Γινόταν- ελάτε τώρα που δεν το θυμάστε- κάπως έτσι: παίρναμε το νεαρό εαυτό μας, πηγαίναμε στο σαλόνι, καθόμασταν αναπαυτικά στον καναπέ ή το χαλί, πατούσαμε το κουμπί για ν’ ανοίξει η όχι-και-τόσο-smart TV μας και μετά παθαίναμε ηθελημένη αποβλάκωση απολαμβάνοντας πραγματικά τα παιδικά.
Δικαιολογούμασταν, βέβαια, καθώς η φράση- κλειδί στην ανωτέρω παράγραφο είναι «Το νεαρό εαυτό μας». Ήμασταν παιδιά και μόνο που ανοίγαμε την τηλεόραση εντυπωσιαζόμασταν.
Τώρα που πέρασαν κάποια χρόνια, ωστόσο, και όταν μπαίνουμε στο λεωφορείο μας κοιτάζουν τα μικρά με βλέμμα συμπόνιας και σηκώνονται για να καθίσουμε, πρέπει να το παραδεχτούμε: ορισμένα από αυτά τα προγράμματα ήταν ελαφρώς- πώς να το θέσουμε με μια άλφα κομψοέπεια…-μάπα.
Την τιμητική τους στην (άκρως υποκειμενική) λίστα έχουν, πάντως, οι ακόλουθες 5 σειρές που βλέπαμε πιτσιρικάδες:
Καρουζέλ
Ίσως το μεγαλύτερο κόλλημα για τα παιδιά στις αρχές των 90s: τα όσα διαδραματίζονταν στο δημοτικό σχολείο Primaria Mundial μεταξύ της δεσποινίδος Σιμένα και των μαθητών της μας έκαναν σκληροπυρηνικούς φαν της σειράς και δε χάναμε επεισόδιο ούτε με την απειλή όπλου (το χρησιμοποιούσαν για λόγους εκφοβισμού οι δικοί μας όταν έβλεπαν τι βαθμό είχαμε στο «Εμείς και ο Κόσμος»).
Στην πραγματικότητα επρόκειτο για τηλενουβέλα του χειρίστου είδους (κάτι έσπασε μέσα μας με αυτή την πρόταση) που γίνονταν συνέχεια τα ίδια και τα ίδια λες και είχε κολλήσει η σεναριακή κασέτα.
Αντικειμενικά μιλώντας μετά από τόσα χρόνια, το μόνο που άξιζε ήταν η «άοκνη» προσπάθεια του λαϊκού παιδιού Σιρίλο να κάνει πραγματικότητα το «έμπαινα» στην πελούσια και σνομπ Μαρία Χοακίνα.
Γυναίκες…
Κάντυ- Κάντυ
Ναι, εντάξει, ξέρουμε: η τεστοστερόνη μας ξεχείλιζε από τις αντιανεμικές μας φόρμες όταν πηγαίναμε τρίτη δημοτικού και παρακολουθούσαμε μόνο New Channel μετά τις 12 το βράδυ– ποια Κάντυ- Κάντυ τώρα;
Αυτή που έβλεπες μετά μανίας, υποκριτή: η ιστορία της μικρής ηρωίδας στο ορφανοτροφείο «Το Σπίτι του Μικρού Αλόγου» και τα όσα συνέβαιναν με την κυρία Πόνυ μας είχε καθηλώσει μικρούς. Ωστόσο…
Ωστόσο κάθε επεισόδιο ήταν μία συνεχής επίκληση στο συναίσθημα και τόσο μελό, αναμεμειγμένο με εξόφθαλμα κοινωνικά μηνύματα, που μας έκανε από ένα σημείο και μετά να μπουχτίσουμε.
Ρε σεις, παιδικό θέλαμε να δούμε, όχι Αλμοδοβάρ.
Πόκεμον
Η απόλυτη τρέλα των τελών της δεκαετίας του 1990 που «εντεινόταν» λόγω της μανίας μας με τις τάπες και τα ταποβόλα: ο 10χρονος Ας και η προσπάθειά του να γίνει ο αφέντης των Πόκεμον μας είχε μαγέψει σε βαθμό παράνοιας και προτιμούσαμε να μας χτυπήσει βαρυφορτωμένη νταλίκα στο δόξα πατρί από το να χάσουμε έστω και δύο λεπτά από τις περιπέτειες του Πίκατσου, του Μπροκ και του Ντον.
Ελάτε, παραδεχτείτε το: πρόκειται για τον πιο άσκοπα πεταμένο χρόνο που έχουμε περάσει ποτέ στη ζωή μας- του στρατού συμπεριλαμβανομένου. Η σειρά, αν το δούμε ψυχρά, ήταν συνολικά κάκιστη, με το νεαρό της ηλικίας μας ν’ αποτελεί το μόνο ελαφρυντικό.
Αν την βλέπαμε τώρα για πρώτη φορά, στα -άντα μας, η αντίδρασή μας λογικά θα παρέπεμπε σε γνωστό παίκτη του ΠΑΟΚ:
«ΤΙΝΑΦΤΟΡΕ;»
Τζουμαρού
Ή αλλιώς «Ο Ηλεκτρονικός Ιππότης», ο οποίος μας έκανε, πίσω τα 10κάτι μας, να κολλήσουμε περισσότερο κι από τον Σκοτεινό και η έξαψή μας όταν περιμέναμε ένα νέο επεισόδιο να συγκρίνεται μόνο με την αντίστοιχη πριν τις κρίσιμες βολές του Καμπούρη το 1987.
Το στόρι ήθελε τον πιτσιρικά Σουγκάτα να παρατάει το τζούντο για ν’ ασχοληθεί με το Plawres (Plastic Wrestling) και να γίνει ο νούμερο 1 χειριστής του κόσμου- ιδέα εξίσου ενδιαφέρουσα με το να προσπαθήσεις να κουρέψεις το χορτάρι στο Μπερναμπέου με νυχοκόπτη.
Τώρα που πέρασαν χρόνια, ας το παραδεχτούμε: μπορεί ορισμένες μάχες του Τζουμαρού (όπως, για παράδειγμα, αυτή με τον- κρατηθείτε- «Κερασένιο Βομβαρδιστή») να ήταν συμπαθητικές, όμως η όλη σειρά παρέπεμπε ευθέως σε Αισχύλο.
Ήταν, δηλαδή, τραγωδία…
Το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι
70s αισθητική, ιστορία για μια κλασική αμερικανική οικογένεια του 19ου αιώνα που είχε τα πιο απλά προβλήματα στην ιστορία της απλότητας, ο πατέρας Τσαρλς Ίνγκαλς, η γυναίκα του η Λόρα και οι 3 κόρες τους στο προσκήνιο να παίζουν βουκολική μπαλίτσα κι εμείς, ως μαθητές του γυμνασίου, ν’ αρνούμαστε να πάρουμε τα μάτια μας από την οθόνη.
Με την απόσταση των 20+ χρόνων που έχουν μεσολαβήσει από τότε, μας δίνεται η δυνατότητα, πλέον, να το πούμε ανοιχτά: μπορεί «Το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι» να μας έθελγε μικρούς με τον τρόπο που προσέγγιζε σοβαρά ζητήματα (ναρκωτικά, παιδική κακοποίηση, αλκοολισμός, οικονομικά προβλήματα), όμως δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια «χάρτινη» σειρά που παρά τα κωμικά της στοιχεία, συμφωνούσε απόλυτα με το είδος που ανήκε.
Ήταν, βλέπετε, δράμα.