Άτιμο πράμα αυτές οι προσδοκίες. Άτιμο πράμα και οι συγκρίσεις. Μπορούν πολύ εύκολα να σε απογοητεύσουν. Για όσους από εσάς έχετε δει το Narcos, μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι είναι μια σειρά που θα μπορούσαμε να βλέπουμε σε επανάληψη για όλη μας τη ζωή. Σαν το Ρετιρέ, μόνο που εδώ μιλάμε για τρομερή ποιότητα. Το Narcos όμως έκανε και ζημιά. Ανέβασε τον πήχη και μας έδωσε ένα συγκρίσιμο μέγεθος. Κάτι τέτοιο δεν είναι πάντοτε καλό. Ιδίως όταν αυτό με το οποίο το συγκρίνεις έχει ως δημιουργό του έναν από τους δημιουργούς του Narcos. Το The Mechanism μας γέμισε με προσδοκίες και δεν εκπλήρωσε ούτε μία.
Ο Jose Padilha, ο Βραζιλιάνος σκηνοθέτης που κέρδισε Χρυσή Άρκτο το 2008 με το Elite Squad και σκηνοθέτησε τα πρώτα δύο επεισόδια του Narcos, προσπαθεί να πατήσει πάνω στα ειωθότα του Narcos, χωρίς όμως να έχει το κατάλληλο υλικό. Δεν είναι μόνο το σενάριο που βρίθει κενών και αλληλουχίας από σκηνή σε σκηνή. Είναι και οι ηθοποιοί που δεν μπορούν να εναρμονιστούν με την ψυχοσύνθεση του χαρακτήρα τους. Εδώ πέρα, ας μην ξεχνάμε, δεν μιλάμε για μια μυθοπλασία. Μιλάμε για μια ντοκιμαντερίστικη σειρά.
Το σκάνδαλο Lava Jato είναι από τα μεγαλύτερα παγκοσμίως και σε κάθε εποχή. Είναι το μεγαλύτερο που έχει καταγραφεί στη Νότιο Αμερική και στην Κεντρική. Και παρόλο που το βιβλίο είναι πολύ συναρπαστικό και γλαφυρό, το The Mechanism δεν έχει κανένα απ΄αυτά τα χαρακτηριστικά.
Είναι υπερβολικά αργό και την ίδια στιγμή κάνει μεγάλα χρονικά άλματα. Δεν προλαβαίνεις να μπεις στο κλίμα της εκάστοτε στιγμής. Σκάνε και κάτι σεκάνς ξέμπαρκες που υποτίθεται ότι είναι για να επιτείνουν την αγωνία. Πώς να το κάνουν αυτό όμως, αν δεν έχει δημιουργηθεί ούτε ψήγμα τέτοιας στο πριν;
Λέγαμε σε προηγούμενο θέμα για το Netflix ότι δύσκολα θα βρεις σειρά που να είναι κάτω από καλή. Ε, με το The Mechanism μας αναίρεσε πλήρως. Όχι ότι είναι φταίξιμο του δικτύου. Όλοι μας θα εμπιστευόμασταν τυφλά τον άνθρωπο που μας έδωσε το Narcos και μας ανέβασε κατά πολύ το στάτους. Ο Padilha βέβαια δεν είναι επ΄ουδενί το πρόβλημα. Προσπαθεί με συγκεκριμένα τρικ να δώσει μια αίγλη στη σειρά. Κυρίως με την αφήγηση των πρωταγωνιστών σε ορισμένες στιγμές της δράσης τους.
Είναι όμως κάποια πράγματα που βγάζουν μάτι. Για παράδειγμα στο δεύτερο επεισόδιο βλέπουμε το ανθρωποκυνηγητό του κεντρικού κρίκου του σκανδάλου, του Ibrahim και ο επικεφαλής της αστυνομίας κάθεται ατάραχος σε μια καρέκλα και ακούει την αστυνομικό να παρακούει τις εντολές του.
Δεν ξέρω αν είμαι τόσο δύσκολος και αρνητικός απέναντι στην πορτογαλική γλώσσα και την βραζιλιάνικη εκδοχή της ή αν μου κάθονται τόσο ανοίκεια οι ηθοποιοί – με εξαίρεση τον Wagner Moura που ήταν άψογος Escobar. Άλλωστε, άλλο τρόπο παιξίματος μαθαίνουν εκεί, άλλον στην Ευρώπη. Τα ίδια πάνω κάτω ένιωθα και με το 3%. Δηλαδή αν παίρναμε όλο το καστ του Narcos και το βάζαμε στο The Mechanism πιστεύω θα μιλούσαμε για κάτι μεγαλειώδες. Γιατί δυνητικά τέτοια προοπτική είχε η σειρά. Ούτε Pedro Pascal, ούτε Moura, ούτε ένας Boyd Holbrook δεν υπάρχει εδώ.
Το ατυχές με το O Mecanismo είναι ότι τα καταλαβαίνεις όλα αυτά από το πρώτο επεισόδιο. Δεν σου δίνει κάτι για να πεις «ας του δώσω μια ευκαιρία ακόμα, ας πάω μέχρι το 3ο-4ο επεισόδιο». Απ΄ό,τι φαίνεται θα περιμένουμε τον Σεπτέμβριο για την 4η σεζόν Narcos.