Είσαι ένας τύπος που ζει μέσα στον υπόκοσμο. Η ζωή σου μοιάζει με τις ζωές των «κακών» που βλέπουμε στις ταινίες. Άλλοι βλέπουν ένα όπλο και φρικάρουν. Όμως εσύ ανήκεις σε αυτή την πτυχή της κοινωνίας όπου το να κυκλοφορείς χωρίς όπλο πάνω σου είναι αντίστοιχο της αυτοκτονίας.
Κάποια στιγμή συλλαμβάνεσαι από την αστυνομία για το λόγο που οι περισσότεροι σαν και εσένα πέφτουν κάποια στιγμή στα χέρια της: πας να κάνεις μια ένοπλη ληστεία σε μια τράπεζα –το ξέρεις καλά το εν λόγω «σπορ», άλλωστε- αλλά τα πράγματα πάνε στραβά και πέφτεις στα χέρια του νόμου. Μπαίνεις μέσα για μπόλικα χρονάκια.
Φτάνει η στιγμή που βγαίνεις. Έχεις αποφασίσει ν’ ακολουθήσεις το σωστό δρόμο. Να μπεις στην οδό της νομιμότητας. Ανακαλύπτεις πως έχεις ταλέντο στα κόμιξ. Και οι εμπειρίες σου είναι τέτοιες που εύκολα μπορείς να παράξεις ιστορίες που θα κάνουν τους οπαδούς των αστυνομικών περιπετειών να γουστάρουν. Ταυτόχρονα, ασχολείσαι και με τα δικαιώματα υπέρ των φυλακισμένων.
Αυτή ακριβώς είναι η ιστορία του σκηνοθέτη της ταινιάρας από το Βέλγιο με το όνομα «Tueurs», δηλαδή «Δολοφόνοι», η οποία έκανε ντεμπούτο στις αθηναϊκές κινηματογραφικές αίθουσες στο πλαίσιο του 18ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ελλάδας.
Τον λένε Φρανσουά Τρουκένς, βγήκε από την φυλακή, έπειτα από μια ζωή στην παρανομία έγινε δημιουργός κόμιξ και πρόσφατα, μαζί με τον έμπειρο διευθυντή φωτογραφίας Ζαν-Φρανσουά Χένσγκενς, γύρισαν την πρώτη τους μεγάλου μήκους ταινία. Μια ταινία που σε κρατάει στην τσίτα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Μια συμμορία κάνει μια ληστεία. Ο αρχηγός της μάλιστα, παλιά καραβάνα στον κόσμο του υπόκοσμου και αιώνιος στόχος για έναν από τους πιο έμπειρους και ικανούς αστυνόμους του Βελγίου, έχει υποσχεθεί στην αγαπημένη του πως αυτή θα είναι και η τελευταία του «δουλειά» και μετά θα αποσυρθεί μαζί της κάπου χαλαρά.
Φυσικά, όπως όλοι ξέρουμε όταν ακούμε τέτοιες ατάκες, τα πάντα θα πάνε στραβά σε αυτή την τελευταία δουλειά…
Διότι η συμμορία του πρωταγωνιστή μας όχι μόνο γίνεται αντιληπτή από την αστυνομία κατά τη διάρκεια της ληστείας με αποτέλεσμα να την καταζητεί τελικά όλο το Βέλγιο, αλλά, ταυτόχρονα, στην πλάτη της, παίζεται και ένα άλλο παιχνίδι: μια άλλη συμμορία σκοτώνει μια δικαστικό που όλως τυχαίως ήταν αυτόπτης μάρτυρας της ληστείας ενώ «καθαρίζει» και μερικούς ακόμα αυτόπτες μάρτυρες.
Ξαφνικά, οι ληστές θεωρούνται από την κοινή γνώμη και την αστυνομία κάτι παραπάνω- δολοφόνοι.
Ο επικεφαλής της έρευνας δεν ενδιαφέρεται για το αν όλο αυτό είναι συνωμοσία ή όχι, δεν ενδιαφέρεται για το αν η συμμορία των ληστών είναι υπεύθυνη μόνο για τη ληστεία και για τις δολοφονίες οι ένοχοι είναι άλλοι.
Οι ενδείξεις υπάρχουν αλλά ο ίδιος είναι τόσο «διψασμένος» να πιάσει μετά από τόσα χρόνια τον άπιαστο ληστή-αντίπαλό του, που δεν ενδιαφέρεται. Έτσι, ο πρωταγωνιστής μας θα πρέπει να συμμαχήσει με μια ιδεαλίστρια αστυνομικό ώστε να αποκαλυφθεί η αλήθεια.
Όσοι έχουν δει το «Heat» του Μάικλ Μαν, την ιστορική αστυνομική ταινία του 1995 με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο και τον Αλ Πατσίνο, δε θα δυσκολευτούν να αναγνωρίσουν τις επιρροές του σκηνοθετικού διδύμου: είναι ορισμένες σκηνές που μοιάζουν λες και έχουν ξεπηδήσει αυτούσιες από το αστυνομικό έπος του Μαν που άλλαξε την ιστορία του είδους.
Ωστόσο, η επιρροή αυτή δεν αποτελεί μια στείρα αντιγραφή, είναι δημιουργική και το αποτέλεσμα είναι το λιγότερο εντυπωσιακό. Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί: το «Tueurs» είναι μια από τις καλύτερες ταινίες δράσης που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Φυσικά, μοιάζει λογικό: ο ένας εκ των δυο δημιουργών της, ο Τρουκένς, έγραψε ένα ουσιαστικά αυτοβιογραφικό σενάριο.
Και αν κρίνουμε από το τελικό, αριστουργηματικό, γεμάτο σασπένς και αγωνία αποτέλεσμα, η αλήθεια φανερώνεται λίγο άβολη: κανείς δεν μπορεί να φτιάξει μια ταινία για τον υπόκοσμο από έναν (έστω πρώην) εγκληματία…