Το science fiction είναι χωρίς δεύτερη σκέψη το κυρίαρχο είδος σήμερα στο σινεμά και την τηλεόραση. Ακόμα και στην μέτρια ή κακή αποτύπωση του καταφέρνει να κρατήσει το κοινό. Εκεί που το χάνει περισσότερο είναι τις στιγμές που προσπαθεί να αναβιώσει ένα brand του παρελθόντος. Γι΄αυτό το Lost In Space ήταν – πριν κυκλοφορήσει – ένα πρότζεκτ που το Netflix ήθελε να πάει πολύ καλά, αλλά κανείς δεν μπορούσε να το εγγυηθεί. Σε αντίθεση με άλλες σειρές που μας σύστησε το Netflix, το Lost In Space είναι μια επανεφεύρεση. Παίρνει τη σειρά που προβλήθηκε στις ΗΠΑ πριν από κάτι δεκαετίες και της δίνει μια διαφορετική οπτική.
Για παράδειγμα, στην πρώτη της κυκλοφορία το κοινό δεν είχε τόσο μεγάλη άποψη γύρω από το science fiction. Ήταν ακόμα στα σπάργανα των γνώσεων. Τώρα τα πράγματα είναι εκ διαμέτρου αντίθετα. Οι δημιουργοί της σειράς ήξεραν ότι έπρεπε να διαφοροποιήσουν με μικρές λεπτομέρειες το αρχικό στόρι. Γι΄αυτό έβαλαν τρία παιδιά αντί για δύο. Γι΄αυτό δεν άφησαν την οικογένεια Ρόμπινσον να είναι η μοναδική που επέζησε στον γαλαξία. Αποφάσισαν να το προσαρμόσουν με λίγα λόγια. Να το φέρουν πιο κοντά στη σύγχρονη αμερικανική αντίληψη και σαφώς να μην περιορίσουν τον εαυτό τους.
Γιατί τι θα συνέβαινε αν το Lost In Space δεν πήγαινε κατ΄ευχήν; Αν οι σεναριογράφοι αναγκάζονταν να βρουν και νέα stories για να κάνουν τη σειρά πιο ενδιαφέρουσα; Ας μην ξεχνάμε σε αυτό το σημείο ότι μιλάμε για μια πλοκή που όταν πρωτοβγήκε είχε βασιστεί σε άλλες εντελώς εικασίες και προσλήψεις από τους τότε συγγραφείς και μυθιστοριογράφους.
Εκ του αποτελέσματος, το Lost In Space αποδεικνύεται μια πολύ μεστά πλασιωμένη επιλογή από το Netflix και όλους τους υπεύθυνους γι΄αυτό. Από το πρώτο επεισόδιο δίνεται η αίσθηση ότι παρακολουθούμε ένα ντοκιμαντέρ για το διάστημα ή μια μεγάλη sci-fi ταινία. Δεν φταίει μόνο ότι όλα τα επεισόδια είναι κοντά στην ώρα. Συμβάλλει στη δημιουργία εντυπώσεων η εξέλιξη. Πως κινούνται οι πρωταγωνιστές, πως μετακινείται η εικόνα από το ένα σημείο στο άλλο.
Στο Lost In Space παρακολουθούμε το διαστρικό ταξίδι της οικογένειας Ρόμπινσον που έχει αποχαιρετήσει την Αποικία και αναζητά ένα νέο πλανήτη. Το σκάφος βγαίνει εκτός πορείας με αποτέλεσμα να καταλήγει σε έναν άγνωστο πλανήτη που με κάποιο τρόπο έχει κοινά στοιχεία με τη Γη. Χιόνι, σύννεφα, βουνά και αέρα που μπορεί να αναπνεύσει ο άνθρωπος. Με την αφήγηση να μας μεταφέρει σε συγκεκριμένες στιγμές του παρελθόντος που έπαιξαν τον ρόλο τους στην κατάληξη, τα μέλη της οικογένειας πρέπει να υπερκεράσουν όσα τους χώριζαν στο παρελθόν και να επανανοηματοδοτήσουν τον συνεκτικό δεσμό τους.
Τα εφέ και η δημιουργία του σκηνικού έχουν μια χαρακτηριστική απλότητα και αποπνέουν μια άνεση. Όλο αυτό αντικατοπτρίζεται στην πολύ άνετη εξέλιξη της ιστορίας. Δεν τίθεται ζήτημα «δυσπεψίας» ως προς τον θεατή. Δεν είναι κάποιο sci-fi αριστούργημα, αλλά έχει όλα τα φόντα να γίνει. Κι αυτό τεκμαίρεται από το ότι η πρώτη σεζόν αποτέλεσε τον πρόλογο. Τις λεγόμενες συστάσεις.
Ένα στοιχείο που σίγουρα πρέπει να το λαμβάνουμε υπ΄όψιν μας. Χωρίς να σημαίνει ότι αλλοίωσε τόσο πολύ το τι αποκομίζει ο θεατής. Δεν είναι δηλαδή μια περίπτωση Batman V Superman, όπου η ταινία φτιάχτηκε για να μας συστήσει τους υπερήρωες της DC και όσα θα ακολουθήσουν.
Η πραγματική γοητεία του Lost In Space είναι ότι κάπου κάπου ξεφεύγει αρκετά από το πρίσμα του science fiction. Μπαίνει σε άλλα μονοπάτια. Όπως το εσωτερικό coming of age του μικρού Γουίλ. Ή την προσπάθεια μιας οικογένειας να συνδεθεί ξανά με τα μέλη της. Συνδυάζει την σκαιότητα του άγνωστου σύμπαντος μαζί με τη συναισθηματική βαναυσότητα των οικογενειακών σχέσεων.
Κι έχω την αίσθηση ότι είναι φορές που ο θεατής το αναζητά αυτό. Θέλει να μην προσκολλάται κάπου ή να βλέπει ένα old time classic ανανεωμένο. Το Lost in Space το δίνει απλόχερα αυτό το στοιχείο.
Την ίδια στιγμή, για το Netflix έρχεται σε μια περίοδο που αρκετές σειρές απέτυχαν, ως και παταγωδώς. Του δίνει ένα έρεισμα και αναζωογονεί μια μορφή έκφρασης που έχει πάντοτε πιστούς οπαδούς. Το space fiction είχε, έχει και θα έχει πάντοτε τους πιο φανατικούς geeks.