Μου ζήτησαν να γράψω 7 λόγους για τους οποίους δεν αντέχονται τα ζόμπι. Όχι ως υπάρξεις και πλάσματα του Θεού, όπου προφανώς η δυσοσμία ενός πτώματος (ακόμη και εν μέρει λειτουργικού) θα ήταν το νούμερο 1. Αλλά ως ταινίες. Ως δημιουργήματα κάποιου παλαβού σεναριογράφου, τσακωμένου με τη λογική, του οποίου την αρρωστημένη σκέψη θα μετατρέψει σε φιλμ ή σειρά ένας εξίσου διαταραγμένος σκηνοθέτης, που θα μπορούσε να αξιοποιήσει το ταλέντο του σε κάτι πιο ποιοτικό. Όπως, π.χ, ένα πόνημα με νίντζα ή λεσβίες σε φυλακές. Ακόμη καλύτερα με νίντζα ΚΑΙ λεσβίες σε φυλακές.
Ο απρόσμενος ήρωας
Να μου πεις πως είναι ο Ζαν Κλωντ Βαν Νταμ ή ο Στίβεν Σιγκάλ, να το καταλάβω. Να δεχτώ, επίσης, πως ο άνθρωπος που τελικά θα σώσει τον κόσμο είναι ΟΥΚάς ή έχει 623 νταν σε κάθε είδους πολεμική τέχνη. Έστω ας το κάνει κάποιος που έχει συνηθίσει να τα βάζει με ορδές άξεστων, απολίτιστων βαρβάρων. Όπως το κάνουν -για παράδειγμα- οι ταμίες στα σούπερ μάρκετ απόγευμα Παρασκευής, ενώ ακολουθεί τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας και γίνεται του μ… το πανηγύρι στο μαγαζί. Τέτοιοι συμπολίτες μας έχουν λάβει ειδική εκπαίδευση ή έχουν τις γνώσεις και την εμπειρία να έρθουν αντιμέτωποι με ένα κοπάδι αχόρταγα τομάρια. Αλλά να έρχεται ένας τύπος που έχει θέσει ως new year’s resolution το να δέσει τα κορδόνια του ή το να ανοίξει μια συσκευασία από αυτές που γράφουν «εύκολο άνοιγμα, απλά τραβήξτε εδώ» και να μετατρέπεται σε Μαγκάιβερ, είναι θέμα.
Δεν χρειάζεται μυαλό (απ’ αυτό που γουστάρουνε τα ζόμπι) για να καταλάβεις ότι στην πραγματική ζωή όχι μόνο δεν θα επιβίωνε, αλλά θα τον έτρωγαν λάχανο. Τρόπος του λέγειν το λάχανο. Όλοι ξέρουμε τι τρώνε.
Οι διατροφικές προτιμήσεις
Οκ, ας δεχτούμε πως σαβουρώνουν μόνο κρέας. Με 9 στους 10 συνανθρώπους μας συμβαίνει το ίδιο. Γιατί η μόνη τους επιλογή περιορίζεται στους κατοίκους ενός χωριού, μιας πόλης ή και ολόκληρου του κόσμου; Λογικά δεν θα έπρεπε κάθε ζόμπι που σέβεται τον εαυτό του να ξεκινήσει το τσιμπούσι του από ένα κρεοπωλείο; Γιατί να βολοδέρνεις στους δρόμους και στις πλατείες όταν just around the corner υπάρχει ένα ωραιότατο χασάπικο με εξυπηρετικότατους υπαλλήλους (που δουλεύουν με τον βασικό μισθό) έτοιμοι να ικανοποιήσουν την ακόρεστη όρεξή σου για ζουμερό κρεατάκι; Το μόνο πρόβλημα είναι ότι έτσι στηρίζεται η παραοικονομία. Διότι, ως γνωστόν, τα ζόμπι δεν κόβουν αποδείξεις.
