Ένα απλό ρολόι στον τοίχο. Ο δείκτης των δευτερολέπτων κινείται ένα μικρό βήμα τη φορά. Ο Χρόνος, δυστυχώς για σένα, δεν είναι φίλος σου. Έχεις έναν πλήρη κύκλο από το 0 μέχρι το 60 προκειμένου ν’ απαντήσεις σωστά: τι λείπει από το πιο κερδοφόρο κινηματογραφικό στούντιο ολόκληρου του πλανήτη;
Σκέφτεσαι: «Το box office παραληρεί σε κάθε της νέο, φιλμικό βήμα. Έχει την πιο πετυχημένη ομάδα υπερηρώων, τους Avengers, έχει τον πιο ξεκαρδιστικό αλητάμπουρα, τον Deadpool, έχει εκείνον που όταν εμφανίζεται στην οθόνη μας μαγνητίζει- τον Iron Man-, τους X-Men, τον Captain America και τις διαρκώς βελτιούμενες ταινίες του, έχει τον Hulk, τον ανανεωμένο Spiderman, έχει…»
Τικ- τακ. Τικ- τακ. Ο Χρόνος περνά. «Τι λείπει από τη Marvel όλ’ αυτά τα χρόνια;».
Αίφνης, μια αναλαμπή σου χτυπά την πόρτα κι εσύ της ανοίγεις: «Δεν έχει φτιάξει, ακόμα, μια ταινία που θα μπορέσει να κοιτάξει στα μάτια την τριλογία του Νόλαν. Η DC μπορεί να χάνει συντριπτικά στην σύγκριση από τη Marvel, όμως ο “Dark Knight” είναι δικός της. Και μέχρι η μεγάλη της αντίπαλος να βρει το αντίδοτο, τότε θα μπορεί να υπερηφανεύεται πως η κορυφή της ανήκει.»
Ή μήπως όχι;
Ο νευροχειρούργος Στίβεν Στρέιντζ είναι ό,τι πιο κοντινό σε ροκ σταρ του ιατρικού κλάδου μπορεί να συναντήσει κανείς, όμως εξαιτίας ενός ατυχήματος χάνει την μοναδική ικανότητα που έχουν τα θαυματουργά χέρια του, τα οποία παθαίνουν μόνιμη βλάβη.
Μετά από μια σειρά εγχειρήσεων και με τις παραδοσιακές μεθόδους της δυτικής ιατρικής ν’ αποτυγχάνουν να σταματήσουν το ατέρμονο τρέμουλο, ο δόκτωρ αποφασίζει να πάει στην άλλη άκρη της γης για να δοκιμάσει εναλλακτικές θεραπείες, ασπαζόμενος τον αποκρυφισμό. Και τότε…
Ο Σκοτ Ντέρικσον (ίσως τον γνωρίζετε από τον «Εξορκισμό της Έμιλυ Ρόουζ» ή το πιο πρόσφατο, και αρκούντως τρομακτικό, “Sinister”), προσθέτει τις απαραίτητες «μαύρες» πινελιές που τόσο πολύ έλειπαν από το σύμπαν της ελαφρώς χαζοχαρούμενης Marvel, πατάει πάνω στο “Inception” του Νόλαν και με τη βοήθεια των CGI φτιάχνει υπέροχα ψυχεδελικούς κόσμους που θα έκαναν ακόμα και τον Νταλί να υποκλιθεί, διατηρεί το χιούμορ- χαρακτηριστικό της εταιρίας- σε υψηλά επίπεδα και χωρίς να ολισθαίνει ποτέ προς το μονοπάτι των εξυπνακίστικων αστείων (Iron Man, Avengers αυτό ήταν για σας…) παραδίδει ένα υπερηρωικό διαμαντάκι.
Φυσικά, το βάρος πέφτει πάνω στους στιβαρούς υποκριτικούς ώμους του Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, ο οποίος ζωντανεύει τον Doctor Strange όπως μονάχα αυτός ξέρει. Μπορεί ο Άγγλος ηθοποιός να μοιάζει ν’ αναλώνεται σε διαφορετικές παραλλαγές του Σέρλοκ (και στο «Παιχνίδι της μίμησης» και εδώ- όπως φυσικά και στο σύμπαν του Χολμς- υποδύεται μια ιδιοφυία), όμως το πράττει με τέτοιο πειστικό τρόπο που το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να βρεις ένα καπέλο, να το φορέσεις κι εν συνεχεία να το βγάλεις μόλις τον δεις στο πανί.
Δίπλα του, η υπέροχη Τίλντα Σουίντον («Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί») στον πιο «απενοχοποιημένο» ρόλο της καριέρας της παραδίδει μία αξέχαστη «Αρχαία», ενώ ο Τσιούετελ Έτζιοφόρ («Δώδεκα χρόνια σκλάβος») είναι ο σπουδαίος sidekick που βρίσκεται στο πλευρό του Δόκτορος.
Όσο για τον κακό; Ο Μαντς Μίκελσεν («Το κυνήγι», «Χάνιμπαλ») μ’ αυτή την απόκοσμη, θαρρείς, αγγλική προφορά του και την χειρουργική ψυχρότητα στο βλέμμα σε κερδίζει για νιοστή έκτη φορά, αφήνοντας την Ρέιτσελ ΜακΆνταμς (“Spotlight”, “True Detective”) και τον «βεβιασμένο» έρωτά της με τον Στίβεν ν’ αποτελούν τη μοναδική σεναριακή παραφωνία.
Ο Doctor Strange είναι, συνολικά, μάλλον η καλύτερη ταινία που έχει φτιάξει το συγκεκριμένο στούντιο, όμως για να πειστείς για τη σπουδαιότητά της χρειάζεται ένα μικρό άλμα πίστης. Έπειτα, η μαγεία θα σε πιάσει από το χέρι και θα σε οδηγήσει σε άλλους κόσμους, σε άλλους γαλαξίες.
«Δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά κόκκοι σε μια αχανή έρημο», ακούγεται κάποια στιγμή. Γι’ αυτό προσδεθείτε κι ετοιμαστείτε για μια σύγκρουση της ψυχρής λογικής με το συναίσθημα, τα παράλογα ταξίδια και τις συνεχείς εναλλαγές του παρόντος με το μέλλον.
Όταν φανερωθεί ο πραγματικός «αντίπαλος», αυτός που θέλει να φέρει το χάος σε τούτη τη γη, ο Doctor Strange θα φορέσει την κάπα του και θα του σκαρώσει ένα ξεχωριστό κολπάκι. Κάτι σαν…
Σαν ένα ρολόι τοίχου που οι δείκτες του γυρίζουν προς την αντίθετη πλευρά.
Τικ. Τακ.
Τικ. Τακ.
Και ο Χρόνος λιώνει ξανά και ξανά.
Μέχρι να γίνει και πάλι φίλος μας.