Ιανουάριος του 2015. Το Hollywood κλυδωνίζεται από τις all white υποψηφιότητες στα Oscar. Κατηγορείται για «στερεοτυπισμό» και αποκλεισμό άλλων κοινωνικών ομάδων πέραν των λευκών ανδρών, με καλογυμνασμένο σώμα. Δύο χρόνια μετά τα Emmys διατρανώνουν την διαφορετικότητα στην βιομηχανία και μέρος αυτής δεν είναι μόνο το χρώμα του σώματος. Τα weirdos βρίσκουν τη θέση τους μπρος και πίσω από τις κάμερες.
Weirdos με μια έννοια πολύ σχηματική και επ΄ουδενί κυριολεκτική. Γιατί σε τελική ανάλυση, ποιος ξέρει να πει αν εγώ είμαι κανονικός ή περίεργος; Ή εσύ. Ή ο φίλος σου. Ποιος ξέρει τι είναι το νορμάλ και τι όχι; Κανείς νομίζω. Γι΄αυτό όλοι μας πορευόμαστε με έναν στόχο: την αποδοχή της διαφορετικότητας μας έναντι των άλλων. Πολύ περισσότερο αυτοί που στο παρελθόν δέχτηκαν πυρά ή παραγκωνίστηκαν λόγω μιας φαινομενικής μειονεξίας τους. Αυτό που δεν μπορούσαμε με τίποτα να δούμε τότε και το βλέπουμε τώρα είναι πως η μειονεξία υπήρχε, αλλά όχι μόνη. Υπήρχε και υπάρχει παρέα με μια πλειάδα από πλεονεξίες. Κι αυτό κάνει τις διαφορές ομοιότητες. Σάμπως εμείς που έχουμε μια θεωρητική υγεία δεν έχουμε μειονεξίες και πλεονεξίες;
Το Hollywood αποφάσισε να δώσει χώρο σε αυτές τις φωνές. Πολύ πιθανό να το έκανε μόνο για εμπορικούς λόγους. Επειδή τείνει να γίνει κάτι mainstream. Ή για να έχει να απαντά σε όσους το κατηγόρησαν πως διακρίνεται από ρατσισμό. Σημασία έχει ότι αυτή τη στιγμή βρίσκουν τη θέση τους εκείνοι που παλιότερα έβρισκαν κλειστές πόρτες. Οι weirdos έρχονται για να αναδείξουν την δική μας παραξενιά.
Πριν καμιά δεκαετία υπήρχε το παράδειγμα του ντετέκτιβ Monk. Εκκεντρικός, με αυξημένες νοητικές διεργασίες, αλλά και μια κοινωνική απροσαρμοσιά. Κάπου στο 2007 ήρθαν να τον πλαισιώσουν οι τέσσερις του Big Bang Theory. Ευφυείς, μακριά από πρότυπα σωματαράδων, πανθομολογούμενα φλώροι, όμως αυθεντικοί. Τρανότερο παράδειγμα ο Sheldon Cooper. Έξω από τις κοινωνικές νόρμες, πολύπλοκα απλός στη σκέψη, σούπερ έξυπνος. Και το γεγονός ότι τον ενσαρκώνει ο Jim Parsons με όλες τις ιδιότητες που έχει, ισχυροποιεί role model τον χαρακτήρα. Τον περασμένο Σεπτέμβριο ήταν το Speechless που έδινε θέση στην τηλεοπτική κανονικότητα σε έναν έφηβο καθηλωμένο σε καροτσάκι. Ο Micah Fowler που υποδύεται τον J. J. DiMeo έχει όντως εγκεφαλική παράλυση. Ένα μείον που το έκανε συν.
Από τις αρχές Σεπτεμβρίου εμφανίστηκαν ακόμα δύο περιπτώσεις που ανοίγουν δρόμους. Το Atypical και το The Good Doctor. Για το πρώτο τα είπαμε αναλυτικότερα κι εδώ. Το The Good Doctor (θα μιλήσουμε διεξοδικότερα γι΄αυτό μόλις κυκλοφορήσει και το 4ο επεισόδιο) καταπιάνεται επίσης με τον αυτισμό. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος, ο Shaun Murphy – τον υποδύεται ο Freddie Highmore – είναι μόνος από φίλους. Ο αυτισμός του τον καθιστά μη προσεγγίσιμο. Ή κουραστικό. Εκείνος ανακαλύπτει την «φιλία» στην ιατρική, όπου το τρομερά ανεπτυγμένο του μυαλό τον βοηθά να αναγνωρίσει έγκαιρα ασθένειες.
Αυτή η καταμέτρηση δεν θα σταματήσει εδώ. Ελπίζω. Έστω και από υποχρέωση, έστω και για την αποκατάσταση του καλού ονόματος του Hollywood, οι εγκεφαλικοί «mutants» θα αποκτούν διαρκώς αυξανόμενο έρεισμα. Και οι φωνές τους είναι περισσότερο από καλοδεχούμενες για να συμπληρώσουν έναν ανολοκλήρωτο τηλεοπτικό καμβά.
