Εδώ και περίπου ένα εξάμηνο το Netflix έχει βαλθεί να φωτίσει για τα καλά την έννοια του bullying στο σχολείο, με μια σαφώς αμερικάνικη οπτική. Έχει αποφασίσει να δώσει μπόλικη τροφή για σκέψη. Μετά το Riverdale που έριξε την πρώτη πέτρα. Μετά το 13 Reasons Why που το πήγε ένα βήμα πιο μέρα. Το Atypical έρχεται να πλαισιώσει και να ολοκληρώσει αυτή την επιμονή. Και το κάνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Το φάσμα του αυτισμού είναι κάτι που αρνούμαστε πολύ να αγγίξουμε. Όχι απαραίτητα γιατί είμαστε στερεοτυπικοί ή για κάποιον κακό λόγο. Απλώς γιατί φοβόμαστε να παραδεχτούμε κάτι. Δεν είναι καμία ντροπή ούτε κάτι μειωτικό να συμβαίνει στο παιδί σου. Προφανώς αν είχες την επιλογή δεν θα το είχε. Κανείς μας δεν θα ήθελε να το έχει το παιδί του. Αλλά νομίζω όταν αυτό βρίσκεται μπροστά σου, όσο δύσκολα κι αν το αποδεχτείς, στο τέλος μαθαίνεις ότι η αγάπη που υπάρχει, η θέληση ο κάθε άνθρωπος να σταθεί ισάξια απέναντι στον καθένα, υπερνικάει τα πάντα.
Στο Atypical βλέπουμε μια coming of age αποτύπωση που έχει πολλές πλευρές ενός πιο «ήρεμου» σταδίου. Είναι όμως μια αποτύπωση τόσο όμορφη που σε κάνει να αντιληφθείς πολλά πράγματα. Πρώτα και κύρια ότι καμία αιδώς δεν χωράει. Ότι η μόνη σου ανάγκη είναι να γίνεις μια ράμπα απογείωσης για το παιδί σου και τίποτα λιγότερο. Ο Sam (Keir Gilchrist) είναι ένα τέτοιο παιδί. Βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού, παθαίνει κάποιες κρίσεις πανικού, εκλαμβάνει τα πάντα στην κυριολεξία, εκπέμπει τα πάντα με αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Έχει ένα άλλο χιούμορ ως χαρακτήρας. Όχι με την έννοια της γελοιοποίησης και της καρικατούρας. Αλλά με αυτόν τον ευχάριστο τρόπο εκφοράς των λέξεων και συμπεριφοράς. Ο Sam είναι στα 18, δεν έχει αγγίξει ποτέ κοπέλα, δεν έχει πολλούς φίλους και μπαίνει σε μια ηλικία που νιώθει πως πρέπει να ωθήσει τον εαυτό σου σε καταστάσεις που μέχρι πριν του προκαλούσαν άγχος και τρόμο. Να ξεφύγει από τους ψυχαναγκασμούς του, να γίνει λίγο πιο ελαστικός, αλλά και ταυτόχρονα να μην χαλάσει σε τίποτα την ιδιαίτερη μαγιά του. Το πάθος του για την Ανταρκτική φερ΄ειπείν. Για τους πιγκουίνους και γενικά για την βιολογία. Να απλώνει την «πραμάτεια» του στο τραπέζι χωρίς φόβο και να περιμένει πως θα γοητεύσει κάποιους ανθρώπους. Όπερ και γίνεται.
Ο Zahid (Nick Dodani) γουστάρει που είναι φίλος του Sam. Θέλει να είναι φίλος του. Δεν το κάνει από οίκτο ή επειδή θέλει να φαίνεται υπεράνω. Το κάνει γιατί το θέλει πραγματικά. Η Paige, μια επίσης «απόκληρη» και Atypical του σχολείου τον θέλει για φίλο της. Ο Evan, ο ωραίος τύπος που περιμένεις πως θα φερθεί τιποτένια, δεν τον κοιτάζει ούτε μια φορά με περιέργεια. Του λέει μάλιστα την πιο σωστή ατάκα. «Κανείς δεν είναι νορμάλ». Αυτό είναι το ένα μήνυμα του Atypical. Αν νιώθεις paranormal, άκυρος σε σχέση με τους άλλους, σκέψου ότι και οι άλλοι νιώθουν έτσι σε σχέση με σένα. Όλοι μας φοβόμαστε να είμαστε διαφορετικοί. Κι όμως, σε ένα σχήμα οξύμωρο, μας αρέσει να υπερθεματίζουμε για την μοναδικότητα μας.
Το δεύτερο μήνυμα έρχεται από τους γονείς του Sam. Η Elsa (Jennifer Jason-Leigh) και ο Doug (Michael Rapaport) είχαν μια αγωνία ως γονείς. Να στρώσουν ένα ομαλό μονοπάτι ζωής για τον Sam. Η Elsa ως μάνα το έκανε με την υπερβολική και κάποιες φορές «πνιγηρή» αγάπη. Ο Doug το έκανε υποταγμένος στα πρότυπα που μεταφέρουν οι πατεράδες μας. Δυσκολεύτηκε να δεχτεί ότι ο γιος του δεν θα έχει κάτι κοινό μαζί του και τον ξένιζε η αυξημένη νοητική του λειτουργία.
Ποτέ δεν είναι αργά να αγκαλιάσεις το παιδί σου και ο Doug το έκανε με τον πιο ωραίο τρόπο. Όχι μόνο με μετάνοια. Αλλά και με υπομονή και θέληση. Με διάθεση να προσεγγίσει αυτός τα χαρακτηριστικά του γιου του. Να προσαρμοστεί. Όχι να προσπαθεί να τον φέρει στα δικά του μέτρα. Είναι τόσο ωραία δοσμένο το Atypical του Netflix, που κι εσύ ως θεατής νιώθεις προνομιούχος που είσαι εικονικός φίλος του Sam. Αυτό είναι ένα επίτευγμα του σκηνοθέτη Seth Gordon και της δημιουργού Robia Rashid.