Το Blade Runner 2049 του Dennis Villeneuve ήταν ένας επαναπροσδιορισμός. Τα δύο Όσκαρ που πήρε πριν μερικές μέρες το επιβεβαίωσαν. Έδωσε ένα πολύ ισχυρό πουσάρισμα στο science fiction. Στην δική του εκδοχή του science fiction. Γιατί το είδος γενικά ζει εδώ και μια πενταετία μέρες δόξας και απόλυτης κυριαρχίας. Όχι όμως με τη μορφή του Blade Runner. Αυτός ο ξεχωριστός δρόμος που χάραξε η ταινία κατευθύνεται τώρα προς το σημείο της κορυφής. Πώς πιστοποιείται αυτό; Από την τάση των κυριαρχικών μέσων μυθοπλασίας να πατήσουν πάνω στη μυθολογία της. Το Netflix εν προκειμένω που μετά τη σειρά Altered Carbon φέρνει και μια ταινία που θυμίζει εν πολλοίς το Blade Runner. Το Mute.
Πρόκειται για μια ταινία που ξεφεύγει μόνο στο κομμάτι των ιπτάμενων αυτοκινήτων. Κατά τ΄άλλα μπορείς να την πεις και πιστή αντιγραφή του Blade Runner. Βρισκόμαστε στο Βερολίνο του μέλλοντος κι αυτό μας δημιουργεί ειρήσθω εν παρόδω μια απορία. Από πότε έγινε το Βερολίνο τόσο must για το science fiction; Το έχουμε δει ως βάση στο Counterpart, στο Berlin’s Station και σε διάφορες ταινίες αυτού ή διαφορετικού είδους. Ίσως φταίει το ότι το Βερολίνο είναι η πιο χαρακτηριστική πρωτεύουσα της Ευρώπης ως προς το γεγονός ότι η μαγεία της βρίσκεται στο underground παρά στο προφανές. Κλείνει η παρένθεση.
Στο Mute έχουμε επίσης σχεδόν τα ίδια γραφικά με τους μεγάλους φωτεινούς ουρανοξύστες που υψώνονται σε μια σκοτεινή πόλη, ως επί το πλείστον βροχερή. Πρωταγωνιστής εδώ είναι ένας μουγκός μπάρμαν που αναζητά τη γυναίκα που αγαπάει. Για να την βρει θα πρέπει να εισδύσει βαθιά στα σκοτεινά μονοπάτια του Βερολίνου.
Τι άλλο έχουμε στο Mute; Α, ναι. Την εμβύθιση σε εικονική πραγματικότητα, έννοιες εικονικού σεξ που πλέον έχουν γίνει πολύ κλισέ και αναμενόμενες σε science fiction, κλασσικά άκυρες σκηνές με bowling αλά Big Lebowski και ασύνδετες μεταξύ τους σκηνές. Άραγε υπάρχει κάτι καλό στην ταινία; Σαφώς. Είναι το καστ. Μιλάμε για ένα αντρικό καστ ως επί το πλείστον, το οποίο σε ένα άλλο σενάριο θα μπορούσε να δώσει κάτι αντίστοιχο του Mulholland Drive. Κι αυτό δεν είναι ένα τυχαίο παράδειγμα.
Ο συνδετικός κρίκος που ακούει στο όνομα Justin Theroux έχει κι εδώ έναν ρόλο αντίστοιχης παράνοιας με το αριστούργημα του Lynch. Αν βάλουμε δίπλα του τον πρωταγωνιστή Alexander Skarsgard που κουβαλάει τη δόξα του ρόλου στο Big Little Lies, τον Paul Rudd με την ούγια του Ant-Man και τον οσκαρικό πλέον Sam Rockwell, τότε αντιλαμβάνεται κανείς τι ευκαιρία πήγε χαμένη. Ο Duncan Jones που σκηνοθετεί και συνυπογράφει το σενάριο με τον Michael Robert Johnson τα έκαναν θάλασσα. Σε κάθε επίπεδο. Ας ολοκληρώσω εδώ και αφήνω τα υπόλοιπα στην κρίση σας.
