Σύμφωνα με το μεγάλο άσμα που έγραψε ο Ρασούλης και τραγούδησε ο Παπάζογλου, «οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο».
Και αν το σκεφτείς, ισχύει 100%.
Σε κάθε τομέα της ζωής σου επιβεβαιώνεις καθημερινά ότι η μαγκιά έχει εκλείψει.
Όπως εξαφανίστηκε λοιπόν από την πραγματικότητα, μοιραία εξαφανίστηκε και από την τηλεόραση.
Κάποτε στις ελληνικές ταινίες ο ρόλος του μάγκα ήταν απαραίτητος. Ο Νίκος Ρίζος έκανε πάταγο ως «Κιτσάρας» δίπλα στον επικό «Ζήκο».
Ο Νίκος Φέρμας έδινε ρέστα ως καμπαρετζής στο «Καλώς ήρθε το δολάριο».
Ο Αθηνόδωρος Προύσαλης έγραφε ιστορία ως ιδιοκτήτης καταστήματος «που πουλάει πενιές αναστενάρικες»…
Στα πιο πρόσφατα χρόνια ωστόσο ο… ανταγωνισμός μειώθηκε δραματικά.
Στην εποχή της τηλεόρασης και των σίριαλ ελάχιστοι μπόρεσαν να σταθούν σαν πραγματικοί μάγκες.
Αναμφισβήτητα λοιπόν το τελευταίο μεγάλο αλάνι που μοστραρίστηκε στο γυαλί έχει ένα και μόνο ονοματεπώνυμο:
Μένιος Τσαπάρας!
Δερβίσης παλιάς κοπής, παιδί-τζιμάνι και γνήσιο τέκνο της πιάτσας, ο αγαπητικός της Φλώρας στους «Δυό Ξένους» υπήρξε από τους πιο λατρεμένους ρόλους του αξέχαστου Θέμη Μάνεση.
Με βλέμμα πονηρό και αλανιάρικο, μουστάκι περήφανο και ψωμωμένο και φωνή μπάσα και ψαρωτική, έγινε το απόλυτο ίνδαλμα μαγκιάς και κιμπαροσύνης.
Για χρόνια εξαφανισμένος και βυθισμένος στην παρανομία, ο Μένιος είχε πάρει διαστάσεις μύθου στο μυαλό της Φλώρας.
Παρόλο που την εγκατέλειψε, ήταν τόσο μεγάλη καψούρα που ποτέ δεν τον ξέχασε.
Ακόμη κι αν ήθελε εξάλλου, δεν αναπληρώνεται έτσι εύκολα το κενό ενός Τσαπάρα. Και το διαπίστωσε από την πρώτη κιόλας νύχτα της επιστροφής του…
Όσο γλύκας ήταν όμως με την αρραβωνιάρα, άλλο τόσο σκληρός ήταν ο Μένιος στις επαγγελματικές του δραστηριότητες.
Δρώντας πάντα στα μουλωχτά, κατάφερε για μεγάλο διάστημα να κρύψει τι είδους ήταν οι… «εισαγωγές-εξαγωγές» που απαντούσε όταν τον ρωτούσαν πώς έβγαζε το ψωμί του.
Άλλωστε ήταν μάστορας στη διαχείριση κρίσεων. Κι όσο μπόι του έλειπε, με άλλο τόσο νταηλίκι αντιμετώπιζε τυχόν συναλλαγές που μπορεί να πήγαιναν στραβά…
Βέβαια οι βρωμοδουλειές του τον έφεραν εντέλει στη φυλακή. Ούτε εκεί μάσησε όμως ο Μένιος.
Φέρθηκε (και αντιμετωπίστηκε) στο «ίδρυμα» όπως ακριβώς του άρμοζε: Ως ηγετική φυσιογνωμία.
Κι ακόμα και στη στενή, βρήκε τον τρόπο να κονομήσει: Συνδυάζοντας την προσωπική απόλαυση με την οικονομική εκμετάλλευση των… δικαιωμάτων!
Εξάλλου ό,τι και να έκανε, η Φλώρα δεν επρόκειτο να του θυμώσει ή να του κρατήσει κακία.
Το χειρότερο που μπορούσε να του κάνει ήταν να του αραδιάσει καμιά εκατοστή μπινελίκια.
Διότι αν έλεγε ότι είχε τη δύναμη να τον αποχωριστεί ξανά, θα γινόταν τόσο πιστευτή όσο τις δεκάδες φορές που έκανε το (δήθεν) ξεκαθάρισμα «Μένιο, μην το κάνεις αυτό, μ’ ενοχλεί…»
Όπως και να ‘χει, ο Μένιος Τσαπάρας θα ‘ναι πάντα ίνδαλμα. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα παραμένει αξεπέραστος.
Κι αν ποτέ το μυαλό πάει να σκεφτεί ότι βρέθηκε μεγαλύτερος μάγκας από ‘κείνον, θ’ ακούγεται η φωνή του στο υποσυνείδητο να υπενθυμίζει: