα κομμάτια τους (καθώς και αυτά των φίλων τους) και να ορκιστούν, με πρώτη τη Maggie, εκδίκηση για αυτό που μόλις έγινε.
