Θα ξεκινήσω τούτο το κείμενο με ένα ρητό. Δικό μου. Οπότε ετοιμαστείτε για μεγάλη δόση σοφίας. Όχι της Αλιμπέρτη. Οι σειρές είναι σαν τις σχέσεις. Δεν μπορείς να πας στην επόμενη αν δεν έχεις ολοκληρώσει με την προηγούμενη. Κι επίσης δεν μπορείς να πας στην επόμενη χωρίς να σκέφτεσαι την προηγούμενη. Δεν είσαι ρομπότ να πατήσεις delete. Κι αυτά που λένε οι φίλοι σου ότι κάθε σχέση είναι διαφορετική, είναι μπαρούφες. Σαφώς και θα έχεις ακόμα το τελευταίο συναίσθημα. Κάτι που δεν είναι μόνο αρνητικό. Είναι και θετικό. Σε κάνει να βλέπεις το νέο ως ακόμα καλύτερο. Αυτό συμβαίνει και ταυτόχρονα δεν συμβαίνει με το Safe.
Δηλαδή, ναι μεν η νέα σειρά του Netflix είναι μια ευχάριστη έκπληξη τηρουμένου του πρόσφατου παρελθόντος, αλλά είναι και μια σειρά που στέκεται αυτόνομα και προκαλεί αυτούσια συναισθήματα και βιώματα. Τουλάχιστον αυτό ισχύει σε μένα. Έχοντας στο μυαλό μου το Troy που αποφάσισε το Netflix να στηρίξει και το Rain που απέτυχε να γίνει αυτό που περιμέναμε, το Safe απέκτησε μια άλλη αναπαράσταση μέσα μου. Αναπτύχθηκε πολύ πιο σωστά και με έναν υφέρποντα τρόπο που δεν κατάλαβα παρά μόνο όταν είχε σχηματιστεί εντυπωσιακό μέσα μου.
Το Safe είναι πράγματα που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά. Είναι εκείνος ο τύπος γυναίκας που έλεγες «εγώ με αυτήν; Μπααα» και στο τέλος της ζητούσες γάμο και της χάριζες μέχρι και τα νεφρά σου. Στις πρώτες σκηνές νομίζεις ότι θα δεις μια ψιλοσαχλή κωμωδία. Μετά μια teenage καγκουριά. Μετά μια σχέση πατέρα-κόρης και πως εξελίσσεται μετά το θάνατο της μητέρας. Οκ δράμα, αλλά τίποτα ιδιαίτερο.
Και…ΜΠΟΥΜ!
Σκάει όλο αυτό το μυστήριο, εμφανίζεται ένα νεκρό πτώμα, εμφανίζονται άνθρωποι που κρύβουν πράγματα. Που μετά τα ομολογούν, αλλά ξέρεις ότι δεν λένε όλοι την αλήθεια. Σε κάθε σκηνή που περνάει το πράγμα απλώνεται όλο και περισσότερο. Σε μετατρέπει η σειρά σε έναν μικρό ντετέκτιβ που μετρά τις αντιδράσεις, μετρά τις συμπεριφορές και αναζητά ενόχους. Θυμίζει λίγο το Έγκλημα στο Όριαν Εξπρές. Όλοι τους έχουν μια ενοχή, όλοι τους δείχνουν πως θέλουν να μιλήσουν. Ξέρουν όμως ότι αυτό θα αναδείξει την λιποψυχία τους, θα εμφανίσει το πόσο λειψοί είναι τελικά.
Αρχικά, στο Safe βλέπουμε τον Dexter που αγαπήσαμε σε έναν άλλο ρόλο. Έχει κι αυτό την αξία του. Μας καταρρίπτει μια εικόνα και καταφέρνει με επιτυχία να θέσει τα θεμέλια για μια άλλη. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο ρόλος του Τομ Ντιλέινι μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι αντίστοιχο για τον Μάικλ Χολ.
Ο Ντιλέινι είναι μόνος πατέρας με δύο κόρες. Η μία στα 16 της, σε μια εφηβεία που τελειώνει και την οδηγεί στο στάδιο της γυναίκας. Η γυναίκα του έχει πεθάνει από μια ασθένεια και πολύ γρήγορα φανερώνεται πως η μεγάλη κόρη του έχει κρατήσει μέσα της μεγάλη κακία για την συμπεριφορά του σε αυτό το διάστημα. Ιδίως στο τέλος της μητέρας της. Όσα γίνονται από μεριάς της μοιάζουν με μια εκδίκηση.
Ο θάνατος του 19χρονου φίλου της μετά από ένα πάρτι ανοίγει έναν ασκό που δεν απελευθερώνει αέρα. Αλλά απορροφά όλους τους εμπλεκόμενους και τους αναποδογυρίζει. Σου δίνει την αίσθηση ότι ακόμα κι αν οι ένοχοι μοιάζουν προφανείς, δεν είναι αυτός ο αντικειμενικός σκοπός. Για άλλον είναι μια κάθαρση, για άλλον μια άφεση αμαρτιών, για άλλον να γεμίσει ο Ντιλέινι με τύψεις.
Δεν θέλω να σε προκαταβάλλω παραπάνω για το Safe. Γιατί λέγοντας σου όλα αυτά σου αφαίρεσα την πιθανότητα για να πάθεις ότι κι εγώ. Να ξαφνιαστείς. Οπότε μη μετρήσεις τόσο πολύ τα λόγια μου. Νιώσε ό,τι νιώσεις.