Με το που μπήκε το 2018 το The Rain έγινε μια από τις πιο πολυαναμενόμενες σειρές. Όλοι περίμεναν να δουν το νέο Dark. Όχι λόγω περιεχομένου, αλλά λόγω κοινών χαρακτηριστικών. Ευρωπαϊκή σειρά, μετα-αποκαλυπτικός κόσμος, επιτηδευμένα κενά σημεία στην αφήγηση για να προκληθούν μεγάλα cliffhangers, σκληρή προφορά της Βόρειας Ευρώπης. Το The Rain έγινε ένα gimmick με τα όλα του. Και παρέμεινε τέτοιο, μιας και στην πράξη χάνεται σε πολλά σημεία και δεν προσφέρει επ΄ουδενί αυτόν τον ενθουσιασμό απέναντι στο άγνωστο και στο παντελώς απρόβλεπτο. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι εντελώς για πέταμα.
Αν πρέπει να πούμε τι είναι αυτό που κάνει το μεγαλύτερο κακό στο The Rain είναι ότι παίρνει πολλά στοιχεία από δυστοπίες που έχουν γραφτεί ή έχουν γίνει ταινίες και τα πετάει χύμα σε κάθε επεισόδιο, χωρίς να υπάρχει κάποια σύνδεση. Υπάρχουν απλώς για να υπάρξουν. Γιατί έτσι θεωρούν οι σεναριογράφοι ότι συμβαίνει σε έναν κόσμο που μια πανδημία έχει σκοτώσει κόσμο και κοσμάκη.
Κάτι από ζόμπι, κάτι από αυτόκλητες ομάδες που δημιουργούν μια νέα μορφή εξουσίας, κάτι από κλέφτες κι αρματωλούς, κάτι από καραντίνα και τέλος κάτι από επιζώντες που θέλουν μόνο να φάνε και πέφτουν σαν αρπακτικά πάνω σε παιδιά για να τους πάρουν ό,τι φαγητό έχουν. Αυτό είναι το The Rain κι αυτό το καθιστά μια μικρή απογοήτευση.
Όχι ότι δεν έχει στοιχεία για να το δεις. Η ατμόσφαιρα του είναι πολύ καλή, παρόλο που σε πολλά σημεία αυτονομείται από την πλοκή και μοιάζουν σαν δύο άσχετα μεταξύ τους πράγματα. Το ότι «σπάει» την αλληλουχία του με πιο coming of age στιγμές είναι μια τρόπον τινά ευχάριστη έκπληξη. Απλώς κι αυτό το κάνει λες και δεν βρισκόμαστε σε ένα κόσμο όπου έχει πεθάνει κόσμος ή όπου άνθρωποι μεταμορφώθηκαν σε walking dead και μετέδωσαν τη νόσο πριν εκπνεύσουν.
Είναι πολύ όμορφο σαν στόρι να βλέπεις πως μια αδελφή προσπαθεί να κρατήσει την υπόσχεση που έδωσε στους γονείς της πριν πεθάνουν. Να προστατεύσει τον αδερφό της. Και το κάνει υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Είναι διαφορετικό να βλέπεις εστίαση σε ερωτικές ιστορίες της εφηβείας. Κάνει κάπως πιο ιδιαίτερο το The Rain η προσήλωση και η αντίταξη της κανονικότητας σε ένα ανώμαλο σκηνικό όπου οι άνθρωποι γίνονται ανθρωποφάγοι. Μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Η αδελφική αγάπη και τα ερωτικά σκιρτήματα, ειδικά για τον νεαρό Ράσμους που στα 16 του μαθαίνει για πρώτη φορά τον κόσμο, είναι αξιέπαινες πινελιές σε μια σειρά που μοιάζει να ασφυκτιά πολλές φορές στις νόρμες του είδους της. Το The Rain είναι λες και έχει εγκλωβιστεί.
Η σκηνοθεσία και το σενάριο είναι λες και έχουν πειστεί ότι πρέπει να ακολουθήσουν μοτίβα και να μην παρεκκλίνουν. Και όταν το κάνουν, το κάνουν με τρόπο ενοχικό. Το καλό σε όλα αυτά τα αρνητικά που έχω αραδιάσει για τη σειρά είναι ότι δυνητικά μπορεί να αποδράσει από όσα την κρατάνε στο έδαφος. Στα τελευταία 2 επεισόδια της πρώτης σεζόν που κυκλοφόρησε το Netflix χθες (4/5) αρχίζει να γίνεται αυτό. Απλώς δεν προλαβαίνεις να δεις αν κορυφώνεται, γιατί τελειώνει η σεζόν.
Εκείνο που μπορείς να κρατήσεις είναι ότι το The Rain πρέπει καλύτερα να κριθεί μαζί με την 2η σεζόν του. Αλλά σίγουρα να του δώσεις μια ευκαιρία.