Σειρές αστυνομικού περιεχομένου που σου δείχνουν πως γίνεται το πορτραίτο ενός εγκληματία, έχουν υπάρξει πολλές. Και θα υπάρξουν ακόμα περισσότερες. Η εγκληματολογία άλλωστε είναι το πιο γοητευτικά σκοτεινό μονοπάτι. Για το μέλλον δε μπορώ να βάλω το χέρι μου στη φωτιά, αλλά για όσα έχουμε δει ως σήμερα, το Mindhunter είναι η σπουδαιότερη εκδοχή. Η καλύτερη περιγραφή που είδαμε!
Από τη στιγμή που το Netflix ανακοίνωσε ότι ο David Fincher θα αναλάβει να χτίσει αυτή τη σειρά, νιώσαμε εκείνο το ρίγος που πιάνει τους ανθρώπους σε όλα τα σημαντικά πράγματα. Ο άνθρωπος του Zodiac, ο άνθρωπος του Social Network, μα κυρίως ο άνθρωπος των Fight Club και Seven έπρεπε να βρει τον δικό του χώρο για να αναπτύξει την φιλοσοφία του τηλεοπτικά. Και το αποτέλεσμα δικαιώνει όλους. Εμάς για τις προσδοκίες, το Netflix για την επιλογή, τον Fincher για όλα τα υπόλοιπα. Τα οποία δεν τα λες και λίγα.
Βασισμένη στο αυτοβιογραφικό βιβλίο Mind Hunter: Inside the FBI’s Elite Serial Crime Unit των FBI agents John E. Douglas and Mark Olshaker, η σειρά ακολουθεί στην ουσία τη γέννηση του πορτραίτου. Την αρχή της εγκληματολογίας. Το περίφημο profiling. Τα «παιδιά» του Cesare Lombroso, θεμελιωτή του ρεύματος του ποσιτιβισμού στην εγκληματολογία, έφτασαν την ανάλυση του εγκληματία σε ένα επίπεδο που όλα φαίνονται απλά. Κατανοητά και εύκολα.
Σε μια περίοδο για την αμερικάνικη Ιστορία όπου άρχισαν να αυξάνονται τα κρούσματα serial killers με ένα μοτίβο δολοφονιών, η ανάγκη για να δημιουργηθούν δεξαμενές πρόβλεψης είχε φτάσει σε σημείο ωρίμανσης. Έτοιμη να πέσει από το κλαδί της. Ο Holden Ford είναι ένας ιδιαίτερα χαρισματικός πράκτορας που θέλει να ξεφύγει από το κομμάτι της διαμεσολάβησης και να βάλει το όνομα του σε κάτι πολύ πιο ουσιαστικό για το έργο των συναδέλφων του και κατ΄επέκταση για την κοινωνία. Μαζί με τον Bill Tench ξεκινούν συνεδριάσεις με διαβόητους δολοφόνους, που δεν χρησιμοποίησαν απλές μεθόδους στα θύματα τους. Ήταν βίαιοι, ήταν κυριαρχικοί, ήθελαν να επιβάλλουν την εξουσία τους και έκαναν προβολές χαρακτηριστικών της μάνας τους ή ενός προσώπου που τους καταπίεζε, σε άλλους. Αν το πρόσωπο-πνιγμός είχε ροζ τούφα, τότε θα σκότωναν όσους έχουν ροζ τούφες.
Να ένα κομμάτι της λομπροζικής χορείας. Η φυσιογνωμική. Και του εγκληματία, αλλά και του θύματος. Μετά, το ερώτημα: ο εγκληματίας γεννιέται ή γίνεται; Τίθεται στο πρώτο κιόλας επεισόδιο και η εύρεση απάντησης μοιάζει βασανιστική για τον Ford. Το ψάξιμο τον φέρνει απέναντι από αυτό που λένε συνήθως τα μέσα για να έχουν πηχυαίους και βαρύγδουπους τίτλους. Αυτοί που για τους άλλους είναι στυγεροί εγκληματίες, για το ντουέτο είναι μια πηγή άντλησης πληροφοριών. Είναι χρήσιμοι. Είναι ευκαιρίες για να προλάβουν μελλοντικά κρούσματα αντίστοιχης εμβέλειας και χαρακτηριστικών.
Το πρώτο πράγμα που διακρίνει κανείς στο Mindhunter είναι η ικανότητα του Fincher να δημιουργεί «κακούς». Η φιγούρα του Kemper είναι μια σύγχρονη απόδοση της φιγούρας που ενσάρκωσε ο Spacey στο Seven, του John Doe. Κι αφού κυριαρχεί σε πρώτη κιόλας ανάγνωση αυτή η φιγούρα, τότε είναι φυσικό επακόλουθο να παίρνει άριστα στην σκοτεινότητα της. Νουαρίστικες πινελιές σε μια πασίδηλη αναπαράσταση του θολού, του πιξελαρισμένου κόσμου.
Βασικό κομμάτι του Mindhunter είναι και η διαφορετικότητα των δύο κεντρικών χαρακτήρων ως προς τις αδύναμες πλευρές τους. Ο Bill φανερώνει αβίαστα την εξάρτηση του από το τσιγάρο και δίνει ένα πάτημα στον συνομιλητή του. Αλλά καταφέρνει να το κάνει αδιάφορο. Γιατί δεν το περιβάλλει με κόμπλεξ. Αντιθέτως, ο Ford έχει μια αβροφροσύνη, ένα know how που αυτοαναιρείται, παλεύει να συγκρατήσει μέσα του όσα τον φοβίζουν στον εαυτό του. Και την ίδια στιγμή παρασέρνεται εκούσια στις ευκαιρίες να γίνει υπερβατικός.
Φυσικά, για να μην γίνει συγκεντρωτικός ο Fincher, τα credits ανήκουν και στον δημιουργό Joe Penhall, ενώ στην σύνολη εμπειρία η «συρόμενη» και «τρίβω τα δάχτυλα πάνω σε γυαλιστερή επιφάνεια» μουσική τείνει να ενορχηστρώσει μια αλλιώτικη πρόσληψη. Χωρίς να το συνειδητοποιείς σε υποβάλλει σε όσα θέλει το σενάριο!