Αυτή την περίοδο θα τον δεις να ασχολείται με πολλά. Από τη μία η παράσταση στη Στέγη, το ΡΟΜΠ. Από την άλλη το πρώτο του βιβλίο με τίτλο Όταν Όταν. Και στη μέση αυτών των δύο η ταινία Pity. Ο Ευθύμης Φιλίππου υπάρχει παντού. Είναι ένα μηχανάκι που τρέχει ασταμάτητα το δικό του γήπεδο. Αυτό της γραφής. Υλοποιεί συνεχώς τις ιδέες που έχει στο πολύπλοκο κεφάλι του και επαναφέρει κάθε τόσο το ερώτημα: μήπως ο Λάνθιμος θα έπρεπε να ακούγεται δεύτερος; Απάντηση δεν πρόκειται να δοθεί γιατί θα είναι άδικο. Απλώς αυτό το δίδυμο ταλανίζεται από την μάστιγα των βοηθών προπονητών στο μπάσκετ. Όσοι αντιπαθούν τις ιδέες του ενός, αφιερώνουν την επιτυχία στον άλλον. Στην περίπτωση του Pity αυτό δεν μπορεί να γίνει.
Τούτη τη φορά ο Φιλίππου είναι χωρίς τον Λάνθιμο. Είναι μαζί με τον Μπάμπη Μακρίδη. Μαζί του στο σενάριο και ο δεύτερος έχει αναλάβει και τη σκηνοθεσία. Η συνεργασία τους είναι που άνοιξε τις πόρτες για το Pity ώστε να βρεθεί στα screenings του σπουδαίου φεστιβάλ Sundance που γίνεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή στα περίχωρα της Γιούτα. Το φεστιβάλ που ξεκίνησε πριν από 40 χρόνια από τον Robert Redford ζει την μετα-αποκαλυπτική περίοδο του σινεμά με την ίδια ακριβώς ταυτότητα. Να αναδεικνύει το ανεξάρτητο σινεμά και ταινίες που φτάνουν αρκετά συχνά στην πηγή της διεθνούς προβολής.
Ανάμεσα τους φέτος βρίσκεται και το Pity, το έργο των Φιλίππου-Μακρίδη. Ένα έργο με ηθοποιούς συμβατούς με τον ρόλο. Με τον Γιάννη Δρακόπουλο, έναν ηθοποιό που έχει ταυτιστεί με την κωμωδία και το stand up, με την Εύα Σαουλίδου, ένα από τα πιο σημαντικά θεατρικά ονόματα της Ελλάδας, με τον Μάκη Παπαδημητρίου που πλέον αποτελεί σταθερά σε επιτυχημένες ελληνικές ταινίες που πάνε στο εξωτερικό, και γενικώς με ένα καστ που μπορεί να ανταποκριθεί στις ιδέες τους.
Έχει και τον Νίκο Καραθάνο, έναν από τους κορυφαίους σκηνοθέτες του θεάτρου να υποδύεται έναν άντρα σε οδύνη και να προκαλεί το φθόνο του πρωταγωνιστή. πρωταγωνιστής είναι ο δικηγόρος. Έτσι αναφέρεται. Ο δικηγόρος που έχει τη γυναίκα του σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο και δεν τρέφει καμία αισιοδοξία ότι θα ξυπνήσει. Αντιθέτως, μοιάζει σα να προετοιμαζόταν όλη του τη ζωή να διαχειριστεί τον πόνο και να εκμεταλλευτεί τον οίκτο των άλλων. Να γίνει το επίκεντρο της λύπησης τους. Κυρίαρχος των συναισθημάτων τους.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο οίκτος είναι το βασίλειο του, ο εξαγνισμός του ίσως. Ενδύεται αυτό το ρούχο με την ίδια άνεση που βάζει τα κοστούμια του δικηγόρου. Όταν βλέπει πως το βασίλειο του κινδυνεύει από άλλους αρχίζει και αισθάνεται ζήλια και φθόνο. Παρατηρεί αυτούς που αγκαλιάζουν την οδύνη και τους παρατηρεί με αυστηρότητα. Αν έπρεπε να παρομοιάσουμε τον χαρακτήρα με κάποιον, θα λέγαμε ότι ταιριάζει στον ήρωα του περσινού θεατρικού του Φιλίππου, το Διάφορες Επιλογές Πέτρος.
Το στίγμα του Pity δίνεται από μία και μόνο φράση: «Το κλάμα σε όλες τις ταινίες μοιάζει ψεύτικο. Οι ηθοποιοί μοιάζουν ψεύτικοι στο κλάμα». Καμία διαφορετική πεποίθηση δεν θα ταίριαζε σε μια δυσλειτουργικά μαύρη κωμωδία, όπως αυτές που ξέρει να φτιάχνει ο Φιλίππου!
