Λογικά αν ανοίξεις το λεξικό και ψάξεις να βρεις τη λέξη “cult”, στα συνώνυμα θα υπάρχει και η αναφορά των 80s.
Διότι τα 80s είναι ακριβώς αυτό: μια cult δεκαετία. Και αν κανείς δεν μπορεί να δώσει έναν ακριβή ορισμό για το αυτό που λέγεται cult, είναι δεδομένο πως όπως και να το περιγράψεις, η συγκεκριμένη δεκαετία θα έρθει στο μυαλό όλων.
Ο κινηματογράφος, φυσικά, δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, καθώς το πάρτι κινηματογραφικής «καλτίλας» που ‘χε στηθεί τότε δεν είχε προηγούμενο.
Ανάμεσα στις ασύλληπτα εμπνευσμένες δεκαετίες του ’70 και του ’90, τα 80s «κληρονομούν» την ποιότητα του ’70 και την μετασχηματίζουν σε αυτό που έγινε ο κινηματογράφος το ’90. Το cult στάτους ήταν μάλλον το αναγκαίο συστατικό για την πραγματοποίηση αυτής της μετάβασης.
Αποτίοντας φόρο τιμής σ’ αυτά τα 10 χρόνια, προτείνουμε ορισμένες ταινιάρες. Τονίζουμε το «ορισμένες», μιας και δύσκολα μπορεί να φτιαχτεί τέτοια λίστα χωρίς να αδικηθούν, αντικειμενικά, αμέτρητες άλλες…
Highlander
Ο ορισμός της fantasy περιπέτειας και η απαρχή ενός franchise που απαρίθμησε άλλα τρία σίκουελ και ένα σίριαλ, το πρωτότυπο Highlander είναι ταινία-τομή για το σινεμά του φανταστικού. Το «στο τέλος θα μείνει μόνο ένας» που αποτελεί το κεντρικό νόημα της κλασικής, πλέον ταινιάρας, με τον Κριστόφ Λαμπέρτ και τον Σον Κόνερι είναι και αυτό που την κάνει… κλασική, ενώ η αφήγηση και το χτίσιμο χαρακτήρων είναι στοιχεία παραδειγματικά ακόμα και στο «προηγμένο», κινηματογραφικά, σήμερα.
Hellraiser
Άλλο ένα φιλμ που αποτέλεσε την απαρχή ενός franchise από άπειρα σίκουελ, η βρετανική ταινία τρόμου που μοιάζει λες και έχει βγει από τους πιο άρρωστους και χυδαίους εφιάλτες είναι ένας ύμνος στην σαδομαζοχιστική κουλτούρα και, ταυτόχρονα, η «προσγείωσή» της σε ένα horror περιβάλλον.
Αυτά τα «τέρατα» που έρχονται από έναν άλλο κόσμο στέκονται επάξια πλάι στον Φρέντι Γκρούγκερ και τον Πένιγουαϊζ του It.
The Thing
Ο Τζον Κάρπεντερ έχει την τιμητική του στα 80s και εδώ που τα λέμε μάλλον αξίζει ένα δικό του, προσωπικό αφιέρωμα. Με δεδομένο πως αυτή η λίστα θα μπορούσε να αποτελείται ΜΟΝΟ από δικές του ταινίες, είμαστε αναγκασμένοι τελικά να διαλέξουμε μόλις μία.
Ας είναι το άτυπο αντίπαλο δέος του Alien, ένα από τα καλύτερα φιλμ του ιδιαίτερου υπο-είδους που λέγεται horror sci-fi, το «The Thing». Τυπική «καρπεντερική» ατμόσφαιρα όπου νιώθεις ότι δεν ξέρεις από που θα σου έρθει, χαρακτηριστικό φινάλε από αυτά που συνηθίζει ο μεγάλος Κάρπεντερ και μερικές σκηνές τρόμου που σε κάνουν να ψάχνεις τη… μαμά σου.
Αριστούργημα.
The Lost Boys
Υποτιμημένη αλλά απολαυστικότατη, η ταινία του Τζόελ Σουμάχερ, περίπου μια δεκαετία πριν καταστρέψει για πάντα το όνομά του με το «Batman και Robin», το «The Lost Boys» αποτελεί μάλλον την καλύτερη δημιουργία του.
«Μοντέρνος» βαμπιρικός μύθος που εξελίσσεται σε μια μικρή, αμερικάνικη κωμόπολη, που είναι γεμάτη από «αλήτες» βρυκόλακες που φοράνε δερμάτινα (ναι, τόσο αλήτες είναι!), η εν λόγω ταινία είναι υπεύθυνη για την εισαγωγή στο Χόλιγουντ του (νεαρού τότε) Κίφερ Σάντερλαντ που μεγαλουργεί ως αρχηγός της συμμορίας των βαμπίρ.
Excalibur
Συνώνυμο του έπους, η ιστορία του Βασιλιά Αρθούρου και των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης όπως δεν μεταφέρθηκε ποτέ ξανά στο σινεμά, το «Excalibur» του Τζον Μπούρμαν είναι μια πιστότατη και… μακροσκελέστατη (2,5 ώρες περίπου) κινηματογραφική απόδοση του διάσημου μύθου.
Σκοτεινή και κυνική, μεταφέρει στο απόλυτο την «μαυρίλα» του φημισμένου μύθου και αν και πλέον έχουμε μάθει να γελάμε εξαιτίας της αντίστοιχης παρωδίας των Μόντι Πάιθονς, στην εποχή της ήταν πολύ μπροστά.
Robocop
Το φουτουριστικό αριστούργημα του Πολ Βερχόβεν, το «Blade Runner» των φτωχών (και των cult), το «Robocop» είναι μια αιματηρή cyberpunk αστυνομική περιπέτεια που δεν παίζει να την δεις και να μην σε γοητεύσει.
Οριακά σατιρική, με δεύτερα επίπεδα ανάγνωσης και γεμάτη κοινωνικούς συμβολισμούς χωρίς ποτέ ωστόσο να ξεχνάει ότι πάνω απ’ όλα είναι ένα έργο καφρίλας και βίας, υπήρξε (και αυτό) το πρώτο μέρος από μια σειρά από σίκουελ και ριμέικ (και μια καρτουνίστικη σειρά).
Χαρακτήρες- καρικατούρες και τόσο κακοφτιαγμένα εφέ που τα αγαπάς- ένα αληθινό «διαμάντι».
Legend
Ένας Ρίντλεϊ Σκοτ που βρίσκεται στην καλύτερη φάση της ζωής του δημιουργεί ένα σκοτεινό μύθο με ξωτικά, μονόκερους (μεγάλο το κόλλημα του Σκοτ με τους μονόκερους γενικά…), νάνους, νεράιδες και έναν «κακό» που αποτελεί την επιτομή του κινηματογραφικού διαόλου.
Όσοι μεγαλώσαμε με το Legend βλέποντάς το όταν ήμασταν μικροί απλά δε γίνεται να ξεχάσουμε ποτέ εκείνη την ανατριχιαστική σκηνή, όπου ο «άρχοντας του σκότους» εμφανίζεται και αποδεικνύεται πως αυτός είναι ο «κακός» της ταινίας.
Αξεπέραστο.