Η αδυναμία ταύτισης
Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις που εμφανίζεται το τηλεοπτικό δίπολο «καλός-κακός», φτάνει η στιγμή που η κοινή γνώμη συντάσσεται με τον κακό της υπόθεσης. Είναι μια λαϊκή, γνήσια αντίδραση στα προκάτ πρότυπα που θέλει να περάσει η Νέα Τάξη Πραγμάτων. Στο τέλος όλοι θέλουμε ο Γουΐλι ο Κογιότ να κατασπαράξει το Μπιπ-Μπιπ ή ο Σιλβέστερ να εκπληρώσει επιτέλους το πεπρωμένο του ως γάτος και να φάει την κίτρινη λαίλαπα που ακούει στο όνομα Τουΐτι.
Ακόμη και με βαμπίρ, δράκουλες, καρπάθουλες, βρυκόλακες, λυκάνθρωπους (και άλλα τέτοια όντα την ύπαρξη των οποίων αμφισβητούν ακόμη κάποιοι κολλημένοι με τη συμβατική βιολογία) ένα κονέ μπορείς να το κάνεις. Ποιος δεν έχει πέσει σε μελαγχολία κάτι νύχτες με πανσέληνο επειδή δεν έχει ταίρι; Εσύ κι εγώ πνίγουμε τον πόνο μας στο πιοτί, ο Κρίστοφερ Λι με αίμα. Η ομοιότητα είναι ξεκάθαρη. Ποιος, όμως, και κυρίως γιατί να ταυτιστεί με ζόμπια;
Οι ηλίθιοι διάλογοι
Το καλύτερο κομμάτι των διαλόγων σε μια ταινία ή σειρά με ζόμπι είναι αυτά που λένε μεταξύ τους. Τι εννοείς «τα ζόμπι δεν μιλάνε»; Ακόμη και η νεκρική σιωπή με την οποία συνεννοούνται για το ποια διαδρομή θα ακολουθήσουν, αν θα κινηθούν σε σχηματισμό 4-4-2 ή 4-3-1-2 για ενισχυμένο κέντρο ή για το αν θα φάνε την παρθένα, έτσι για τη φάση και την έκπληξη, είναι γραμματικά, νοηματικά και καλλιτεχνικά ανώτερη από όσα λένε οι πρωταγωνιστές μεταξύ τους. Εδώ μιλάμε πως οι άνθρωποι (οι ζωντανοί) δεν μπορούν να συντάξουν μία πρόταση της προκοπής ακολουθώντας το βασικό κανόνα «υποκείμενο-ρήμα-αντικείμενο». Είναι δυνατόν να καταστρώσουν οποιοδήποτε σχέδιο σωτηρίας του πλανήτη;
Το προβλέψιμο σενάριο
Για κάποιο λόγο (συνήθως ένας ιός που ξέφυγε από το εργαστήριο ή ένα απλό κρυολόγημα που πήγε εντελώς χάλια) το ανθρώπινο είδος μετατρέπεται σε λιπόσαρκες ρουφήχτρες ζωικής πρωτεΐνης. Με γεωμετρική πρόοδο αυξάνονται και πληθύνονται, λες και νομίζουν πως είναι ο περιούσιος λαός της Βίβλου. By the way, όχι, όταν η Βίβλος μιλάει για Ανάσταση νεκρών, δεν εννοεί αυτό. Ορισμένοι -άτυχοι- γίνονται απλά ένα γρήγορο σνακ. Άλλοι μετατρέπονται σε ζόμπι. Ο ήρωας προσπαθεί να βρει καταφύγιο, έχοντας εκείνο το περίεργο συναίσθημα πως είναι η μόνη ελπίδα που έχει απομείνει ζωντανή. Ως εκ θαύματος, βρίσκει κι άλλους σαν αυτόν. Ενώνονται πιστεύοντας πως θα τα καταφέρουν. Δεν θα τα καταφέρουν όλοι. Για παράδειγμα, είναι βέβαιο πως θα πεθάνει στα επόμενα 5 λεπτά το ξεκωλάκι της παρέας. Ίσως για να περάσει ένα μήνυμα ο μισογύνης σκηνοθέτης για τα εκφυλισμένα ήθη της εποχής. Θα τα κακαρώσει, επίσης και το καλό παιδί. Ιδανικά, ο Πλούταρχος της ταινίας δεν θα φαγωθεί από ζόμπι, αλλά θα κολλήσει σταδιακή ζομπίτιδα.
