Θα ξεκινήσω το κείμενο με ερώτηση κρίσεως. Πόσο χρονών είναι ο Νίκολας Κέιτζ; Είμαι σίγουρος ότι σε έπιασα εξ απήνης. Είμαι βέβαιος ότι η μαντεψιά σου κινήθηκε μεταξύ 60 και 66. Κάπου εκεί. Κι εγώ εκεί τον έβαλα. Αν σκεφτούμε πόσα χρόνια τον βλέπουμε, πόσο έχει τραβηχτεί, ότι βάψει το μαλλί, τότε πρέπει να έχουμε πέσει όλοι μας κοντά. Κι όμως. Είναι μόλις 54 ετών. Κι ύστερα από 72 ταινίες που έχει παίξει, αποφάσισε να κρεμάσει τη φανέλα. Δηλαδή την ίδια χρονιά που αποσύρθηκε ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις, αποσύρεται και ο Κέιτζ. Τάλε κουάλε σα να λέμε. Μόνο που ο Κέιτζ δεν θα μας απελευθερώσει εντελώς από το αστείρευτο ταλέντο του. Θα είναι αποκλειστικά σκηνοθέτης.
Για να μην γεμίζεις με πολλή χαρά. Ο κύριος Κέιτζ δεν θα αποσυρθεί τώρα άμεσα. Σε μια 4ετία το βλέπει να έρχεται. Έτσι λέει στην ανακοίνωση του.
Το πως έχει καταφέρει αυτός ο άνθρωπος να κάνει ταινίες 35 χρόνια τώρα, είναι ανεξήγητο. Πιο ανεξήγητο κι από το ότι η φρυγανιά πέφτει στο χαλί πάντα από τη μεριά της μαρμελάδας. Θα ξαναγράψω τον αριθμό. 72 ταινίες. Οκ, τουλάχιστον 25 απ΄αυτές ήταν για να ξεπληρώσει τα χρέη που είχε. Να πούμε εδώ ότι κάποτε είχε περιουσία 150 εκατομμύρια δολάρια. Τι πέτυχε; Να αγοράζει σπίτια παντού, να έχει πάνω από 20 σε όλο τον κόσμο, να έχει κάνει θεοπάλαβες αγορές και στο τέλος να χρωστάει γύρω στα 10 εκατομμύρια. Και να έχει χάσει τα πάντα.
Αυτός ο τύπος λοιπόν, ο Νίκολας ο Κέιτζ κατάφερε να συντηρηθεί όλα αυτά τα χρόνια ως ηθοποιός. Κατάφερε να διαχειριστεί κοντά στα 250 εκατομμύρια δολάρια. Πιο απίστευτο κι από το ότι ο Βαγγέλης Μάντζαρης θεωρείται μπασκετμπολίστας.
Έχοντας φτάσει σε αυτό το σημείο κι αφού προσθέσω ότι τον Μάιο θα βρίσκεται στις Κάννες με τη νέα ταινία του Γκασπάρ Νόε, ήρθε η στιγμή να μιλήσουμε για το τι πρόσφερε. 72 ταινίες, 10 πολύ καλές, 10 υποφερτές και 52 για να τρυπάς τα μάτια σου. Αν το αναλύσεις, το Sorcerer’s Apprentice είναι από τις υποφερτές του! Οι παρακάτω ούτε τύπισσα που θα της την έπεφτες στο μπαρ μετά από 4 ποτά.
Bangkok Dangerous
Μίστερ Μιγιάγκι από τα Lidl σε αυτή την ταινία ο Νίκολας. Υποτίθεται ότι είναι ένας πληρωμένος δολοφόνος που τον προσλαμβάνει ένας τύπος του υποκόσμου στην Ταϊλάνδη. Εκεί συναντάει ένα νεαρό που σκοπεύει να τον έχει για τα θελήματα. Τελικά, τον εμπνέει ο πιτσιρικάς και αποφασίζει να γίνει ο σενσέι του. Και να εναντιωθεί στον εργοδότη του. Θα μπορούσες να πεις ότι έχει κατακλέψει την απωανατολίτικη κουλτούρα. Και δίκιο θα είχες. Επίσης είναι σαφές ότι αποτέλεσε μια κραυγαλέα ξεπέτα για εκείνον.
Ghost Rider: Spirit of Vengeance
Δύο πράγματα έχω να πω. Ένα, πώς γίνεται ταινία με τον Ίντρις Έλμπα να είναι τόσο οικτρή; Δεύτερον, αν δεν ήταν κι αυτός τότε θα μιλούσαμε για το με διαφορά χειρότερο πράγμα που έχει κάνει ο Κέιτζ. Και δεν εννοώ μόνο υποκριτικά.
Pay The Ghost
Η φάση «στοργικός πατέρας που θρηνεί τον χαμό του γιου του, δέχεται poke από περίεργες κατευθύνσεις και αγνώστους πομπούς» δεν τσουλάει με τίποτα. Οι παραισθησιογόνες σκηνές του ήρωα είναι το λιγότερο φαιδρές. Ο Κέιτζ είναι σαν να ψάχνει μια κονσέρβα με τόνο στα ντουλάπια της κουζίνας και όχι τον γιο του.
Seeking Justice
Θα μπορούσε να είναι συμπαθητική ταινία. Σκοπός της ήταν να θυμίσει λίγο Λίαμ Νίσον. Ένας άντρας βλέπει τη γυναίκα του σε κώμα ύστερα από επίθεση από άγνωστο. Ένας επίσης άγνωστος εμφανίζεται στο νοσοκομείο καθώς περιμένει και του προτείνει να αναλάβει δράση. Φυσικά θέλει αντάλλαγμα, αλλά ο Κέιτζ δεν το γνωρίζει εκείνη τη στιγμή. Η ταινία είναι μια χαρά μέχρι εκείνο το σημείο. Μετά παίρνει τη θέση της στο πάνθεον του 54χρονου ηθοποιού.
Για το τέλος, αυτό που μένει ως απορία είναι αν ο Κέιτζ είναι χειρότερος ή τον κοντράρουν τα τελευταία χρόνια καριέρας του Ντεπαρντιέ…