Το 2016 έγινε μια ιστορική διαδικασία για τον παγκόσμιο κινηματογράφο. Με το Netflix να θεωρείται ένα τεράστιο όνομα στον χώρο των «περίπου κινηματογραφικών» παραγωγών και την τηλεόραση εν γένει να κοντράρει στα ίσια σε επίπεδο δημοφιλίας τις αμιγώς κινηματογραφικές ταινίες, το BBC επιχείρησε να αποδείξει πως ο κινηματογράφος δύσκολα θα πεθάνει ως είδος.
Μια ομάδα «επίλεκτων» κριτικών κινηματογράφου προσελήφθη από το BBC προκειμένου να βγάλει μια τεράστια λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα. Για την λίστα συνυπολογίστηκαν και ταινίες του 2000 παρά την αιώνια διαφωνία για το αν το 2000 είναι κομμάτι του 20ου ή του 21ου αιώνα.
Όμως, όπως συμβαίνει σε κάθε κινηματογραφική λίστα είτε την φτιάχνουν οι καλύτεροι κριτικοί κινηματογράφου στον κόσμο είτε ένας τυχαίος χρήστης του Facebook, οι ενστάσεις ήταν μπόλικες. Για αυτό το ιστορικό top-100 δεν υπήρξε ποτέ απόλυτη συμφωνία. Άπειροι σινεφίλ θεωρούσαν ότι κάποιες ταινίες έλειπαν αδικαιολόγητα. Άλλοι πίστευαν ότι ορισμένες ταινίες δεν θα έπρεπε να βρίσκονται σε μια τέτοια λίστα.
Εδώ που τα λέμε πάντως, αυτή είναι και η ουσία όσον αφορά τις κινηματογραφικές λίστες. Να ξεκινάνε διαφωνίες πάνω σε αυτές και να ακούγονται ποικίλες απόψεις. Αλλιώς δεν έχει νόημα να γίνονται. Γι’ αυτό θα ενισχύσουμε αυτή τη φάση με τις διαφωνίες αναφέροντας τρεις ταινίες που δεν θα έπρεπε να είναι στη λίστα και τρεις που ξεκάθαρα λείπουν.
Να ξεκαθαρίσουμε φυσικά πως εφόσον η λίστα αφορά ταινίες που βγήκαν μέχρι και το 2016, στο αντίστοιχο χρονικό πλαίσιο θα κινηθούν και οι ενστάσεις μας…
Οι τρεις ταινίες που θα έπρεπε να λείπουν:
The Hurt Locker
Θα ήταν αναμενόμενο αυτή η ταινία να βρίσκεται σε μια τέτοια λίστα αν η ψηφοφορία γινόταν από το παγκόσμιο κινηματογραφικό κοινό. Υπήρξε, άλλωστε, μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες του 21ου αιώνα. Στην πραγματικότητα, αποτελεί μια υπερεκτιμημένη ταινία που έκανε επιτυχία επειδή κατάφερε να ξεπλύνει τις τύψεις της αμερικάνικης κοινωνίας για τη συμμετοχή των ΗΠΑ σε τόσους πολέμους. Υπήρξε μια ταινία αντιδραστική, φιλο-πολεμική, μια ταινία που παρουσιάζει ως κάτι ηρωικό τον ίδιο τον πόλεμο, αν ιδωθεί από αμερικάνικα μάτια.
The Master
Δυο πολύ μεγάλα ονόματα του παγκοσμίου κινηματογράφου ενώνουν τις δυνάμεις τους για την ταινία αυτή: ο Πολ Τόμας Άντερσον στην καρέκλα του σκηνοθέτη και ο τεράστιος Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν ως πρωταγωνιστής. Το αποτέλεσμα θα έπρεπε να είναι αριστουργηματικό. Το «The Master», ωστόσο, δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τον πήχη των προσδοκιών και είναι μάλλον μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις των τελευταίων χρόνων. Πολύ στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία και θεατρικού επιπέδου ερμηνεία από τον Χόφμαν, ωστόσο το σενάριο πάσχει τρομακτικά και τούτη η ταινία απλά εκμεταλλεύεται την ποιότητα των συντελεστών της για να την μετατρέψει σε ένα περιτύλιγμα που καλύπτει την κενότητα του περιεχομένου της.
