Τα Χριστούγεννα είναι ό,τι πρέπει για να βλέπεις ταινίες. Για την ακρίβεια, η περίοδος των Χριστουγέννων είναι ό,τι πρέπει για να βγαίνουν ταινίες. Ειδικά αν αυτές αφορούν τα ίδια τα Χριστούγεννα, δεν αποκλείεται να μείνουν για πάντα στις καρδιές του κοινού. Όσο και αν αυτό μεγαλώσει, όσο και αν πάψει να αντιλαμβάνεται τα Χριστούγεννα ως την τέλεια παιδική γιορτή, οι ταινίες που μίλησαν για εκείνη την περίοδο δεν θα φύγουν ποτέ από μέσα του.
Για παράδειγμα δεν υπάρχει άνθρωπος που να μεγάλωσε στα 90s και να μην αντιλαμβάνεται το «Μόνος στο Σπίτι» ως την απόλυτη χριστουγεννιάτικη ταινία:
Ή δεν γίνεται, όσο και αν μεγαλώσει κανείς, να μην δακρύζει βλέποντας το «Θαύμα στο Μανχάταν»:
https://www.youtube.com/watch?v=lo5OmGDjZEQ
Και βέβαια υπάρχουν και οι πιο «ενήλικες» χριστουγεννιάτικες ταινίες όπως το «Scrooged»:
Ή το επικό «Batman Returns» του Τιμ Μπάρτον:
Η τέλεια χριστουγεννιάτικη ταινία, ωστόσο, είναι εκείνη που καταφέρνει να συνδυάσει τόσο το παιδικό πνεύμα των Χριστουγέννων όσο και την ενήλικη οπτική απέναντι σε αυτά. Και καμία άλλη δεν τα έχει καταφέρει τόσο καλά όσο το «Nightmare Βefore Christmas»!
Ήταν Χριστούγεννα του 1993. Στο σινεμά παιζόταν το «Lion King» και σαν παιδιά τρέχαμε να το δούμε (και καλά κάναμε, δε γινόταν να χαθεί) αλλά παραδίπλα, σε κάποιες άλλες αίθουσες, ταυτόχρονα προβαλλόταν μια πιο «σκοτεινή», λίγο πιο τρομακτική ταινία. Θεωρητικά ήταν παιδική αλλά οι γονείς δεν ήταν σίγουροι πως έπρεπε να πάνε τα παιδιά τους να την δουν.
Είχε να κάνει με κάτι πλάσματα από τον κόσμο του Χάλογουϊν που ήθελαν ν’ απαγάγουν τον Άγιο Βασίλη και να οικειοποιηθούν τα Χριστούγεννα για τον εαυτό τους μετατρέποντάς τα από παιδική γιορτή χαράς σε ένα απέραντο νεκροταφείο- και τα κατάφερναν!
https://www.youtube.com/watch?v=Ry7PcYtKPhA
Ακόμα και ο τρόπος που ήταν γυρισμένη η ταινία ήταν περίεργος. Για τότε πρωτοποριακός. Δεν ήταν ακριβώς κινούμενα σχέδια, τουλάχιστον όχι έτσι όπως τα είχαμε συνηθίσει. Ήταν περισσότερο ένα σκοτεινό, μακάβριο κουκλοθέατρο. Με χαρακτήρες που έμοιαζαν λες και έχουν βγει από το σύμπαν του «Σκαθαροζούμη». Ναι, ήταν ελκυστικό για τους μεγάλους αλλά μπορούσαν να το δουν τα παιδιά;
Ο Τζακ Σκέλιγκτον, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, τρομακτικός μα και ρομαντικός, βασιλιάς του Χάλογουϊν αλλά με μια ενδόμυχη επιθυμία να δει και άλλα πράγματα στη ζωή του, μοναχικός και πέρα για πέρα περιπετειώδης, θα ανακαλύψει ξαφνικά τα Χριστούγεννα. Θα δει χιόνι για πρώτη φορά στη ζωή του. Και χαρούμενα παιδιά και αυτά τα τόσο υπέροχα, γιορτινά φωτάκια.
Όλα αυτά πρέπει να τα κάνει δικά του, να εντάξει στη δική του πραγματικότητα. Ο Τζακ θέλει ένα χριστουγεννιάτικο δώρο. Και το κάνει στον εαυτό του….
Είναι τα ίδια τα Χριστούγεννα.
Όσο τρομακτικός και μακάβριος και αν φαίνεται, στην πραγματικότητα ο Τζακ είναι ένα πλάσμα με καρδιά και ψυχοσύνθεση μικρού παιδιού. Και ο Άγιος Βασίλης, ακόμα και αν ο Τζακ υπήρξε ο «εγκέφαλος» πίσω από την απαγωγή του, δεν παίζει να μην τον συγχωρέσει.
Ή μήπως όχι;;
Όπως και να έχει, ναι, αυτή είναι η καλύτερη χριστουγεννιάτικη ταινία ever. Και ας είναι το ακριβώς αντίθετο των Χριστουγέννων.
Ή μήπως όχι;;