Όταν αρχίζεις να παρακολουθείς στενά και με κάποιο πάθος το έργο κάποιων καλλιτεχνών είσαι και σε θέση να αντιληφθείς τι ακριβώς θέλουν να πετύχουν. Όχι μόνο στις επιτυχημένες τους προσπάθειες, αλλά και στις… απροσεξίες. Ο Woody Allen είναι ένας καλλιτέχνης που τα τελευταία χρόνια μοιάζει να θέλει να προβάλλει περισσότερο τις δεύτερες παρά τις πρώτες.
Κατ΄αρχάς αξίζει να ειπωθεί ότι πέρα από το αισθητικό αποτέλεσμα, είναι πηγή έμπνευσης. Ένας άνθρωπος 80άρης να έχει τέτοια αδιάλειπτη δίψα για δημιουργία. Αυτό δε μπορεί παρά να μας κάνει πιο «τρυφερούς» μαζί του. Το Manhattan, το Stardust Memories, το Another Woman είναι πια 30 και 40 χρόνια μακριά. Αλλά ακόμα και το Match Point ή το Vicky Christina Barcelona φαντάζουν αιώνες πίσω. Η περίοδος του άκρατου ρομαντισμού έρχεται να σηματοδοτήσει μια εποχή που περισσότερο τροφοδοτεί τον εαυτό του με επιθυμίες, παρά ικανοποιεί το κοινό. Το έσχατο Wonder Wheel ήρθε να μαρκάρει με bold γράμματα τις αναζητήσεις του. Σε πολλούς φάνηκε η χειρότερη ταινία του. Μπορεί και να είναι. Σίγουρα πάντως έχει ισχυρό ανταγωνισμό.
Scoop
Με την προηγούμενη της Emma Stone μούσα του, την Scarlet Johansson, και τον Hugh Jackman, ο Woody Allen ταυτόχρονα εκπληρώνει αυτό το στάδιο της πορείας του και ανοίγει την πόρτα για αυτό που υπάρχει ως σήμερα. Ένας δημοσιογράφος ακολουθούσε τα χνάρια ενός διαβόητου μάγου δολοφόνου και μια νεαρή φοιτήτρια δημοσιογραφίας έρχεται σε επαφή με τον αποθανόντα πλέον μέντορα της. Τα στοιχεία που της δίνει την οδηγούν σε έναν αριστοκράτη. Αντί να ψάξει για εκείνον, καταλήγει να τον ερωτευτεί. Μια προέκταση του ρόλου του ντετέκτιβ έρχεται εδώ να βάλει χαρακτηριστικά από το νουάρ και να καταπιαστεί με αρκετά πολύπλοκες ψυχολογικές δομές. Η θεωρία είναι μια χαρά. Η πράξη του Allen όχι και τόσο.
To Rome with Love
Προσπαθώντας να αναμείξει τον ιταλικό υπερρεαλισμό και το χιούμορ όπως το αντιλαμβανόταν η περίοδος Cinecitta, ο Allen προχωράει στην ελεγεία του των μεγάλων πόλεων της Ευρώπης. Πρώτα Βαρκελώνη, μετά Παρίσι, εδώ Ρώμη. Κι αν το Μεσάνυχτα στο Παρίσι ήταν μαγευτικό με πρωταγωνιστή κιόλας τον Owen Wilson, η Ρώμη δεν έτυχε αντίστοιχης μεταχείρισης και τιμής. Είναι και το σημείο όπου οι μανιέρες του έγιναν αρκετά προβλέψιμες.
Irrational Man
Η πιο σωστή λέξη για να χαρακτηρίσει τον Woody Allen και την ταινία είναι μια που αναφέρθηκε και παραπάνω. «Απρόσεκτη ταινία». Παρά το δυνατό ντούο πρωταγωνιστών με Emma Stone και Joaquin Phoenix, το στόρι είναι αρκετά άνευρο και κάποιες φορές χωρίς συνειρμό. Ειδικά η σκηνή στο ασανσέρ είναι για Χρυσό Βατόμουρο. Το κρίμα εδώ είναι πάλι σε κάτι που εισάγει ο Allen. Ο ρόλος του αυτόκλητου δικαστή, του τιμωρού. Ένας ρόλος που πέφτει στον πιο κατάλληλο και συνάμα ακατάλληλο. Έναν καθηγητή φιλοσοφίας. Τα διλήμματα δίνουν και παίρνουν. Κι όμως η ταινία απέχει πολύ από τα standards του δημιουργού της.
