Το έργο αυτό είναι δύσκολο. Δύσκολο και μεγαλεπήβολο. Ο ελληνικός κινηματογράφος άλλωστε, πέρα και έξω από τους αφορισμούς και τα τσουβαλιάσματα (διότι έχει παράξει άπειρα αριστουργήματα), έχει να επιδείξει άπειρες… μπαρούφες.
Υπήρξαν εποχές μάλιστα που το να παράγει μπούρδες το ελληνικό σινεμά ήταν τόσο αυτονόητο όσο το να ανατέλλει ο ήλιος από την Ανατολή και να δύει στη Δύση.
Γι’ αυτό σας λένε: το να επιλέξεις τις πέντε χειρότερες ελληνικές ταινίες είναι δύσκολο και μεγαλεπήβολο έργο. Γι’ αυτό και είπαμε να περιοριστούμε σε αυτές της τελευταίας 20ετίας.
Και πάλι δεν είναι σίγουρο πως οι πέντε ταινίες που ακολουθούν είναι ό,τι χειρότερο προέκυψε από το ελληνικό σινεμά τα τελευταία 20 χρόνια. Ίσως να έχουν βγει και κάποιες ακόμα χειρότερες και να μην το πήραμε χαμπάρι. Όπως και να έχει όμως, οι από κάτω είναι σίγουρα από τα χειρότερα πράγματα που είδαμε ποτέ, πέντε προσβολές του σινεμά.
Καζαντζάκης (2017)
Ο Γιάννης Σμαραγδής αφηγείται την ιστορία του λογοτέχνη Νίκου Καζαντζάκη και καταφέρνει να δημιουργήσει το απόλυτο έκτρωμα. Ένα πραγματικό επίτευγμα, ένα μείγμα κιτς και ψευτοκουλτούρας (ναι! Επιτέλους αυτή η λέξη βρίσκει το πραγματικό της νόημα), μια ιστορική δημιουργία για την ασχήμια της και την έλλειψη αισθητικής της.
Φήμες λένε πως κάποιοι θεατές βγήκαν αναίσθητοι από το σινεμά αφού πρώτα είχαν χάσει τις αισθήσεις τους εξαιτίας αυτού που έβλεπαν…
Ακάλυπτος (2013)
Κάποιος είχε μια τρομερή ιδέα: θα πάρουμε τον χαρακτήρα του Ακάλυπτου από το σίριαλ «Οι Παντρεμένοι έχουν ψυχή», θα βάλουμε τον Φιλιππίδη να τον υποδύεται που πουλάει σαν όνομα και θα κάνουμε επιτυχία. Η ξεπέτα των ξεπετών, μια από τις πιο πρόχειρες ταινίες στην ιστορία του παγκοσμίου κινηματογράφου και η επιτομή της αίσθησης πως ο τύπος που γυρίζει τη γύρισε σε θεωρεί τόσο αδαή ως θεατή που θα σου δώσει σανό, θα τον φας και θα του πεις και ευχαριστώ.
Σ’ έναν σοβαρό κόσμο θα γινόντουσαν διαδηλώσεις ενάντια σε αυτό το αίσχος που θέλει να αποκαλείται ταινία.
Μαριονέτες (2015)
Εντάξει, το αστυνομικό θρίλερ δεν είναι και από τα φόρτε του ελληνικού κινηματογράφου, το ξέρουμε αυτό. Ωστόσο κάποιες αξιόλογες προσπάθειες έχουν γίνει. Με αυτή εδώ την… πατάτα, όμως, δεν συγκρίνεται τίποτα. Θα σας αναφέραμε συνοπτικά και την υπόθεση για να ξέρετε με τι έχουμε να κάνουμε πάνω-κάτω, αλλά δεν δώσαμε ποτέ και πάρα πολύ σημασία διότι το βασανιστήριο που βιώναμε από την έναρξη της ταινίας ήταν τόσο μεγάλο που δεν καταφέραμε να επικεντρωθούμε στην υπόθεσή της ποτέ.
Ένας θρύλος μάλιστα λέει πως υπήρξαν κάποιοι γενναίοι που την είδαν μέχρι το τέλος!
Επικίνδυνες μαγειρικές (2010)
Το ξέρετε το «Notebook»; Είναι μια από τις πιο μισητές ταινίες όλων των εποχών, γιατί σε αντίθεση όλα τα υπόλοιπα χαζά ρομάντζα αυτό κατάφερε να κάνει όνομα. Ε, κάτι αντίστοιχο είναι και οι «Επικίνδυνες μαγειρικές», η ταινία που κατάφερε να κάνει αντιπαθητικό το χόμπι της μαγειρικής, να μετουσιώσει σε απωθητική παρουσία ολόκληρη Κάτια Ζυγούλη (γιατί αυτό δεν λέγεται ερμηνεία…) και σε γενικές γραμμές ν’ αποδείξει πως το ελληνικό σινεμά καλό είναι να αφήσει ήσυχο και το είδος της ρομαντικής κομεντί για το καλό όλων μας.
Η διακριτική γοητεία των αρσενικών (1998)
Δημιουργία της Όλγας Μαλέα, αυτό το υποτιθέμενο φεμινιστικό μανιφέστο είναι στην πραγματικότητα μια τεράστια προσβολή του ίδιου του φεμινισμού, μια δυσφήμηση για τις γυναίκες, ένα Sex and the City πριν το Sex and the City, αλλά ακόμα χειρότερου επιπέδου, ένα συνονθύλευμα από κλισέ, ανέμπνευστες ατάκες, ουσιαστική έλλειψη υπόθεσης και αναπαραγωγή συντηρητικών στην ουσία τους στερεοτύπων, η «διακριτική γοητεία των αρσενικών» μπορεί να περηφανεύεται πως εγγράφεται με το σπαθί της σε κάθε λίστα με τις χειρότερες ελληνικές ταινίες ever!