Το Hollywood είναι ένα άδικο μέρος. Μια καλή ταινία έχει πάντα έναν καλό σκηνοθέτη. Μια κακή ταινία έναν κακό σκηνοθέτη. Ποτέ δεν υπάρχει στο κάδρο της (αρνητικής ή θετικής) κριτικής ο σεναριογράφος, ο κινηματογραφιστής, ο μοντέρ. Πάντα, όλα πέφτουν πάνω στον σκηνοθέτη. Είναι τυχαίο που δεν υπάρχει καμία φίρμα μοντέρ, για παράδειγμα;
Κι όμως, ο Ρόντερικ Τζέινς είναι ένας θρύλος για όσους ασχολούνται με τα «άσημα επαγγέλματα» του Hollywood. Τι και αν οι σκηνοθέτες αποφεύγουν με επιμέλεια να αναφέρουν τα ονόματα των μεγάλων μοντέρ προκειμένου να υποβαθμίσουν τη δουλειά τους; Ο Τζέινς, με δυο υποψηφιότητες για Όσκαρ και με συμμετοχή σε όλες τις ταινίες των αδερφών Κοέν μοιάζει να είναι μια κατηγορία μόνος του. Και ας μην τον έχει δει ποτέ κανείς…
Οι Κόεν τον έχουν περιγράψει ως μια εκπληκτική φιγούρα και οι απόψεις για την ηλικία του είναι μοιρασμένες: για άλλους είναι λίγο πάνω από 80, για άλλους μια δεκαετία μεγαλύτερος. Ο ίδιος έχει δώσει μόλις μια συνέντευξη στην ζωή του! Εντυπωσιακό αν μη τι άλλο. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι… δεν υπάρχει καν!
Δημιούργημα της φαντασίας των ίδιων των Κοέν, το όνομα του Τζέινς είναι στην πραγματικότητα ένα ψευδώνυμο που χρησιμοποιούν τα δυο τρομερά παιδιά του Hollywood που κάνουν μόνοι τους το μοντάζ στις ταινίες, αλλά για νομότυπους λόγους πρέπει να δηλώνουν έναν μοντέρ για τις ταινίες τους.
Για οσους γνωρίζουν αυτό το μυστικό, οι δυο φορές που αυτό το ανύπαρκτο πρόσωπο βρέθηκε υποψήφιο για τα Όσκαρ (το 1997 για το «Fargo» και το 2008 για το «Καμία Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους») είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον: τι θα γινόταν αν κέρδιζε;
Η ταινία του 2001 των Κόεν, «Ο Άνθρωπος που δεν ήταν εκεί» είναι μια ξεκάθαρη αναφορά στο φανταστικό αυτό πρόσωπο ενώ δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι την ίδια χρονιά, ο «Τζέινς» έδωσε και τη μοναδική του συνέντευξη μιλώντας στον Guardian.
Στη συνέντευξη αυτή «λέει» πως δεν είχε ποτέ καμία καούρα να γίνει κομμάτι της μαζικής ποπ κουλτούρας και γι’ αυτό ήταν πάντα πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας. Μάλιστα, πριν ο «Άνθρωπος που δεν ήταν εκεί» αποκτήσει τίτλο, όταν ακόμα οι Κόεν σκεφτόντουσαν πώς να ονομάσουν την ταινία τους, εκείνος υποτίθεται πως τους έδωσε τη λύση.
Το απόσπασμα από την εν λόγω συνέντευξη, στην οποία υποτίθεται περιγράφει το αδιέξοδο των Κόεν αναφορικά με τον τίτλο της ταινίας είναι απολαυστικό: «Η αγγαρεία ήταν γνωστή σε εμένα. Ήταν άλλωστε η έβδομη ταινία μου με αυτούς τους σκηνοθέτες. Ενώ εκείνοι καθόντουσαν και έψαχναν τι τίτλο θα δώσουν στη ταινία τους εγώ έκανα τη βρόμικη δουλειά και σκεφτόμουν ότι είμαι ο λόγος που οι ταινίες τους είναι καλές και δεν το ήξερε κανείς. Είναι θλιβερό. Θα μπορούσε να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο γι’ αυτό».
Τελικά, όπως αναφέρεται στη συνέντευξη, ήταν ο ίδιος που κατάφερε να σκεφτεί τον τίτλο της ταινίας αφού οι Κόεν, «αυτοί οι δυο κρετίνοι» όπως υποτίθεται τους αναφέρει ο Τζέινς, του έκαναν δώρο ένα διήμερο στο Μπλάκπουλ.
«Είχαν ζητήσει τη συμβουλή μου για τον τίτλο επειδή ήμουν Βρετανός και θεώρησαν πως θα μπορούσα να σκεφτώ με βάση μια σεξπιρική μεθοδολογία περί τίτλου. Έλεγαν ότι θα έπρεπε να είναι ένας τίτλος αρκετά υπαινικτικός που θα έκανε ταυτόχρονα τον κόσμο να θέλει να μάθει περισσότερα για την ιστορία. Αρχικά είχα σκεφτεί το «Άνθρωπος που δεν είχε καρδιά» αλλά με τα πολλά κατέληξα στο τελικό όνομα της ταινίας», λέει ο υποτιθέμενος Τζέινς.
Οι Κοέν πάντως έχουν χρησιμοποιήσει μια φωτογραφία για τον χαρακτήρα τους, που στην πραγματικότητα δεν είναι άλλος από τον εκκεντρικό φωτογράφος Μάικ Μάγιερς (1884-1959), που έμεινε γνωστός και ως «Disfarmer».