Θα τον βλέπουν οι άλλοι να μετατρέπεται σε αδηφάγο τέρας, αλλά πριν αυτή η μεταμόρφωση πάρει σάρκα και οστά (εμπνευσμένο!), σε ένα διάλειμμα αυτογνωσίας και αντίληψης του καθήκοντος, θα ζητήσει να τον πυροβολήσουν. Ή να τον κάψουν. Θα το κάνει ο καλύτερος φίλος του με ζουμιά στα μάτια. Η παρθένα θα γλιτώσει. Επειδή είναι κωλόφαρδη. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες πώς συνδυάζονται αυτά τα δύο. Στα χωριά (και όχι μόνο) ξέρουν.
Η απουσία λογικής βάσης
Ας μπει επιτέλους τέλος στην αχαλίνωτη φαντασία που δημιουργεί αυτά τα αντισυμβατικά τέρατα. Προσωπικά ως θεατής είμαι διατεθειμένος να ρίξω λίγο νερό στο κρασί μου. Να αποδεχτώ τις αναγκαίες συμβάσεις και τις εκπτώσεις λογικής που απαιτούνται ώστε τρώγοντας την πίτσα μου να κάτσω να δω μια ταινία με κάτι που της μοιάζει φατσικά, αλλά περπατάει. Προσέξτε. Περ-πα-τα-ει. Ακόμη χειρότερα, πηγαίνει πιο αργά και από ηλικιωμένο σε ΚΑΠΗ με Π.
Για μισό λεπτό ρε γίγαντες, στο παραπάνω κλιπάκι από το επικό «Shaun of the Dead» ένας χοντρός και μια σταρλετίτσα δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους. Έτσι δίνουν στους ήρωές μας το χρονικό περιθώριο να τους πετάξουν το μισό νοικοκυριό και όλη τη δισκογραφία του Φοίβου (η οποία είναι τεράστια αν βάλεις μέσα και τα ανατολίτικα «δάνεια» του καλλιτέχνη). Και ερωτώ: Αν δηλαδή γινόταν ζόμπι ο Μπολτ, έτσι θα πήγαινε; Κούτσα-κούτσα;
Η ξενέρα και οι εφιάλτες
Φυσικά και δεν εννοώ εκείνους που έρχονται στον ύπνο σου και σε τυραννάνε. Ο μεγαλύτερος εφιάλτης έρχεται την ώρα που ανοίγεις τα μάτια σου. Τουλάχιστον στις περιπτώσεις που έχει προηγηθεί χθεσινοβραδυνή «φορτωτική» νέτου που γούσταρες σε κλαμπ. Το επόμενο πρωί καταλαβαίνεις τι διαφορά έκανε εκείνο το τελευταίο ποτάκι στην αντιληπτική σου ικανότητα. Η κούκλα μετατρέπεται σε πανούκλα. Και είναι πάνω σου, κάτω σου, δίπλα σου. Ή στην τουαλέτα, αν πρόλαβε να ξυπνήσει πρώτη και πάει να ρίξει ένα… φρεσκάρισμα. Στις ταινίες με ζόμπι η χυμώδης ξανθιά για την οποία ετοιμαζόσουν να πάρεις δουλείτσα για το σπίτι, μετατρέπεται instantly σε διάολο και σου χαλάει τη φάση. Έχει καλύψει δηλαδή όλη τη διαδρομή «κομμωτήριο-βάψιμο-ψεύτικη βλεφαρίδα-προσθετική-ισιωτική-πατσουλί-έξτρα ύψος με τακούνι» και πίσω χωρίς καν να σου δώσει την ικανοποίηση του μπαζώματος. Και αυτό, ναι, είναι ξενέρα κύριε σκηνοθέτα.