Το αγαπημένο σου φαΐ μπορεί να σου ξινίσει, αν το τρως συνέχεια.
Τη γυναίκα σου μπορεί να τη βαρεθείς μετά από 30 χρόνια, αν δεν είναι τόσο καταπληκτική όσο η δική μου (κίνδυνος παντόφλας αποκλείστηκε).
Ακόμα και το σεξ που λέει ο λόγος, κάποια στιγμή μετά τις 4-5 φορές (παλιά) μπορεί να σε κουράσει.
Υπάρχει όμως μια δραστηριότητα, ένα ανίκητος πειρασμός, μια ιερή μυσταγωγία που δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να της πεις όχι: Το να παρακολουθήσεις (μια ακόμη φορά) το «The Κόπανοι»!
Με τη μεγαλύτερη περιεκτικότητα πετυχημένων ατακών από οποιαδήποτε άλλη κωμωδία της σύγχρονης εποχής και χαρακτήρες που έγραψαν ιστορία, η ελληνική εκδοχή του «Ocean’ s Eleven» αποτελεί τον μεγαλύτερο θησαυρό της cult κινηματογραφικής κληρονομιάς.
Και μονάχα η «Μεγάλη Απόφραξη» του τεράστιου Κώστα Τσάκωνα μπορεί ενδεχομένως να την απειλήσει στις καρδιές μας.
Το προσεχές Σάββατο λοιπόν (21 Οκτωβρίου) συμπληρώνονται ακριβώς 30 χρόνια από τότε που το ασύγκριτο αυτό έπος παίχτηκε πρώτη φορά στην οθόνη.
Κι εμείς, σε έναν ελάχιστο φόρο τιμής, μετράμε ισάριθμους λόγους που λατρέψαμε το κόλπο του Λεωνίδα, του Δούκα, του Τούφα, του Μίκι, του Γκόγκο (και του σκατού):
-Η καπαρντίνα του Λεωνίδα με το μπλουζάκι Diadora από μέσα
-Οι θρυλικές προσφωνήσεις «αγόραρε, φίδι, χέλι» της Φρόσως, ο καθησυχασμός στον Λεωνίδα ότι θα τον τρίψει για να του περάσει το AIDS και η διαπίστωσή του ότι «αν την πετάξεις από το μπαλκόνι θα κοιμηθεί στο πεζοδρόμιο».
-Ο υπερβάλλων ζήλος και η αυτό-προσφορά του «Φούσκα» με το αλησμόνητο «αφεντικό, να με δείρει»;
-Η κορμάρα της συγχωρεμένης Λίντας Γίγα
-Το ασύλληπτο τραγούδι των τίτλων που προλαβαίνει να πει σχεδόν όλο το σενάριο
-Η βεβαιότητα του καρατέκα Τούφα ότι θα πέσει πάλι νοκ-ντάουν («περίμενε, θα ξανάρθω»)
-Τα αδιανόητα κομμάτια του Γιώργου Κατσαρού που «έντυναν» τις σκηνές δράσης
-Το δέος με το οποίο κοίταζε ο Λεωνίδας τον «δάσκαλο» Μπάμπη
-Το μπλουζάκι του φρικιού Μίκι (Βούρος) με την ενσωματωμένη μαχαιριά πάνω
-Το αριστοκρατικό ύφος του Δούκα και η απορία αν η οικειότητα «ΣΕ ζητάνε στο τηλέφωνο» προέρχεται από κοινή στρατιωτική τους θητεία
-Η αποτυχία της Φρόσως να κρυφτεί από τον Λεωνίδα γιατί «περισσεύει ένας γοφός»
-Η απάθεια του γέρου από το γραφείο κηδειών και η διαπίστωση «ε ρε ψυχή μου κηδείες»
-Το εντυπωσιασμένο βλέμμα του Τούφα όταν αντίκρισε τον σωματοφύλακα του Δούκα και ο θαυμασμός «ωραίος για προπόνηση, τι σάκος και τρίχες»
-Το κυνήγι της Φρόσως στον σωματοφύλακα του Δούκα και η αιχμαλωσία εντέλει του Τούφα με την απειλή «είσαι δικός μου, θα σε φάω»
-Το μισό πιστόλι με το οποίο απείλησε ο «Γκόγκο» (Πετρόχειλος) τους πελάτες της τράπεζας
-Η καχυποψία του Τούφα για τις προθέσεις του δάσκαλου («ρε πολύ βρώμα η δουλειά»)
-Η προειδοποίηση του Δούκα στον Φούσκα πριν το ξύλο «παιδί μου, ήρθε η ώρα να εργαστείς»
-Η επιμονή της Φρόσως να κουνιέται στο κρεβάτι, ώστε να το σπάσει και… ο Λεωνίδας να κοιμάται στο δικό της κρεβάτι
-Η γερή μπουκιά που ρίχνει ο Φούσκας στο σάντουιτς την ώρα που τον δέρνουν οι χαρτοπαίκτες
-Το κουτί με το γάλα που «δανείστηκε» από τη μέση της στοίβας το κοράκι, με αποτέλεσμα κατολίσθηση
-Η συνεχής αμφιβολία για το αν ο γέρος είναι όντως κουφός (-ακούς; -όχι -ρε τι όχι, αυτός απάντησε)
-Το διαρκές άγχος του κορακιού να ξεκαθαριστούν οι συνθήκες διεξαγωγής και το κόστος της κηδείας («με χρυσά αγγελάκια»;)
-Η απόλυτα φυσιολογική συμπεριφορά πελατών και υπαλλήλων της τράπεζας σε ληστές με αποκριάτικες μάσκες
-Το ξήλωμα της πόρτας του αυτοκινήτου από τον Τούφα, πριν δείρει μερικούς από τους «κακούς» και τελικά τρακάρει πάνω της
-Το τρέξιμο που ρίχνει το «Σκατό» με τη φανέλα και το σώβρακο θέλοντας να ακολουθήσει το αυτοκίνητο
-Η μπανανόφλουδα που πέταξε ο Φούσκας, με αποτέλεσμα να πέσει (σε αργή κίνηση) με τη μηχανή ο Τούφας
-Η καταδίωξη του αεροπλάνου στο φινάλε με τρίκυκλο
-Η εμμονή του Δούκα στην ευγένεια, ξεσπώντας «όχι και ρε, στο πεζοδρόμιο παίζουμε»;
-Η χορωδιακή επανάληψη «σκάσε βλάκα» στις απορίες που έχει το κοράκι
-Τα πους-απς (ή «κους-κους» κατά τον κοντό) που έκανε ο Τούφας, έχοντας από κάτω το Λιζάκι
