Τα 80s είναι μια περίεργη δεκαετία για το Hollywood. Είναι η δεκαετία που ακολούθησε μετά τα μυθικά 70s και έπρεπε να διαχειριστεί με ένα δικό της στυλ την αυτονόητη πτώση της ποιότητας που θα προέκυπτε. Είναι η δεκαετία που προηγήθηκε των εξαιρετικά εμπνευσμένων 90s και άρα καταδικασμένη να χάνει στη σύγκριση με τα όσα ακολούθησαν αυτής.
Τα 80s είναι στην πραγματικότητα η δεκαετία της ένοχης απόλαυσης. Βγήκαν προφανώς και μερικά κινηματογραφικά αριστουργήματα -όπως σε κάθε δεκαετία- αλλά αυτό που καθόρισε σε μαζικό επίπεδο τις ταινίες που βγήκαν τότε ήταν το action στοιχείο, οι ταινίες που ηθελημένα επένδυσαν στη δράση και υποτίμησαν τον ρεαλισμό, την αληθοφάνεια και την ποιότητα. Οι ταινίες που μας έκαναν να γουστάρουμε αλλά να ντρεπόμαστε να το πούμε…
Και επειδή όπως με όλες τις ένοχες απολαύσεις έτσι και σε αυτή την περίπτωση, περνάει καιρός για να παραδεχθείς την απόλαυσή σου, πλέον οι συνθήκες είναι ώριμες: ναι, γουστάραμε τα 80s! Και να πέντε πολύ χαρακτηριστικοί λόγοι:
Lethal Weapon (1987)
Η ταινία που εδραίωσε το μοτίβο των δυο ντετέκτιβ που είναι συνεργάτες αλλά εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες μεταξύ τους και έτσι πρέπει περισσότερο να ανεχτεί ο ένας τον άλλο παρά να συνεργαστούν αρμονικά. Ο ένας είναι ένας ήσυχος οικογενειάρχης. Ο άλλος είναι άστατος και με τρελά ψυχολογικά προβλήματα. Και πρέπει να γίνουν δίδυμο για να πιάσουν τους κακούς έμπορους ναρκωτικών. Δεν ήταν ούτε τότε κάτι πρωτότυπο ως σεναριακό εύρημα αλλά ποτέ δεν είχε αποτυπωθεί με τόσο κέφι και τόσο δράση και το αποτέλεσμα ήταν όχι μόνο να γίνει must για τα 80s αλλά και να το αντιγράψει πολλές φορές το Hollywood.
Robocop (1987)
Τοποθετημένο σε ένα δυστοπικό μέλλον, το γεμάτο βία και καφρίλα έπος του Πολ Βερχόβεν, έχει μείνει με τα χρόνια στα μυαλά μας ως «μια κακιά ταινία που γουστάρουμε να βλέπουμε» αλλά στα 80s υπήρξε τομή για το είδος των action ταινιών. Υπόρρητα πολιτικά μηνύματα περί εξουσίας και κοινωνικών δικαιωμάτων, σκηνές που αγγίζουν τα όρια της σάτιρας, τρελά σεναριακά κενά που ωστόσο κάνουν ακόμα πιο απολαυστική την ταινία και πάνω από όλα ένα κρεσέντο αίματος, το «Robocop» σημάδεψε τα 80s όσο λίγες ταινίες.
Riders Of The Lost Ark (1981)
Μια αληθινή επανάσταση στον χώρο των action ταινιών, η ταινία που μας γνώρισε το Ιντιάνα Τζόουνς του Χάρισον Φορντ, έναν χαρακτήρα που θα τον ξανασυναντούσαμε άλλες τρεις φορές στον κινηματογράφο (και θα τον ξανασυναντήσουμε άλλη μια στο κοντινό μέλλον). Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ βρίσκεται στις καλύτερες και πιο παραγωγικές εποχές του, το ίδιο ισχύει και για τον πρωταγωνιστή του, τον Χάρισον Φορντ, η ακροβασία ανάμεσα στην γνήσια, χολιγουντιανή ψυχαγωγία και την δράση που παρακολουθείται μόνο με κομμένη την ανάσα γίνεται με υποδειγματικό τρόπο και το «Raiders Of The Lost Ark» γράφει το όνομά του με χρυσά γράμματα στη μεγάλη βίβλο των action ταινιών.
Aliens (1986)
Ποιος θα το περίμενε ότι η ταινία που έφτασε από τα πρώτα χρόνια ζωής της να θεωρείται μια από τις καλύτερες Sci Fi ταινίες όλων των εποχών επειδή κατάφερε να συνδυάσει άψογα την επιστημονική φαντασία και το horror, θα έβρισκε ένα σίκουελ εκ διαμέτρου αντίθετης κατεύθυνσης και τελικά, οι οπαδοί θα μοιραζόντουσαν ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο μέρος;! Αν το «Alien» ήταν ένα κλειστοφοβικό θρίλερ στο διάστημα, το σίκουέλ του με όνομα «Aliens» (διότι εδώ αυτά τα παλιοτέρατα είναι πολλά…) από τον άτυπο αντίπαλο του Σπίλμπεργκ, τον τεράστιο Τζέιμς Κάμερον, είναι ένα από τα πιο αγωνιώδη action movies που δημιουργήθηκαν στα 80s: η καρδιά σου θα χτυπάει πολύ δυνατά αλλά στο διάστημα κανείς δεν ακούει τη φωνή σου, μην περιμένεις να ακουστεί η καρδιά σου.
Die Hard (1988)
Η action ταινία που κάθε action ταινία θα ήθελε να είναι, το «Die Hard» έχει τους περισσότερους και πιο πιστούς οπαδούς από κάθε άλλη σε αυτό το είδος. Η ταινία που εκτόξευσε την καριέρα του Μπρους Γουίλις και από εκεί που επρόκειτο για έναν δευτεροκλασσάτο ηθοποιό που έπαιζε σε ανώδυνες κωμωδίες τον εδραίωσε για τα καλά ως action χαρακτήρα, η ταινία που τόλμησε να χρησιμοποιήσει έναν αντί-ήρωα πολύ μακριά από τα πρότυπα του action Hollywood και να τον βάλει να κάνει πράγματα και θάματα από αυτά που βλέπεις στην οθόνη, κραυγάζεις πως «δεν γίνονται» και (γι’ αυτό) γουστάρεις να τα βλέπεις, το «Die Hard» δεν μπορεί και δεν πρέπει να λείπει από καμία τέτοια λίστα που σέβεται τον εαυτό της και εμείς δεν είμαστε τίποτα ιερόσυλοι για να την αποκλείσουμε.