Almost Famous
Ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια του 21ου αιώνα έχει να κάνει με το γιατί το «Almost Famous» έχει καταφέρει να θεωρείται τόσο μεγάλη ταινία. Ένα τυπικό coming of age εργάκι, μια χαρά για να το χαζεύεις σε κάποια φάση που θα θες να δεις κάτι χαλαρό στην τηλεόραση χωρίς να σκέφτεσαι ιδιαίτερα αλλά μέχρι εκεί. Ακόμα και η επιτυχία που είχε το 2000 στον κινηματογράφο μπορεί να δικαιολογηθεί. Το να μνημονεύεται πάνω από μια δεκαετία μετά είναι πραγματικά ένα τεράστιο μυστήριο.
Οι τρεις ταινίες που θα έπρεπε να είναι στη λίστα:
Eastern Promises
Αδικαιολόγητη έλλειψη, μια τεράστια ταινία από τον Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ που καθοδηγώντας τους Βίγκο Μόρτενσεν, Ναόμι Γουότς και Βενσάν Κανσέλ πάνω σε ένα εξαιρετικά πολυδιάστατο σενάριο, καταφέρνει να επαναπροσδιορίσει με ιστορικά αποτελέσματα το είδος των μαφιόζικων ταινιών. Ατμόσφαιρα που σε κάνει να νιώθεις εγκλωβισμένος στη ζοφίλα του λονδρέζικου υπόκοσμου, ορισμένες σκηνές αληθινής κινηματογραφικής ανθολογίας όπως η συμπλοκή μέσα στα λουτρά, σεμιναριακή εξέλιξη χαρακτήρων και ένα φινάλε που δεν μπορεί παρά να συζητιέται για χρόνια, το Eastern Promises δεν γίνεται να λείπει από καμία τέτοια λίστα.
Half Nelson
Μια από τις πιο χαμηλόφωνες και σημαντικές ερμηνείες του Ράιαν Γκόσλινγκ που στο ρόλο ενός ναρκομανή και εναλλακτικού δασκάλου σε ένα σχολείο μιας φτωχής γειτονιάς των ΗΠΑ, δίνει ρέστα. Ανεξάρτητη παραγωγή, σενάριο βασισμένη στις διαπροσωπικές σχέσεις που δημιουργούνται στον μικρόκοσμο ενός σχολείου, ατελείωτος ρεαλισμός, καμία εξιδανίκευση, αισιόδοξο και απαισιόδοξο ταυτόχρονα, το «Half Nelson» είναι η απόδειξη πως η εργατική τάξη μπορεί να βρει το σινεμά που μιλάει για τη ζωή της και να είναι από τα πιο ουσιαστικά είδη σινεμά που θα ανθίσουν στο Hollywood.
American Gangster
Χρόνια είχαμε να δούμε τόσο δυνατή αστυνομική ταινία όσο αυτή και από τότε έχουμε να δούμε κάτι αντίστοιχο. Βασισμένη σε ένα τυπικό δίπολο αστυνόμου-εγκληματία και με τους Ράσελ Κρόου και Ντένζελ Ουάσιγκτον να ερμηνεύουν με ζηλευτή δεξιοτεχνία τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, η ταινιάρα αυτή του Ρίντλεϊ Σκοτ, ο οποίος έχει την τάση να γυρίζει τις καλύτερες και τις χειρότερες ταινίες που κυκλοφορούν κατά καιρούς, γράφει ιστορία στο αγαπημένο είδος του crime drama. Γυρισμένη με oldshcool τρόπο και ακολουθώντας τη μεθοδολογία και το στυλιζάρισμα του «Νονού», αποτελούμενη από πολλά γεγονότα, πολλούς χαρακτήρες, πολλά sublots, στοιχεία που συνδέονται αρμονικά μεταξύ τους δομώντας μια πλοκή που «αναπνέει» και εξιστορώντας μια πέρα για πέρα ολοκληρωμένη ιστορία, το «American Gangster» είναι σινεμά στα καλύτερά του.