Όταν το 2012 είχα πάει στο σινεμά να δω το «Αν», ήμουν ένα παιδί αρκετά πιο ευαίσθητο και το είχα δεδομένο ότι θα μ΄αρέσει η ταινία. Αυτό το πεσιμιστικό, καρυωτακικό σχεδόν φινάλε που περιελάμβαναν και τα δύο μονοπάτια της μου είχε αρέσει την πρώτη στιγμή. Μετά, όσο το ανέλυα, και όσο αποκτούσα εμπειρίες, είδα ότι το είχα μεγεθύνει. Το Ένας Άλλος Κόσμος με έκανε να αναθεωρήσω. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης είχε μόλις αρχίσει.
Αυτό που χρειάζεται πρώτα απ΄όλα να καταλάβουμε για έναν σκηνοθέτη, έναν ηθοποιό, έναν καλλιτέχνη γενικότερα, είναι πως δεν κάθεται να δημιουργήσει κάτι για να ικανοποιήσει το κοινό. Σαφώς όταν τελειώνει το έργο του σκέφτεται ότι θα είναι ωραία να πετύχει. Πρωταρχικός στόχος και κίνητρο είναι να ικανοποιήσει όσα επιθυμεί ο ίδιος. Να βάλει μέσα στην ταινία τις αναφορές του. Τα όνειρα που τον βασάνιζαν μικρό, παιδικά τραύματα, ψυχολογικά του κενά. Το πως βλέπει γύρω του πράγματα ατομικά και συλλογικά.
Έτσι λειτουργεί πάνω-κάτω και ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης. Έτσι φαίνεται να λειτουργεί. Κι αφού βρίσκει ανθρώπους να χρηματοδοτούν το όραμα του, τότε μάλλον κάτι θα αξίζει. Ναι, δεν είναι Χίτσκοκ ή Κρίστοφερ Νόλαν, ούτε Λάνθιμος ίσως. Είναι ένας καλός και δυνητικά πολύ καλός δημιουργός. Σεναριακά και σκηνοθετικά. Αυτά τα δύο περισσότερο από την υποκριτική. Νομίζω κι ο ίδιος τα βάζει σε αυτή τη σειρά.
Με το «Αν» ο Χριστόφορος ικανοποίησε ένα μέρος του εαυτού του. Με το Ένας Άλλος Κόσμος ένα μέρος του εαυτού του και ένα μέρος του κοινού του. Με την τρίτη ταινία που ετοιμάζει πιθανώς να ικανοποιήσει κάτι παραπάνω από αυτά τα δύο. Οι πληροφορίες λένε ότι έχει στο μυαλό του να ξεφύγει από τις ερωτικές ιστορίες που αποτελούν είτε το επίκεντρο της εικόνας είτε τοποθετούνται σε ένα κοινωνικό πλαίσιο και αφήγημα όπως οι πρώτες δύο. Η ιδέα του θρίλερ είναι κάτι που υπάρχει μέσα του και το έχει αγγίξει κατά τόπους σε παρελθόντα έργα του, ιδίως τηλεοπτικά.
Ο λόγος που γράφεται τούτο το κείμενο δεν είναι η ενημέρωση για το τι θα κάνει. Αλλά για να πει πως αν καταφέρει να βγάλει ένα καλό θρίλερ, τότε θα έχει πιστοποιήσει πως είναι ένας άνθρωπος που εξελίσσεται. Που δεν παίρνει αψήφιστα και αλαζονικά όσα καλοπροαίρετα και κακοπροαίρετα ακούγονται για αυτόν. Τα φιλτράρει, κρατάει ότι θεωρεί πως μπορεί να του χρησιμεύσει και το ενσωματώνει εντός του. Αυτή δεν είναι μια διαδικασία που συμβαίνει πάντα με επιτυχία. Αλλά ποιος από μας έχει κάνει μόνο επιτυχημένα πράγματα στη ζωή του; Απλώς εμείς έχουμε την ευκολία της μη μεγάλης προβολής. Δεν κρινόμαστε το ίδιο αυστηρά με εκείνον.
Τώρα θα μου πείτε ότι κάθε φορά που βγαίνει ταινία του πέφτει τρελό promo, σε βαθμό ενοχλητικό. Αυτό δεν είναι καθαρά θέμα δικό του. Πρωτίστως, έτσι λειτουργεί το promo σε κάθε ταινία παγκοσμίως. Δευτερευόντως, οι εκπομπές αντιλαμβάνονται ότι θα τους δώσει ώθηση ποσοτική. Είτε γιατί είναι πολύ αγαπητός σε μια μερίδα του κοινού, είτε γιατί συγκεντρώνει εύκολα τα πυρά από την υπόλοιπη μερίδα. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης δεν έχει κανένα θέμα με αυτό, γιατί δεν τον πολυνοιάζει.
Είπαμε. Ο καθένας που θέλει να τον απασχολεί μόνο η τέχνη του, νοιάζεται για το πως να εκφραστεί μέσω αυτής και για το πως θα πας ένα βήμα παραπέρα. Κι ας μην ανταποκρίνεται στις νόρμες, κι ας μην προσελκύει τους εύκολους κριτές, εκείνους που εύκολα θα κράξουν γιατί αυτό γνωρίζουν να κάνουν. Take it or leave it!
