Αν ακόμα γκρινιάζεις ότι δεν υπάρχουν επιλογές για καλές σειρές και ταινίες τελευταία (που μεταξύ μας δίκιο έχεις) μάλλον θα πρέπει να κάνεις μια βόλτα και απ’ τα λημέρια του Ertflix. Εκεί θα βρεις μια που βλέπεται κάτι παραπάνω από ευχάριστα. Ο λόγος για το «I, Tonya» στο οποίο η Margot Robbie δίνει ένα τεράστιο δείγμα του τι μπορεί να κάνει και μάλιστα υποδυόμενη μια γυναίκα που είναι υπαρκτό πρόσωπο και τη γνώρισε. Μίλησε μαζί της.
Το να καλείσαι να γίνεις ένας πραγματικός άλλος κι όχι ένα αποκύημα φαντασίας είναι ξεκάθαρα δεσμευτικό. Δεν σε παίρνει για διαφορετικές ερμηνείες του ανθρώπου. Οφείλεις να σταθείς μέσα στην πραγματικότητα. Από τη στιγμή κιόλας που η ταινία είναι βιογραφία κι όχι μια φανταστική πλευρά των πραγμάτων. Η Margot Robbie το κατάφερε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Η Tonya Harding ήταν ένα από τα μεγάλα prospects του αμερικανικού αθλητισμού και μια απ΄αυτές που αν τα πράγματα εξελίσσονταν αλλιώς θα άφηνε αιώνιο αποτύπωμα στο καλλιτεχνικό πατινάζ. Όμως ορισμένες λεπτομέρειες άσχετες με το τεχνικό κομμάτι την μετέτρεψαν σε μια παραδοξότητα (το λέμε πολύ soft για να μην σποιλάρουμε αν δεν ξέρεις την πραγματική ιστορία). Το άθλημα δεν ήθελε απλώς σπουδαίους αθλητές, αλλά ιδεατές εικόνες για προβολή. Εικόνες συμβατές με την αμερικανική κουλτούρα.
Οι κριτές ενοχλούνταν ακόμα κι από το ντύσιμο της. Παρά το γεγονός ότι ήταν η πρώτη Αμερικανίδα που πέτυχε το triple axel. Λάθος. Η πρώτη γυναίκα παγκοσμίως που το κατάφερε. Πίσω στο μακρινό 1991. Αν δε με πιστεύετε, ρωτήστε και τον Αλέξη Κωστάλα. Η Tonya έκανε τα πάντα για να κάμψει τις αντιστάσεις τους, αλλά εις μάτην. Την ίδια στιγμή είχε μια μεγάλη αντίπαλο που προωθούσαν όλοι για να εκπροσωπήσει τη χώρα στους Ολυμπιακούς.
Ένας τραγικός χειρισμός και συνεννόηση της με τον σύζυγο της Jeff προκάλεσαν το οριστικό της τέλος. Οι δικαστικές αρχές εξάντλησαν πάνω της μια αυστηρότητα που δεν πήγαζε από τα γεγονότα και της έκοψαν για πάντα το άθλημα. Η ίδια ζητούσε επανειλημμένα να εκτίσει ποινή φυλάκισης και όσες ώρες κοινωνικής εργασίας ήθελαν, αλλά μόνο ευήκοα ώτα δεν είχε απέναντι της. Ο σύζυγος της στιγματίστηκε και στιγμάτισε χειρότερα εκείνη.
Λες και κάποια ανώτερη μοίρα θέλει να «σβήνει» τους μεγάλους μύθους πριν καν προλάβουν να υφάνουν τον χρυσό τους ιστό, η Tonya Harding δεν κατάφερε ποτέ να κάνει καλλιτεχνικό πατινάζ. Η ιστορία της που έγινε ταινία ήταν η μοναδική της ευκαιρία να πει τα πράγματα από την δική της πλευρά, κάτι που δεν ήταν εφικτό τότε. Η Margot Robbie έγινε η ιδανικότερη φιγούρα για να ενσαρκώσει αυτή τη φωνή.
Πετυχαίνει να συνδέσει όλα τα χαρακτηριστικά που είχε κι έχει η Tonya Harding. Το στοιχείο της απόλυτης προσήλωσης που καθοδηγείται από την άγνοια για όλα τα υπόλοιπα εκτός του πατινάζ. Το στοιχείο της παραληρηματικής αφέλειας, ώστε να τρώει ξύλο από τον άντρα της και να τον δικαιολογεί συνεχώς. Τον αδύναμο χαρακτήρα που την έκανε έρμαιο όλων. Ένας χαρακτήρας που δεν φτιάχτηκε από μόνος του. Αποτέλεσμα της ανατροφής της ήταν.
Ανατροφή από τη μάνα της LaVona, η οποία πίστευε στο μαστίγιο περισσότερο από το καρότο. Ο πιο σκληρός τρόπος είναι ο μοναδικός που αρμόζει στους σπουδαίους. Και για να γίνει η Tonya τέτοια έπρεπε να παίρνει ελάχιστη ως καθόλου αγάπη και άφθονη υποτίμηση. Η Allison Janney εδώ διαχειρίζεται με αρμονία αυτά τα στοιχεία που κατέχουν τη φιλοσοφία της LaVona.
Οι δυο τους αποτελούν ένα δίδυμο που ανεβάζει κατά πολύ το στάτους μιας ταινίας που δεν επιχειρεί να παίξει με τρομερά σκηνοθετικά τρικ. Έχει μια απλή σκηνοθεσία από τον Craig Gillespie, έχει ένα πολύ καλό μοντάζ που στις μέρες μας παίζει τον ρόλο του και έχει σαφώς να διαχειριστεί ορισμένες έντονες στιγμές. Σε αυτές είναι που ανεβαίνει ο πήχης. Είτε με τη μουσικότητα (όχι απαραίτητα την μουσική) είτε με την ακολουθία των εικόνων.
Αντί επιλόγου, θέλω να ξαναγυρίσω στην Margot Robbie. Με εκείνη κλείνει εξάλλου η ταινία που θα δεις δωρεάν στο Ertflix. Με την σκηνή που είχε τις περισσότερες απαιτήσεις όσον αφορά στο βάθος που θα έπρεπε να δώσει. Απαιτούνται βαρβάτες ικανότητες για να έχει κανείς μια τέτοια ερμηνεία, συνυπολογίζοντας όλα τα στοιχεία που σε πλαισιώνουν. Η a priori αναμέτρηση ήταν της Margot με τα δικά της όρια. Όρια που δεν είχε κληθεί να εξερευνήσει παρά μόνο ως Harley Quinn. Στο I, Tonya αποδεικνύει ότι ξέρει και που φτάνουν, αλλά κυρίως πως να τα επεκτείνει…