Μια από τις πιο λάθος αναπαραστάσεις που υπάρχουν στο σινεμά και την τηλεόραση είναι αυτή που δείχνει γυναίκες να κλαίνε βλέποντας ταινία και τον άντρα να αναρωτιέται γιατί κλαίνε. Αν γινόταν το ανάποδο τότε θα βλέπαμε την πραγματικότητα. Γιατί δε νομίζω πως υπάρχει πλέον άντρας να μην έχει μια ταινία που να τον διαλύει ψυχολογικά. Κι αν ο καθένας έχει τη δικιά του, όλοι μας ενωνόμαστε σε αυτή με τον Macaulay Culkin.
Όχι το Μόνος Στο Σπίτι. Ούτε το Richie Rich. Μια ταινία που στο πλάι του ο Macaulay είχε ένα κορίτσι που ήταν από τα πιο όμορφα που έχουμε δει. Ένα κορίτσι που εξελίχθηκε όντως σε μια πανέμορφη γυναίκα. Η Anna Chlumsky ήταν πριν από 26 χρόνια ακριβώς το My Girl του Dan Aykroyd και ο λόγος που πέσαμε στα πατώματα και κλαίγαμε με αναφιλητά. Σε όποια ηλικία κι αν την έχουμε πετύχει αυτή την ταινία το αποτέλεσμα είναι πάντοτε το ίδιο.
Στο My Girl έχουμε την πορεία μιας 11χρονης προς την γρήγορη «ωρίμανση» που βιώνει κάθε κορίτσι. Πρώτα και κύρια με το πρώτο σκίρτημα που έρχεται σε αυτή την ηλικία. Για εμάς τα αγόρια αργούν λίγο ακόμα τα πράγματα. Η Vada είναι σε μια ηλικία που προσπαθεί να διαχειριστεί το γεγονός ότι δεν έχει μαμά, ότι ο μπαμπάς της είναι «κοράκι» και ότι οι συμμαθητές της την θεωρούν φρικιό και δεν την κάνουν παρέα. Εκτός από τον Thomas ( Macaulay Culkin).
Η Vada δεν δείχνει να πτοείται πάντως. Το μυαλό της είναι αλλού. Στον δάσκαλό της με τον οποίο είναι ερωτευμένη. Με τον κλασσικό τρόπο που χρησιμοποιείται αυτή η λέξη σε μια τέτοια ηλικία. Όσο εκείνη γλυκοκοιτάζει τον δάσκαλο της, ένα αγοράκι της ηλικίας της, ο Thomas Senett την πλησιάζει και της γίνεται στενός κορσές. Γίνεται το χαλί που γινόμαστε όλα τα αγοράκια σε αυτή την ηλικία για τα κοριτσάκια. Μέχρι που καταφέρνει να πάρει και φιλάκι πεταχτό. Όλα βαίνουν καλώς, τα δύο παιδιά κάνουν ποδηλατάδα, τρώνε παγωτό, χαίρονται ένα ζεστό καλοκαίρι, ζουν την παιδικότητα τους μαζί μέχρι τα μπούνια. Τι πιο ευχάριστο ως εικόνα…;
Φαίνεται όμως πως ο σκηνοθέτης Howard Zieff και η σεναριογράφος Laurice Elehwany δεν ήθελαν να έχουμε ιδιαίτερη χαρά. Γι΄αυτό πήγαν και έβαλαν την πιο σκληρή, την πιο «μαστίγιο» σκηνή. Ο Thomas έχει πάει στο δασάκι να βρει το δαχτυλίδι που έχασε η Vada για να της το δώσει. Ένα σμήνος από μέλισσες έχει εξαγριωθεί επειδή κάποιος διέλυσε την φωλιά τους. Ο μικρός Thomas είναι το θύμα τους.
Κι αφού έχουμε ρίξει το τόσο κλάμα που ξεκάθαρα στιγμάτισε την δική μας παιδική ηλικία, έρχεται και η σκηνή της κηδείας να μας στείλει στον τοίχο να γίνουμε αφίσες. Η Vada τρέχει σπαράζοντας πάνω από τον τάφο και του βάζει τα γυαλιά του. «Δε μπορεί να δει χωρίς τα γυαλιά του».
Μετά από κάτι τέτοια πας σε ψυχολόγο στα 30 σου και του λες «θυμάμαι ήμουν 10 χρονών…»