Θέλω να σκεφτείς όλες εκείνες τις σειρές που όλοι συμφωνούμε ότι είναι στις κορυφαίες που εμφανίστηκαν στην τηλεόραση. Το Breaking Bad για παράδειγμα. Προσπάθησε να φανταστείς τη σειρά χωρίς ίχνος από Γουόλτερ Γουάιτ. Θα την έβλεπες; Μπορεί και όχι. Μπορεί. Γιατί η απουσία του Mr. Heisenberg δε θα σήμαινε μείωση στην ποιότητα. Θα σήμαινε απλώς διαφορετικές κατευθύνσεις. Ας πούμε όμως ότι αυτό το παράδειγμα είναι ακραίο. Πάμε στο Walking Dead. Βγάλε τον Negan. Μειώνει τη σειρά; Ίσως όχι. Βάσει αυτών των παραδειγμάτων, σκέψου πως θα ήταν η σειρά Lucifer αν αφαιρούσες τον βασικό ήρωα;
Ναι, ακούγεται πολύ χαζή όλη αυτή η διαδικασία. Θα πει κανείς «χαίρω πολύ ρε φίλε, βγάλει και το ρύζι από τα γεμιστά και έχεις απλώς χωριάτικη». Σωστό. Άλλωστε, αν δεν υπήρχε ο Lucifer δεν θα έφτιαχνε κανείς τη σειρά. Όμως έχω ένα λόγο που το κάνω αυτό. Θεωρώ ότι η δύναμη ενός σεναρίου και μιας παραγωγής φαίνεται στο κατά πόσο μπορεί να σταθεί δίχως το βασικό της γρανάζι. Αν η απόσταση είναι μικρή ή σε ένα λογικό πλαίσιο, τότε όλα καλά.
Αν η απόσταση είναι χαώδης, τότε υπάρχει πρόβλημα. Και στο Lucifer η απόσταση είναι πραγματικά τεραστίων διαστάσεων. Σε όσες σκηνές δεν υπάρχει ο κύριος Morningstar, το πράγμα γίνεται απίστευτα βαρετό. Για να μην μπω στη διακεκαυμένη ζώνη και πω ότι ορισμένες φορές αυτό ισχύει και με τον Τομ Έλις στο πλάνο.
Αυτό είναι κάτι που είχε φανεί από την πρώτη σεζόν. Απλώς τότε τα πράγματα ήταν στην αρχή και πολύ διαφορετικά. Πάνω απ΄όλα δεν είχε τραβηχτεί η αφήγηση σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μοιάζει σαν παραμορφωμένο ον. Ο Τομ Έλις είναι ότι ο Πάτρικ Χάρις για το How I Met Your Mother. Μοναδικός στο είδος του, συμπαρασύρει όποιον είναι μαζί του στη σκηνή και ορθώνει πρακτικά μόνος του το ανάστημα.
Θα περίμενε κανείς το Lucifer να μην αρκείται μόνο σε αυτό. Παρά το ότι μιλάμε για μια σειρά που πήγαινε βλέποντας και κάνοντας, η πρώτη σεζόν έχτισε μια πολύ ισχυρή βάση κοινού. Έπρεπε η δεύτερη και πλέον η τρίτη να έχουν να δώσουν κάτι καινούργιο. Κάτι που δεν έγινε ποτέ.
Αντ΄αυτού, εξακολουθούσαμε να απολαμβάνουμε ρεσιτάλ από μέτριες ως φανερά ατάλαντες ερμηνείες. Με πρώτη και καλύτερη την Λόρεν Χέρμαν που υποδύεται την Κλόε Ντέκερ. Τόσο εξόφθαλμα αδιάφορη, χωρίς αυξομειώσεις στην ψυχοσύνθεση του χαρακτήρα, χωρίς ιδιαίτερο βάθος. Ακόμα και ο Τζον Σνόου μπροστά της φαίνεται να έχει ένα κάποιο εύρος.
Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν για την πλειονότητα του καστ. Τον Αμεναντίλ, τον Νταν, την Σάρλοτ και όποιον γκεστ εμφανίζεται. Η μόνη που κρατάει τα μπόσικα και η ένωση της με τον Lucifer αποτελεί όαση, είναι η Λέσλι Μπραντ, η Μέιζ στη σειρά. Στην πρώτη σεζόν ήταν και η ψυχολόγος η Λίντα, αλλά στην δεύτερη την κατάπιε η μετριότητα κι εκείνη.
Έχοντας φτάσει στην 3η σεζόν όλα τα παραπάνω έχουν γιγαντωθεί υπό το πρίσμα του προβλήματος της εξέλιξης και του σεναρίου. Αυτό το καταλαβαίνεις από το πόσο έχει πέσει και η απόδοση του Ellis. Το βλέπεις από το πόσο λάθος παρουσιάζονται οι επουράνιες φιγούρες που μεταμορφώνονται σε ύλη και βρίσκονται στη Γη. Ο Θεός, η γυναίκα του Θεού, τα πάντα.
Αμφιβάλλω ειλικρινά αν κάποιος από το καστ, τη εξαιρέσει του Έλις και της Μέιζ, θα συναντήσει επιτυχία μεγαλύτερη από το Lucifer. Ακόμα κι αν έχουν έναν ακόμα πιο μικρό ρόλο!