Αν είσαι ψυχανώμαλος και με διαβάζεις συχνά, θα έχεις καταλάβει ότι το αισθητήριο μου αναζητά και βρίσκει συνέχεια ελεγείες του μέλλοντος. Κοινωνίες και τοπία που για εμάς σήμερα είναι μονάχα science fiction. Ο Philip Dick ήταν ένας άνθρωπος που αναζητούσε τα ίδια πράγματα. Έμπλεος φιλοσοφικών στοχασμών, πολιτικής αναταραχής στο μυαλό, έγραψε τα δικά του Electric Dreams.
Ηλεκτρικά όνειρα. Όλα απότοκα της έννοιας της ενέργειας. Ηλεκτρικής-τεχνολογικής ως επί το πλείστον. Κι αν για κάτι είμαστε βέβαιοι μέχρι τώρα ως ανθρωπότητα είναι ότι αυτού του είδους η ενέργεια μπορεί πολύ εύκολα να ξεφύγει από τον έλεγχο μας. Όπως συμβαίνει στο Blade Runner, ταινία που βασίζεται στο έργο του Philip Dick. Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για έναν συγγραφέα που δεν είχε λάβει την δέουσα τιμή από την υστεροφημία του. Τώρα είναι η δική του στιγμή. Κι ας απέχουμε ήδη 3 δεκαετίες από τον θάνατο του, σε ηλικία μόλις 54 ετών.
Στο Philip K. Dick’s Electric Dreams θα σου δημιουργηθεί η αίσθηση ότι βλέπεις Black Mirror. Θα μπορούσαμε άνετα να μιλάμε για μια συνοχή μεταξύ τους. Οι ρίζες των ιδεών τους συναντώνται εξάλλου, σε σημεία που είναι πάντοτε αόρατα για εμάς. Παίζονται και στο ίδιο τηλεοπτικό δίκτυο. Το Channel 4. Μόνο που εδώ έχουμε να κάνουμε με μια εμφανώς διαφορετική οπτική και προοπτική των πραγμάτων.
Αυτό το ζοφερό ριζικό της ανθρωπότητας δεν είναι συνθήκη sine qua non. Το πέπλο τρόμου δεν σκεπάζει τους κόσμους. Όλα είναι ιδωμένα μέσα από τους ανθρώπους. Και τις ενώσεις των συναισθημάτων κι ερεθισμάτων τους με τον κόσμο στον οποίο μεγαλώνουν. Στο πρώτο επεισόδιο βλέπουμε για παράδειγμα τους Τηλ. Μια κατηγορία ανθρώπων που γεννήθηκε με την ικανότητα να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων. Η εκτελεστική εξουσία τους χρησιμοποιεί ως αποβράσματα. Κάποια στιγμή η επανάσταση τους θα απασφαλιστεί και οι άνθρωποι θα αντιληφθούν πόσο κατώτεροι είναι.
Σε κάθε επεισόδιο έχουμε κι από μια συνταρακτικά «σεισμική» ερμηνεία. Η Geraldine Chaplin, κόρη του Charlie, ο Timothy Spall, ο Bryan Cranston και ο Steve Buscemi είναι μερικά τραντάχτα παραδείγματα σε αυτά τα πρώτα 6 επεισόδια που έχουν παιχτεί. Ο Dick έμαθε να μεταφέρει το μήνυμα του με έναν μοναδικό τρόπο. Για παράδειγμα η σύγκρουση της ευτυχίας με την αλήθεια, με την κανονικότητα της ζωής είναι κάτι που βαθιά μέσα μας το γνωρίζουμε. Η συνείδηση μας όμως το κρατάει πεισματικά στο ίδιο βάθος. Εξακολουθεί να εθελοτυφλεί ότι οι δύο έννοιες μπορούν να συνυπάρχουν εσαεί. Πιο κοσμικό και συμπάντιο χαρακτήρα έχει η ακαριαία επιθυμία του ανθρώπου να αντικρύσει την Γη. Όσο κι αν προχωρήσουν τα πράγματα, ζήσαμε τόσες χιλιάδες χρόνια εδώ. Η Γη μας παρείχε τα υλικά για να σφυρηλατήσουμε το μέλλον μας σε άλλους πλανήτες. Αν το καταφέρουμε.
Το Electric Dreams πραγματεύεται πανανθρώπινα και υπερκόσμια ερωτηματικά που όλοι μας θα θέλαμε να δούμε την αλήθεια τους με ένα πετάρισμα των βλεφάρων. Είναι τόσο δυνατό το έργο του Dick, που δεν χρειάζεται καμία φανταχτερή πλαισίωση για να μας απορροφήσει. Πίσω από κάθε ιστορία αναδύεται η μεγαλύτερη βάσανος των ανθρώπων: ο φόβος της μη παρουσίας. Ο φόβος της μη μέθεξης και της μη πρωτοπορίας. Ακόμα κι αν δεν γνωρίζουμε, επιδιώκουμε να είμαστε μέρος της αλλαγής.
Ο Dick αποτυπώνει με κυνικό υπερρεαλισμό αυτή την αδυναμία που θα μας συντροφεύει για όσο υπάρχουμε. Να μεγεθύνουμε εικονικά το αποτύπωμα μας. Πότε όμως πραγματικά. Και οι δημιουργοί του Electric Dreams φρόντισαν να εστιάσουν σε αυτό. Ο Ronald Moore, ο σεναριογράφος, μας έχει δωρίσει και τις αναμνήσεις από το Battlestar Galactica, οπότε είναι φυσιολογικό το πως καταφέρνει να κάνει το Electric Dreams όλα αυτά που έγραψα παραπάνω…